ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γραφω απλα για να τα πω γτ ξερω οτι δε προκειται να αλλαξει κατι , την οικογενεια δε τη διαλεγουμε. Τους αγαπω παρα πολυ και τρεμω μη παθουν κατι αυτο ειναι το περιεργο αλλα δεν αντεχω αλλο ταυτοχρονα. Ολη μου τη ζωη προσπαθω να τα κανω ολα σωστα, καλους βαθμους, σωστες επιλογες , καλη δουλεια να βγαζω λεφτα ολα και να προχωρησω να "φτιαξω " τη ζωη μου να ειμαι καλα χωρις αγχη κ σκοτουρες που δε ξεπερνιουνται. Οι γονεις μου ειναι χωρισμενοι χωρις ιδιαιτερα καλες σχεσεις αλλα ημουν μικρη δε μπορω να πω οτι το φερω τοσο βαρεως. Τη τωρινη κατασταση δεν αντεχω νιωθω οτι με τραβανε κατω. Ο πατερας , πλεον με σοβαρα προβληματα υγειας χρωσταει παντου. Οταν ημουν στα 20 ετσι χαζη που ημουν τον αφησα να ανοιξει επιχειρηση στο ονομα μου κ τωρα στα 29 χρωσταω 20000. Η αδερφη μου απο την αλλη το πηρε λιγο παραπανω περασε καταθλιψη , ακομα διαχειριζεται τη διπολικη διαταραχη αλλα ειναι σε καλη περιοδο εδω και αρκετο καιρο. Θα φανει κλισε αλλα ναι παιρνει καλη συνταξη κ ο λογος που δε πληρωνει τπτ ουτε φυσικα αυτα που χρωσταει στο ονομα ειναι γτ παιζει στο καζινο. Μιλαμε για τρελες καταστασεις να ζει με κομμενο ρευμα , να με παιρνουν κ να με απειλουν απο τη διαχειριση λογω απληρωτων κοινοχρηστων να βρισκω χαρτακια για κατασχεσεις. Εγω απο τοτε που ημουν φοιτητρια δουλευω. Και δινω λεφτα κ στο μπαμπα και δινω λεφτα κ στη μαμα που ζουμε μαζι. Η μαμα ηταν αυτη που με μεγαλωσε και εχει κανει πραγματι πολλα για μενα. Παραλληλα ομως πλεον εχει γινει το παιδι , εχει απαιτησεις απο λεφτα για το σπιτι μεχρι οτι την αφηνω συνεχεια μονη της. Φοβαται τα παντα και προσπαθει να αποθαρρυνει οποιαδηποτε αλλαγη. Δε νομιζω οτι υπολογιζει οτι ειμαι νεα και θελω να προχωρησω να κανω πραγματα την ενδιαφερει μονο να ειμαστε καλα οπως ειμαστε τωρα. Το θεμα ειναι οτι νιωθω να πνιγομαι. Ειμαι τρομερα αγχωμενη με το θεμα των οικονομικων και εχω δυο ανθρωπους που ο ενας τα εχει κανει σκατα κ προσπαθω οπως μπορω να τον βοηθησω ενω ο ιδιος δε βοηθαει τον εαυτο του και ο αλλος ζηταει ζηταει ζηταει.. κ εγω??? Τι σκατα να κανω εγω??? Υπαρχουν φορες που αισθανομαι εγωιστρια που σκεφτομαι τον εαυτο μου και με πιανουν τυψεις και αλλες που θελω να εξαφανιστω απο ολους κ ολα με οποιοδηποτε τροπο. Κ δε μπορω να καταλαβω τι σκατα κανω λαθος, νομιζα οτι τα κανω καλα. Εχω καλη δουλεια, καλους φιλους προσπαθω να ειμαι χαρουμενη αλλα νιωθω μονιμως ενα τεραστιο βαρος. Οι φιλοι μου προχωρουν, συγκατοικουν, κανουν ταξιδια,βαζουν λεφτα στην ακρη κ εγω δεν μπορω να ακολουθησω. Κ αν ακολουθω σε καποια νιωθω ενα τερστιο βαρος μια πιεση. Κ δε φαινεται να νοιαζεται κανεις που μενω πισω. Πνιγομαι κ νιωθω τυψεις μεχρι κ γι αυτο. Απο τη μια δε τη παλευω, νιωθω οτι πρεπει να κοιταξω τη ζωη μ και απο την δε μπορω να τους αφησω αλλα φοβαμαι. Φοβαμαι οτι καποια στιγμη θα καταλαβω οτι αφηνα πραγματα και τελικα η ζωη μου περασε ετσι ενω θα μπορουσα να κανω καταπληκτικα πραγματα. Πριν απο 4 χρονια πηρα μια υποτροφια για μεταπτυχιακο. Δε πηγα... Δε πηγα γτ ενω δουλευα εδινα πολλα λεφτα για το μπαμπα μου κ δεν ειχα μαζεψει τπτ για να περασω τους πρωτους μηνες μεχρι να παρω τα λεφτα της υποτροφιας.. δε μπορουσε καποιος να με βοηθησει.. δε πηγα επισης γτ η μαμα μου αναρωτιοταν τι θα κανει οσο θα λειπω πως θα περασει αυτη.. Οπως κ να εχει δε πηγα και ειναι απο τα πραγματα που θα μετανιωνω για μια ζωη.. και τρεμω οτι αυτη η ιστορια θα επαναλαμβανεται.. πνιγομαι.. δε ξερω τι να κανω.. πιστευα οτι αν τα εκανα ολα σωστα θα τα εφτιαχνα ολα αλλα δε δουλευει ακριβως ετσι.. σκεφτομαι τι κανω λαθος , τι πρεπει να αλλαξω αλλα το μονο που καταλαβαινω ειναι μια τεραστια πιεση. Κ δε μπορω να μιλησω σε κανενα δε ξερω αν καποιος απο τους φιλους μου θα μπορουσε να καταλαβει. Γι αυτο κ τα γραφω εδω, συγγνωμη αν κουρασα με το μεγαλο μου μνμ. Καληνυχτα.