ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρώτα απ'όλα θέλω να πω ότι δεν τρολλάρω με αυτά που θα περιγράψω παρακάτω. Είμαι 29 ετών και ομοφυλόφιλος. Άργησα να το αποδεχτώ, δλδ εκεί γύρω στα 24. Το θέμα είναι ότι δεν έχω κάνει σεξ ποτέ, ούτε έχω φιλήσει ποτέ κάποιον/κάποια. Δεν μου την έχει πέσει ποτέ καμία/κανένας και μια φορά που την έπεσα εγώ ήταν ψυχολογική καταστροφή για μένα.Δεν είναι ότι είμαι τελείως γκρέμλιν και δεν ξέρω εγώ τι, απλά περίμενα να μου συμβεί. Έβγαινα έξω με παρέες, έβλεπα κόσμο, ήμουν φοιτητής, δεν ήμουν δλδ κλεισμένος σε ένα σπίτι. Τώρα όμως είμαι, παρέες δεν υπάρχουν πια, ούτε δουλειά ουσιαστική υπήρχε ποτέ και δεν έχω όρεξη να βρω πια γτ συνειδητοποιώ ότι δεν μου αρέσει τπτ πια. Τώρα πια στα 29 μου νομίζω ότι έχω χάσει τα καλύτερα χρόνια της ζωής δεν έχω ζήσει τπτ. Και ναι διαβάζω εδώ μέσα σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις ότι πρέπει να βγω έξω να ζήσω να κάνω πράγματα που μου αρέσουν να βρω μια δουλειά και ας είναι και ότι να'ναι. Αυτές τις συμβουλές τις ξέρω το θέμα είναι ότι δεν έχω πια δύναμη να τις ακολουθήσω. Η σκέψη του ότι πρέπει να βγω να προσπαθήσω να τα κάνω όλα αυτά μέσα στο μυαλό μου είναι σαν να προσπαθώ να ανέβω στο Έβερεστ χωρίς καμία βοήθεια, χωρίς ορειβατικό εξοπλισμό. Και όπως είναι φυσιολογικό χωρίς εξαρτήματα και βοήθεια γλιστράω πάντα και πέφτω.Τώρα πια νιώθω ότι είναι αργά για το οτιδήποτε. Έχω βάλει τον αυτόματο πιλότο και όπου με βγάλει. Ναι έχω πάει σε ψυχολόγους και δεν είδα βοήθεια ή καλυτέρευση, ίσα ίσα ένιωθα χειρότερα όσο πήγαινα και το οικονομικό ήταν πρόβλημα επίσης. Και πες ότι ξεμπλοκάρω και αρχίζω να κάνω πράγματα, ποιος θα ήθελε να είναι μαζί μου στα 29 με μηδέν εμπειρίες, ποιος θα ήθελε να με πάρει σε μια δουλειά στα 29 με σχεδόν μηδενική εργασιακή εμπειρία;Δεν ψάχνω συμβουλές εδώ μέσα, δεν ψάχνω λύσεις γτ γνωρίζω ότι η λύση είμαι εγώ. Αυτό που με κουράζει πιο πολύ τελευταία είναι ότι δεν έχω κάποιον να τα λέω, κάποιον να με καταλαβαίνει, δεν έχω κάτι να κάνω που να μου αρέσει, δεν υπάρχει τπτ που να μου αρέσει.