Μην βλέπεις μόνο τους συνομηλικους σου που έχουν έντονη κοινωνική ζωή, σκέψου ότι είναι πολλοί στην ηλικία σου που είναι στην ίδια φάση με σένα. Δε θα σου πω τα κλισέ "για όλους υπάρχει ένας άνθρωπος εκεί έξω", θα σου πω μόνο ότι αν είσαι άντρας και δεν έχεις πολλούς φίλους, δηλαδή διευρυμενο κοινωνικό κύκλο και άμα είσαι ντροπαλος τότε είναι πιο εύκολο να τετραγωνισεις τον κύκλο απ'το να γνωρίσεις κοπέλες. Αντικειμενικα δε μπορείς να κάνεις και πολλά και άσε τους αλλούς να λένε "είναι στο χέρι σου να το αλλάξεις". Όσοι είμαστε σε αυτή τη φάση καταλαβαινομαστε. Η μοναξιά είναι ζορικη, πάντα θα έχεις ανάγκη τέτοιου είδους σχέσεις, δε πρέπει να παραιτηθεις αλλά ούτε και να τρελαινεσαι. Προσπαθείς να σκλυρηνεις όσο μπορείς για να είναι πιο υποφερτη αυτή η αίσθηση.
8.2.2019 | 20:45
Τόσο μόνος...
Είμαι τόσο μόνος... Θέλω να γνωρίσω άτομα για παρέα, κάποια κοπέλα για σχέση και γενικά θέλω άτομα στη ζωή μου. Δεν αντέχω άλλο. Είμαι 25 και αισθάνομαι 60ρης. Εβδομάδες ολόκληρες περνάνε και βρίσκομαι μονίμως στην ίδια κατάσταση. Και βλέπω γύρω μου ανθρώπους με φίλους, σχέσεις κλπ να ζουν τη ζωή τους και να προοδεύουν και μοιραία γίνονται συγκρίσεις... Δε τους φθονώ, απλά αισθάνομαι μια μεγάλη στεναχώρια μέσα μου. Επίσης με τσακίζει το ότι στη ζωή μου δεν έχω να επιδείξω τίποτα το ιδιαίτερο. Ακούω γύρω μου συνομήλικους να μιλούν για τα όσα έχουν καταφέρει στη ζωή τους -ταξίδια, σπουδές στο εξωτερικό κλπ- και αισθάνομαι απίστευτα μειονεκτηκά.Βέβαια, τους λόγους της κατάντιας μου τους γνωρίζω εγώ ο ίδιος καλύτερα από τον καθένα. Λάθη και λάθη που έκανα ξεκινώντας από τα χρόνια τους σχολείου, στις παρέες, στην επιλογή σχολής -καθοριστικότατος παράγοντας για μένα- και μία πολύ παθητική στάαη από την πλευρά μου σε πολλούς τομείς -δηλαδή δε διεκδηκούσα πράγματα και τα άφηνα να περνούν με την τραγική λογική του 'είμαι μικρός ακόμα, ΘΑ... στο μέλλον " (όπου 'ΘΑ' βάλτε : θα πάρω πτυχίο, θα κάνω φίλους, θα γνωρίσω κοπέλες κλπ κλπ) με έκαναν να φτάσω εδώ που έφτασα. Και δε ξέρω τι να κάνω για να τα αλλάξω όλα αυτά. Αισθάνομαι ότι έχασα 7-8 χρόνια που θα μπορούσα να τα ζήσω εντελώς διαφορετικά αν έβλεπα τα πράγματα διαφορετικά. Πλέον εδώ και μερικούς μήνες, έχοντας κάνει βαθύτατη αυτοκριτική, τα βλέπω διαφορετικά αλλά έχω μπροστά μου ένα χάος -που εγώ ο ίδιος δημιούργησα- να αντιμετωπίαω και πελαγώνω. -Συν οτι στη σκέψη ότι έχασα τα καλύτερά μου χρόνια, στεναχωριέμαι πολύ και με παίρνει από κάτω.- Ναι έκανα ένα μικρό βήμα ξεκινώντας μια ξένη γλώσσα, ναι άρχισα να αλλάζω τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζω πράγματα και καταστάσεις, αλλά αυτό δεν αρκεί... Χρειάζεται τεράστια προσπάθεια και δεν ξέρω αν έχω τη ψυχική δύναμη να τα καταφέρω... Υ.Γ. Και για να μην το ξεχάσω: μπορεί να ακούγεται ανούσιο μέσα σε όλο αυτό το χάος της ζωής μου, να τονίσω οτι δεν έχω κάνει ποτέ κάποια σχέση (ούτε, φυσικά, σεξ) και αυτό το θεωρώ πολύ αρνητικό -ναι, όταν είπα οτι δεν έχω κάνει στη ζωή μου τίποτα, το εννοούσα). Και τώρα τιθεται το ερώτημα, πώς γυρνάει όλο αυτό; :'( :'(Συγγνώμη αν σας κούρασα...
3