ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στα 13-14 περασα μια περιεργη φαση στη ζωη μου. Προσπαθωντας να κατανοησω τι μου συμβαινει, διαβασα πολυ σε βιβλια και σε αρθρα στο ιντερνετ. Υποψιαστηκα οτι πασχω απο καποια ψυχικη διαταραχη, αλλα δε επισκεφτηκα ψυχολογο για να κανει διαγνωση ,γιατι δεν ηθελα να αποκαλυψω πως νιωθω στους γονεις μου, οι οποιοι δεν ειχανε παρει χαμπαρι οτι κατι δεν παει καλα. Δεν ηθελα να τους στεναχωρησω, ειδικα η μητερα μου πιστευα πως δεν θα αντεχε να ακουσει τις αυτοκαταστροφικες σκεψεις που κανω για τον εαυτο μου. Λαθος μου. Την περιοδο εκεινη παρουσιαζα παραλληλα επεισοδια ψυχαναγκαστικης υπερφαγιας, τα οποια πρεπει να προκληθηκαν μετα απο μια περιοδο που ειχα παθει εμμονη με την υγιεινη διατροφη (ορθορεξια). Δεν ξερω αν η υπερφαγια προηγηθηκε της ψυχικης διαταραχης η το αναποδο. Μετα απο 1-2 χρονια αρχισα α αισθανομαι καλυτερα και τα υπερφσγικα επεισοδια αραιωσαν. Ισως εφταιξε η αλλαγη περιβαλλοντος απο γυμνασιο σε λυκειο, ισως αυτο με ανανεωσε καπως. Δεν ξερω ακριβως ποτε και πως ξεκινησε η δυσκολη αυτη περιοδος της ζωης μου, ουτε ποτε και πως τελειωσε. Στο μυαλο μου ολα ειναι θολα. Μετα απο 4 περιπου χρονια επισκεφτηκα ψυχολογο, γιατι η πιεση που αισθανομουν απο το οικογενειακο μου περιβαλλον δεν ηταν πλεον διαχειρισιμη και εγω αιθανομουν συγχυση για το μελλον μου, αφου δεν ηξερα τι ηθελα να σπουδασω. Πηρα την αποφαση να ζητησω βοηθεια και αν και η αρχικη αντιδραση των δικων μου ηταν ''γιατι παιδακι μου; τι καναμε λαθος'', τελικα στηριξαν την αποφαση μου. Οι πρωτες συνεδριες ηταν λυτρωτικες. Το γραφειο του ψυχολογου ειχε γινει το αγαπημενο μου μερος, εκει μπορουσα να χαλαρωνω και να αποφορτιζομαι απο το αγχος των πανελληνιων. Με τον ψυχολογο ομως σταδιακα συζητησα και αλλα θεματα που με απασχολουσαν, περα απο το αγχος των πανελλαδικων, οπως αυτα που ανεφερα με το ''ξεσπασμα'' στο φαγητο. Υπηρξαν στιγμες που ανησυχουσα οτι η ψυχαναληση λειτουργει σαν στιγμιαιο ''happy pill'', και οχι σαν ενας οδηγος για να μπορεσω να αντιμετωπισω μακροπροθεσμα ο,τι με απασχολει. Δεν εγινε ποτε καποια διαγνωση, οποτε υπεθεσα οτι ''δεν εχω τιποτα'', παρα μια εφηβικη συγχυση. Μετα τις πανελληνιες οι συνεδριες αραιωσαν, αφου εγω αλλαξα τοπο διαμονης. Εναν χρονο μετα ομως, τα συναισθηματα μειονεξιας, η ανηδονια, η αδικαιολογητη κοπωση, το κλαμα με το παραμικρο και ο διαταραγμενος υπνος εχουν επιστρεψει. Κατα καιρους ειχα τετοια συναισθηματα αλλα τον τελευταιο καιρο που μενω μακρια απο τους δικους μου λογω σπουδων, η θλιψη καταντα ανυποφορη. Κρατησα καποιες επαφες (οχι συστηματικες) με τον ψυχολογο μεσω ιντερνετ και ρωτησα για 1η φορα ευθεως αν υπαρχει ενδεχομενο να πασχω απο καταθλιψη η κοινωνικη φοβια. Η απαντηση ηταν ΟΧΙ. Δεν ξερω τι φταιει και αισθανομαι ετσι. Μπορει να υπαρχουν και καποιες καλες μερες αλλα ποτε δεν νιωθω πως ζω ανεμελα οπως αλλα παιδια της ηλικιας μου που ειναι μεσα στην ενεργεια και την παρορμηση. Γυριζω σπιτι με ενα αισθημα κενου, σαν μουδιασμα. Ικανοποιηση απο πουθενα. Τι μπορει να ειναι; Ευχαριστω πολυ οποιον πηρε το χρονο να ασχοληθει με τον χαμο που επικρατει στο κεφαλι μου.