Χαμογελάς. Αλλά με έναν τρόπο διαφορετικό.
22.1.2019 | 22:12
Μοναχοπαίδι
Πονάω τόσο απ την κατάσταση που βιώνω. Με ανακουφίζει να βλέπω τα σχόλια σας, και σας ευχαριστώ αλήθεια για την προσφορά στο να μιλήσουμε. Είμαι η κοπέλα με την άρρωστη μαμά. Η θλίψη μου δεν σταματάει, και νιώθω θυμό για τους γύρω μου. Δεν μπορώ να επικοινωνήσω με κανέναν. Τόσοι άνθρωποι γύρω και κανείς δεν με ακουμπά. Κοίτα πού νόμιζα οτι ψυχικά μπορώ να ακουμπήσω κάπου. Όλα ρηχά. Λόγια της παρηγοριας, επιφάνεια και πρέπει. Δεν θέλουν να με καταλάβουν ή δεν μπορούν; ίσως ο καθένας όταν βλέπει τον άλλο σε άσχημη κατάσταση, βλέπει τον καθρέφτη του. Και ίσως γι αυτό αρνείται να τον αγγίξει, φοβάται. Θέλω να κάνω παιδιά. Λυπάμαι προκαταβολικά πού σε ένα μελλοντικό πρόβλημα υγείας μου θα είναι αληθινά μόνα τους. Εγώ έχω και 2 θείους. Τα παιδιά μου δεν θα έχουν. Και εγώ και το αγόρι μου μοναχοπαίδια. Τι κατάρα. Πονάω γιατι αν συμβεί το ανεπανόρθωτο με την μαμα μου, θα μαι μόνη στη ζωή εξ ολοκλήρου. Θα είμαι η κοπέλα που δεν ζουν οι γονείς της. Και εγώ θα λιώνω σε ένα σπίτι με αναμνήσεις. Τα Χριστούγεννα θα μαι μόνη, τις γιορτές μόνη. Θα έχω κάτι ευχάριστο ή και δυσάρεστο να πω, και δεν θα χω πουθενά να το επικοινωνήσω επι της ουσίας. Σε κάθε μου κλαμα θα είμαι όπως τώρα, κλεισμένη μόνη σε ένα σπίτι. Έχω μετατραπεί σε κουκίδα, νιώθω αέρας, ένα τίποτα. Για να επιβιώσω θα πρεπει να παλεψω σκληρά, σε έναν κόσμο που η πλειοψηφία των συνομηλικων μου έχουν τους γονείς και τα αδέρφια τους.Υπάρχει κάποιος που να περνά ή να πέρασε το ίδιο; Μπόρεσε ποτέ να ξαναχαμογελασει;Δεν φευγει το μαχαίρι απο μέσα μου. Μήνες τώρα κλαίω κάθε μέρα. Α. 26
7
