Σε καταλαβαίνω απόλυτα.Δεν είχαμε παιδί,αλλά ήμασταν 4 χρόνια μαζί και θα πήγαινε σε κάτι πιο σοβαρό.Όλα αυτά τα ορμονικά που λες μου έσκασαν σταδιακά,και άρχισα να απορώ με τον εαυτό μου.Δεν είχαμε κανένα θέμα σχετικά με τά σεξουαλικά μας.Απλως τον είχα βαρεθει,το παραμικρό που έκανε μου την έσπαγε,αλλά ταυτόχρονα περνούσαμε καλά,το είχα συνηθίσει το πόσο σπαστικός γινόταν. Αφού χωρίσαμε κ αφού πειραματίστηκα,κ αφού έφαγα τα μούτρα μου άσχημα,κ μου τα έχει φέρει η ζωή μου όλα τουμπα κατέληξα στο εξής συμπέρασμα:Το παν στη ζωή είναι να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που να σε αγαπάει κ να σε καταλαβαίνει,να σε φροντίζει κ στα δύσκολα να είναι εκεί για σένα.Να του δώσεις κ να σου δώσει την ψυχή του.Τα σαρκικά είναι το τελευταίο που θα έπρεπε να σκεφτόμαστε.Η αγάπη είναι το μεγαλύτερο δώρο.Να νιώθεις οικεία με τον άλλο.Και είναι κ το παιδάκι.Ξερεις ότι θα του μείνει τραύμα? Ανανεωστε την σχέση σας,κάντε κάτι,μην αφήσετε τον γάμο σας να διαλυθεί.Ξέρω ότι είναι δύσκολο αυτό που περνάς αλλά πιστεύω πως αν χωρίσεις,θα "αρπάζεις" ότι βρίσκεις μπροστά σου,κ αφού χορτάσεις κ έρθουν κ τίποτα δυσκολίες ,θα πεις : και τι κατάλαβα? Ίσως να τα κάνω τραγικά,απλώς πιστεύω πως όταν παντρεύεσαι πρέπει να είσαι σίγουρος για κάτι τέτοιο κ μέσα σου να έχεις ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα.
31.1.2019 | 22:19
Σε αδιέξοδο
Παντρεμένη από έρωτα δέκα χρόνια με τον μοναδικό άντρα που είχα στη ζωή μόυ. Ήρθε η στιγμή πού όλα τελείωσαν μέσα μόυ. Δεν είμαι πια ερωτευμένη.Μονο η αγάπη έχει απομείνει και το παιδί μας πού μας φέρνει κοντά. Το σέξ μηχανικό και ανυπόφορο καμία επικοινωνία πλέον. Είμαι φοβισμένη πολύ γιατί χάνω τον έλεγχο αργά και σταθερά....ξενοκοιταω κάθε μέρα και περισσότερο, φτάνω σε σημείο να θέλω να πάω με όλους εκτός απ' τον άντρα μου.... το σώμα μου φωνάζει,νιώθω σαν έφηβη με τις ορμόνες τρελαμενες...δε θέλω να απιστησω .δε μπορώ να χωρίσω. Θέλω να κλάψω γι'αυτό που μου συμβαίνει. Είμαι νέα και πρέπει να πάρω απόφαση ότι θα συνεχίσω τη ζωή μόυ χωρίς έρωτα και πάθος. Να αφήσω τον εγωισμό μου και να αφοσιωθώ στην οικογένεια μου. Δύσκολο και επώδυνο να ζεις με απωθημένα.
5
