ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 28 χρονών παντρεμένη και έχω δυο φίλες από το πρώτο έτος της σχολής. Αυτές είναι ελεύθερες και μένουν ακόμα με τους γονείς τους. Η μία εργάζεται τα πρωινά και η άλλη δεν εργράζεται καθόλου. Μέχρι και πριν 2 μήνες εργαζόμουν κι εγω πρωινά οπότε έβρισκα χρόνο να βλέπω τις φίλες μου κανένα απόγευμα. Πριν δυο μήνες όμως άλλαξα δουλεια γιατί βρήκα μια καλύτερη ευκαιρία με καλύτερα χρήματα και ξεκίνησα να δουλεύω απογεύματα. Επειδή είναι αντίθετο το ωράριό μας δεν προλαβαίνω να τις βλέπω καθημερινές και έχω μόνο κάποια ΣΚ ελεύθερα και πάλι όχι όλα γιατί προσπαθούμε να στήσουμε και μια επιχείρηση με τον σύντροφό μου κι αυτό θέλει τρέξιμο και συχνά ταξίδια και δεν έχουμε άλλες ελεύθερες μέρες γι αυτό πέρα από τα ΣΚ. Το θέμα είναι ότι οι φίλες μου δεν καταλαβαίνουν σε τι πίεση βρίσκομαι και μου κάνανε μια επίθεση και οι δυο ταυτόχρονα αλλά ξεχωριστά (νομίζω θα πρέπει να το έχουν συζητήσει μεταξύ τους όταν βγαίνουν κι εγω δεν είμαι παρούσα).Εγώ προσπαθώ να τους εξηγήσω οτι έχω υποχρεώσεις και βρίσκομαι σε διαφορετική φάση απο αυτές αλλά αυτές δεν φαίνεται να το καταλαβαίνουν... Εγώ πέραν της δουλειάς και της επιχείρησης που προσπαθούμε να στήσουμε, έχω ένα σπίτι να καθαρίζω, να μαγειρεύω καθε μέρα, να ασχολούμαι με τον σύζυγό μου ακόμα και με τα πεθερικά πολλές φορές... εκείνες είναι σε άλλη φάση, ελεύθερες, με έτοιμο φαγητό κάθε μέρα από τη μαμά, όλα συγυρισμένα και ωραία για να έχουν χρόνο να βγαίνουν και να περνάνε καλά. Κι εγώ θέλω να μπορω να βγαίνω και να είμαι χαλαρή και ωραία απλά ΔΕΝ ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ!! Τις προάλλες μου θύμωσαν επειδή είπα οχι σε ένα ταξίδι που κανονίσανε να πανε... εδω ο κόσμος χάνεται... με ρώτησαν εμένα αν έχω τα χρήματα να κάνω ταξιδάκια; Αν τα είχα θα κανόνιζα να παω με τον αντρούλη μου δεν θα παλεύαμε να περάσουμε όπως όπως τον μήνα με τους μισθούς που πέρνουμε... Απλά αισθάνομαι ότι είναι πολύ ανώριμες κι επειδή τα βρίσκουν όλα έτοιμα από τους γονείς τους δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο σκληρή μπορεί να γίνει η καθημερινότητα όταν είσαι μόνος στη ζωή κι όταν χρειάζεται να φροντίσεις εσύ τους γονείς σου κι όχι αυτοί εσένα! Νιώθω ότι η όλη φιλία μας ήταν μια ψευδαίσθηση... κι όλο αυτό επειδή δεν έχω πια χρόνο να βγαίνω κάθε βδομάδα μαζί τους... Είναι σκληρό που το λέω αλλά αισθάνομαι ότι βαρέθηκα να προσπαθώ να δίνω εξηγήσεις για να τις κάνω να καταλάβουν και να προστατεύω τον εαυτό μου... με κρίνουν τόσο εύκολα αφού ποτέ δεν έχουν βρεθεί σε ανάλογη θέση που πραγματικά αισθάνομαι ότι δεν θέλω να κάνω άλλο παρέα μαζί τους... βαρέθηκα και κουράστηκα! :(