ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στην εποχή των social media, οπου συγκρινόμαστε υποσυνείδητα καθημερινά με πάνω απο 200 ανθρώπους που βλέπουμε, μάλλον τα κρούσματα ανασφάλειας γίνονται περισσότερα.Θα πω κι εγώ την ιστορία μου. Κατοικώ σε μια περιοχή που θα μπορούσε να χαρακτηριστει αρκετά επικριτική, που στο λύκειο τα αγόρια μας βαθμολογούσαν εμφανισιακά στα 10, που κρινόσουν απο το πόσο στραβή είναι η μύτη σου/αν είχες παραπάνω κιλά/αν δεν ντυνόσουν σύμφωνα με τα εκάστοτε πρότυπα.Μέσα σε αυτά, και επειδή απο μικρή είχα πάρα πολυ επαφή με το ίντερνετ, μου δημιουργήθηκαν πάρα πολλές ανασφάλειες σχετικά με την εμφάνισή μου. Πάντα άνηκα στις ''ωραίες'' (πόσο θλιβερό ακούγεται αυτό;) , και ξέρω οτι δεν μπορω να κλαίγομαι γιατι είμαι στις κλασικές προδιαγραφές της κοινωνίας για το τι θεωρείται ωραίο. ίσως αυτό να μου το έκανε και πιο δύσκολο. Ήξερα οτι για τους άλλους θεωρούμουν όμορφη ενώ εγώ μέσα μου δεν ένιωθα καθόλου έτσι.Κάθε φορά που είμαι έξω, ειδικά όταν βρίσκομαι στην περιοχή που προανέφερα, (αν και προσπαθώ να αποφεύγω κομπλεξικούς ανθρώπους) πάντα σκέφτομαι οτι φαίνεται η μύτη μου τεράστια, οτι ο φωτισμός δείχνει τους μαύρους κύκλους μου, οτι κάποιος θα με δει και θα πει ''αυτή τελικά δεν είναι καθόλου ωραία όπως ακουγεται''.Παλιότερα με θεωρούσα τέρας, τώρα που έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου να με αγαπάει ίσως έχω δει τον εαυτό μου λίγο πιο όμορφη. Ξέρω βέβαια οτι άμα χωρίσω πάλι θα με θεωρώ χάλια. Θα ήθελα να μπορώ να βγάλω μια φωτογραφία και να μην αγχώνομαι για το πως θα είναι, αλλα δυσκολεύομαι πάρα πολύ να με αποδεχτώ. Έχω σκεφτεί πάμπολλες φορές να κάνω πλαστική στη μύτη. Λυπάμαι να τα λέω αυτά, είμαι τρομερά φεμινίστρια και θα ήθελα να με αγαπάω ανεξάρτητα απο τα πρότυπα της κοινωνίας. (γιατι κατα τη γνώμη μου δεν τα πληρώ) όμως δυσκολεύομαι. Και το ''αγάπα τον εαυτό σου'' πολύ ωραίο, αλλα πως ξεπερνάς κάτι που αντικειμενικά δε σου αρέσει καθολου ; Πως σταματας να φανταζεσαι τον εαυτο σου με πιο μικρη μυτη, να φωτοσοπαρεις φωτογραφιες, να νιωθεις ευαλωττη στις κριτικές;