Αχ αχ τι μου κάνεις μεσημεριάτικο και έχω και δουλειά...Χαλάλι όμως γιατί πιστεύω αξίζει τον κόπο για όποιον μας διαβάσει.Το έχω φιλοσοφήσει φίλε /φίλη Το συμπέρασμα που καταλήγω πάντα διαφοροποιείται από το πλαίσιο που το εξετάζω .Μιλάς για κενούς, κούφιους ανθρώπους ,τους ανθρώπους του ναι ,της μάσκας .Στην αντιπέρα όχθη αναφέρεις τους διανοούμενους ,τους αγωνιστές ,τους βιοπαλαιστές ..Θέτω ένα ερώτημα πάνω σε αυτό .Συγκρίνοντας τις 2 αυτές ''κάστες'' τι εξετάζουμε ?Ποιος είναι ο πιο έξυπνος ?Ο πιο καλός ?Ο πιο ευτυχισμένος ή ποιος τελικά είναι πιο κοντά στο υπόδειγμα ανθρώπου ?Πάνω σε αυτό το ερώτημα επίσης να θέσω ένα επιπλέον ,ποιος έχει ορίσει τελικά το πως θα είναι ο άνθρωπος ?Τι θα σκέφτεται και πως θα ενεργεί ?Έστω λοιπόν ότι υπάρχει ένα πρότυπο ανθρώπου για ποιον λόγο θα πρέπει να είναι όλοι υποχρεωμένοι να το ακολουθούν πιστά ?Οι κούφιοι κενοί άνθρωποι που αναφέρεις ,μέσα στην άγνοιά τους και στην έλλειψη διάνοιας όπως λές μπορεί και να είναι ευτυχισμένοι .Ακολουθούν πιστά το πρότυπο ανθρώπου όπως μια κοινωνία όρισε ,μην ξεχνάμε όμως ότι μια κοινωνία απαρτίζεται από ανθρώπους που δίνουν το στίγμα τελικά στο τι είναι αποδεκτό και τι όχι .Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν δεν προβληματίζονται και πολύ,δεν το ψάχνουν παραπέρα .Είναι ευτυχισμένοι και και αντλούν φιλοσοφία περί της ύπαρξής τους με βατές κατ αυτούς τεχνικές.Έχουν λεφτά ?Ειναι όμορφοι ?Είναι κοινωνικοί ?Έχουν μια αναγνωρισιμότητα από το περιβάλλον τους ?Αν ναι τότε και έχουν λύσει το πρόβλημα της ζωής τους ..Από την άλλη έχουμε την άλλη πλευρά .Ανθρώπους που είναι και σκέφτονται εκτός κουτιού ..Με ένα μόνιμο γιατί ,με ένα μόνιμο αίσθημα ότι δεν ανήκουν σε αυτόν το κόσμο ,με ένα αίσθημα πάντα ανεκπλήρωτο και μια ελπίδα για αλλαγή .Άνθρωποι που οι ίδιοι έρχονται αντιμέτωποι συνέχεια με τις σκέψεις τους για το γιατί είναι όλοι οι άλλοι έτσι και πρέπει να αλλάξουν γιατί δεν είναι σωστό ..Ποιος καθορίζει όμως τελικά το σωστό ?Οι άνθρωποι έχουν αδυναμίες ,πάθη και δεν είναι τέλειοι ,κανένας από εμάς τους ανθρώπους δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει κάποιον ως κούφιο .Ο καθένας έχει την δική του αντίληψη για το πως θα πρέπει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα που προσγειώθηκε ,άλλος έτσι άλλος αλλιώς .Εξ άλλου όπως είπε και ο Νεύτων περισσότερα είναι αυτά που αγνοώ παρά αυτά που ξέρω .Από την στιγμή λοιπόν που δεν ξέρουμε τι γενικώς παίζει καλό είναι να είμαστε ταπεινοί .Το ότι κάποιοι άνθρωποι θέλουν να αισθάνονται διαφορετικοί από το σύνολο δεν τους δίνει το δικαίωμα να το κρίνουν .Μπορούν πολύ απλά να αγωνίζονται να κρατήσουν την διαφορετικότητα τους χωρίς να την διατυμπανίζουν .Το να είσαι διαφορετικός από το υπόλοιπο σύνολο οπωσδήποτε επιφέρει δυσκολίες στο συναισθηματικό κόσμο και στον κοινωνικό βίο ενός ανθρώπου και τον οδηγεί σε μονοπάτια που όχι μονο δεν τον εξυψώνουν αλλά τις περισσότερες φορές τον απομονώνουν.Που καταλήγω τελικά ..Λέω να στη σκέψη λέω ναι στον προβληματισμό ,λέω ναι στην προσπάθεια συλλογικής εξυγίανσης της όλης κατάστασης ,λέω όχι όμως στον στιγματισμό ,όχι στον διαχωρισμό έξυπνων και ηλιθίων καθώς δεν υφίσταται η κάθε έννοια χωρίς την ύπαρξη της άλλης,λέω όχι στον πόλεμο και ΝΑΙ στο ΜΑΖΙ.Όλοι μαζί μπορούμε ...Ευχαριστώ .
22.2.2019 | 15:32
για το σημερα και καποιους ανθρωπους
Κούφιοι άνθρωποι με χρυσό περιτύλιγμα! Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι, οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι σκύβοντας μαζί κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Αλίμονο! οι στεγνές φωνές μας όταν ψιθυρίζουμε μαζί είναι ήσυχες κι ανόητες σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί στο ξερό μας κελάρι σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα, παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση αυτοί που πέρασαν με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται- σαν κούφιους ανθρώπους σα βαλσαμωμένους…T.S. EliotΚοινωνία του 2014… και ενώ η ιστορία βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή οι άνθρωποι κυκλοφορούν με περιτύλιγμα, δεν είναι ο εαυτός τους, δεν λένε αυτά που σκέφτονται και πολύ περισσότερο δεν πράττουν αυτά που θέλουν. Άνθρωποι κενοί, ρηχοί, κούφιοι άνθρωποι με χρυσό περιτύλιγμα… αυτό θέλει η κοινωνία να δείχνουμε το ωραίο, το όμορφο, αυτό που όμως στην ουσία δεν υπάρχει! Βάζουμε τις μάσκες ο καθένας κάθε πρωί και κυκλοφορούμε, πάμε στις δουλειές μας, συναντάμε τους φίλους πάντα φορώντας αυτή την απαίσια μάσκα του κλόουν με το πλατύ χαμόγελο. Προσποιούμαστε ότι όλα είναι καλά! Και όμως κάθε βράδυ που βγαίνει αυτή η μάσκα κάποιοι από εμάς κοιτώντας τον εαυτό τους στον καθρέφτη αναρωτιούνται. Γιατί να φοράμε μάσκες, γιατί να υπάρχει περιτύλιγμα, γιατί τόση υποκρισία;Η διαδικτυακή απρόσωπη επικοινωνία, οι τρελές προσταγές του σύγχρονου τρόπου ζωής που απαιτεί χρόνο από τις προσωπικές στιγμές απομακρύνουν τους ανθρώπους, τους καθιστούν ψυχρούς, νευρικούς να μη έχουν διάθεση για κοινωνικές συναναστροφές και μόνο φορώντας τη μάσκα του παλιάτσου ανταπεξέρχονται στις κοινωνικές τους υποχρεώσεις. Οι άνθρωποι είναι τόσο κοντά πλέον όμως πολλές φορές δεν επικοινωνούν, υψώνουν τον τόνο της φωνής εκνευρίζονται εύκολα, φωνάζουν σαν υστερικοί προσδοκώντας να τους ακούσει ο άλλος. Μα δε φταίει ότι δεν ακούει ο διπλανός μας και συνομιλητής μας, αλλά ότι δε μας καταλαβαίνει. Η έλλειψη επικοινωνίας βασικό τροχοπέδη στην ισορροπία των κοινωνικών σχέσεων. Κάποτε ο πύργος της Βαβέλ δεν μπορούσε να χτιστεί γιατί δεν υπήρχε συνεννόηση και επικοινωνία. Έτσι και σήμερα εμπόδιο είναι η ασυνεννοησία που επικρατεί σε κάθε μορφή σχέσεων, προσωπική έως επαγγελματική.Κούφιοι άνθρωποι, συναισθηματικά κενοί, ωχαδερφιστές, βαλσαμωμένοι στις σκέψεις, αναμένουμε ίσως κάποιο θαύμα να αλλάξουμε τροχιά προς το καλύτερο. Δίνουμε βάση σε εξωτερικά χαρακτηριστικά και παραγκωνίζουμε τα εσωτερικά χαρίσματα, δεν τα καλλιεργούμε τα απομονώνουμε τα ποδοπατάμε, τα εξαφανίζουμε. ΕΤΣΙ ΜΕΝΟΥΜΕ ΚΟΥΦΙΟΙ και κενοί. Σαν ένα νησί που φαντάζει υπέροχο από μακριά μα όταν φτάσεις και το δεις από κοντά ξεραΐλα και αγκάθια αντικρίζεις μόνο.Και είναι αυτό το χρυσό λουλουδάτο φανταχτερό περιτύλιγμα που όταν το αφαιρέσεις δεν βλέπεις τίποτα μέσα. Και όμως ακόμα και σε μια κοινωνία κρίσης προωθούνται τέτοια πρότυπα, οι φελλοί εξιδανικεύονται και επιπλέουν… και εσύ διανοούμενε, αγωνιστή και βιοπαλαιστή αναρωτιέσαι: Αξίζει να ζεις για μια ιδέα; Αξίζει να καλλιεργείς τα χωράφια του μυαλού σου; Αξίζει να αναζητάς αλήθειες μες στο ψέμα; Να βρέχεσαι στην καταιγίδα; Να πετάς τη μάσκα της υποκρισίας να κοιτάς τον καθρέφτη και να λες είμαι αυτός και μου αρέσω; Αξίζει να λες όχι όταν όλοι οι άλλοι λένε ναι; Να ξαγρυπνάς όταν οι άλλοι κοιμούνται; Να αδιαφορείς για τους δήθεν, να συμπονάς τους κακούς γιατί είναι πάνω από τις δυνάμεις τους η κακία; Αξίζει να ζεις για ένα όνειρο;Ναι αξίζει να ζεις για το αύριο, για την ελπίδα, για ένα όνειρο, για μια αχτίδα φως μες στο σκοτάδι! Αξίζει να ζεις για ένα όνειρο και ας πεθαίνεις κάθε μέρα!
9
