ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου αρέσει πολύ να βλέπω φωτογραφίες της παιδικής μου ηλικίας. Σχολικές γιορτές, γενέθλια κλπ Τι ωραία που ήταν τότε.

...γενικώς…..όσο πιο παλιά, τόσο πιο καλά...…..αχχχχ…..

Δεν μ' άρεσαν οι φωτογραφίες μικρή. Ήταν ξεκάθαρα μια κοινωνική υποχρέωση που μου χάλαγε κάπως τη διάθεση όταν λάμβανε χώρα. Αλλά εκείνο το ονειροπαρμένο μου βλέμμα, αυτό ναι, μου λείπει καμιά φορά. Από την άλλη ήμουν ένα μαζεμένο παιδί, εκνευριστικά (για μένα) υπακουη και με πολύ λίγα άτομα ένιωθα άνετα.Επιπλέον, σαν παιδί με ένοιαζε πάρα μα πάρα πολύ τι θέλουν οι άλλοι και να κάνω αυτά που θέλουν, χωρίς να θέλω την αποδοχή τους ή η παρέα τους. Δεν ήθελα να χαλάω χατίρι. Μετά το περιόρισα μόνο στα πολύ αγαπημένα μου άτομα, πλέον με νοιάζει σε μεγάλο βαθμό η δική μου γνώμη.

Δυστυχώς χάνουμε τον αυθορμητισμό μας όσο μεγαλώνουμε. Μαθαίνουμε να αναλύουμε και να επεξεργαζόμαστε τις πράξεις και τις σκέψεις μας πιο πολύ, ακόμα και όσα νιώθουμε. Και γι' αυτό βασανίζουμε τους εαυτούς μας άθελα μας.Τα παιδιά είναι αυθόρμητα και κάνουν τα πράγματα να φαίνονται τόσα απλά. Και μπορεί να είναι τελικά. Εμείς τα περιπλέκουμε.