«Κάλεσμα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς: Στηρίζουμε τους συνανθρώπους μας άστεγους. Μαζεύουμε βιβλία, χρηστικά αντικείμενα, ρουχισμό κ.ά. Μπορείτε να προσφέρετε ό,τι δεν σας είναι απαραίτητο. Είναι η μαγιά για το Παλαιοπωλείο των αστέγων. Στηρίζουμε τρεις θέσεις εργασίας. Παρακαλώ κοινοποιείστε, σας ευχαριστώ από καρδιάς», διάβασα στον «τοίχο» ενός φίλου προχτές στο fb.
Αναζητώντας την «πηγή» αυτής της ενδιαφέρουσας πρωτοβουλίας, συναντήθηκα με τον κ. Λεωνίδα Κουρσούμη που συνέλαβε την αρχική ιδέα και που δηλώνει ενθουσιασμένος με την απρόσμενα μεγάλη, καθώς λέει, μέχρι τώρα ανταπόκριση.
Είναι ένα εγχείρημα που «τρέχει» μαζί με δύο ακόμα ανθρώπους σε ώριμη ηλικία οι οποίοι επίσης αντιμετωπίζουν πρόβλημα στέγης, τον Αντώνη Κ. και τον Αλέξανδρο Τ. ώστε αφενός να καλυτερεύσουν τις ζωές τους, αφετέρου να δρομολογήσουν, αν όλα ευοδωθούν, τη δημιουργία στην πορεία ενός ευρύτερου δικτύου αλληλοϋποστήριξης αστέγων βασισμένου στην ίδια φιλοσοφία, τη συλλογή δηλαδή και τη διακίνηση παλαιών αντικειμένων.
Εργασία δεν έβρισκε πια «ούτε σε γνωστούς που είχαν τη δυνατότητα», πέρσι του έγινε έξωση γιατί αδυνατούσε πλέον να πληρώνει το νοίκι, βρέθηκε ένα διάστημα –«ευτυχώς ήταν καλοκαίρι!»– να κοιμάται έξω και να τρώει σε συσσίτια.
Ο κ. Λεωνίδας δεν είναι φάση «παρίας». Καμία σχέση. Είχε σύζυγο με την οποία χώρισε, δυο μεγάλα πια παιδιά –κανένας από την οικογένεια δεν γνωρίζει την τωρινή του κατάσταση, ούτε κι εκείνος το επιθυμεί–, είχε για χρόνια δική του δουλειά στην Κρήτη, ένα φοροτεχνικό γραφείο, έκανε κοντολογίς μια «νορμάλ» ζωή που του εξασφάλιζε ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο.
Μια σειρά όμως από προσωπικές κι επαγγελματικές ατυχίες κι αναποδιές συν η κρίση που τα έκανε όλα χειρότερα, τον βγάλανε κυριολεκτικά στον δρόμο στα 68 του χρόνια.
Εργασία δεν έβρισκε πια «ούτε σε γνωστούς που είχαν τη δυνατότητα», πέρσι του έγινε έξωση γιατί αδυνατούσε πλέον να πληρώνει το νοίκι. Τα λίγα του υπάρχοντα τα πούλησε είτε τα χάρισε.
Βρέθηκε ένα διάστημα –«ευτυχώς ήταν καλοκαίρι!»– να κοιμάται έξω και να τρώει σε συσσίτια. Κάποιες φορές κατέφευγε στους σταθμούς των ΚΤΕΛ, άλλοτε πάλι στον σταθμό Λαρίσης.
Ναι, θα μπορούσε να απευθυνθεί στον δήμο, κάποια ΜΚΟ ή άλλο φορέα ζητώντας προσωρινή στέγη, δεν έβρισκε όμως το κουράγιο, τον χαλούσε η ιδέα και μόνο, είχε μάθει να στέκεται μόνος του στα πόδια του.
Όχι, δεν είχε αρκετά ένσημα να βγάλει σύνταξη, ούτε έστερξε να μπει στη διαδικασία μήπως πάρει κάποιο επίδομα: «Ζητάνε ένα σωρό δικαιολογητικά και προϋποθέσεις και παίρνει πολύ χρόνο...».
Είχε απογοητευτεί ώσπου μια φίλη του παραχώρησε προσωρινή στέγη στα Πατήσια, εκεί όπου τώρα συγκεντρώνει το υλικό – βιβλία κυρίως, ανάμεσά τους και δικά του.
Όταν πια κατάφερε στοιχειωδώς να ανασυγκροτηθεί, σκέφτηκε τι παραπέρα θα ήταν εφικτό να κάνει ώστε να μην ξαναβρεθεί στην έσχατη ανάγκη – τότε συνέλαβε την ιδέα για τη δημιουργία του παλαιοβιβλιοπωλείου. Ήδη έβγαζε, λέει, κάποιο χαρτζιλίκι ψάχνοντας πεταμένα βιβλία σε κάδους που πουλούσε ύστερα στο Μοναστηράκι.
Τον κ. Αντώνη, χρόνια άστεγο, τον γνώρισε μέσω της φίλης που τον φιλοξενεί από όταν εκείνος δούλευε βοηθός σε συνεργείο υδραυλικών.
«Έφτασα να μην έχω ούτε ρούχα ν' αλλάξω... Είμαι 52 χρονών, άνεργος, άστεγος κι ευτυχώς δεν έχω οικογένεια. Ντρέπομαι να ζητήσω από φίλους...», λέει εκείνος που παρά τις παροτρύνσεις μας, απέφυγε εντέλει να φωτογραφηθεί, όπως κι ο κ. Αλέξανδρος – δεν αγαπούν βλέπεις τη δημοσιότητα οι ανέστιοι ακόμα κι όταν είναι για καλό, τους βαραίνει το «στίγμα».
Με τον 57χρονο Αλέξανδρο, πάλι, επίσης χωρισμένο, που αφότου η μικρή του επιχείρηση έβαλε λουκέτο έμεινε κι εκείνος άστεγος και φιλοξενείται προσωρινά σε μια εγκαταλειμμένη αποθήκη, γνωρίστηκαν σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο στην Κυψέλη όπου κάνει κάποια μεροκάματα.
Και ο ίδιος όμως ο κ. Λεωνίδας έχει επαφή με το αντικείμενο καθώς μέσω μιας άλλης φίλης διεκπεραιώνει παραγγελίες για τη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Θήβας – είναι άλλωστε επίσης «βιβλιοφάγος»!
Στο πλαίσιο δε της προσπάθειας να επικοινωνήσουν ευρύτερα το εγχείρημά τους και να συγκεντρώσουν περαιτέρω υλικό και πόρους ετοιμάζουν ήδη ενημερωτικά φυλλάδια καθώς και μια ιστοσελίδα, μέσα δε στις επόμενες μέρες προγραμματίζουν ένα πρώτο «παζάρι».
Ο κ. Λεωνίδας λέει πως έχει ήδη εντοπίσει κάποιους χώρους όπου θα μπορούσε να στηθεί το εν λόγω παλαιοβιβλιοπωλείο εφόσον βρεθούν τα χρήματα: «Δεν ζητάμε ελεημοσύνη. Μάθαμε και προσπαθούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Συνεργασίες και εθελοντές χρειαζόμαστε καταρχήν», καταλήγει καθώς με ξεπροβοδίζει γιατί κι εκείνος είναι «υπ' ατμόν»: μόλις τον ενημέρωσαν να παραλάβει μερικές ακόμα κούτες βιβλία κι αναζητά μεταφορικό μέσο.
«Καλά κουράγια και καλή δύναμη!», εύχομαι και είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω να χαμογελά πλατιά.
Επικοινωνία-info: [email protected], τηλ. 6977239766
σχόλια