ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πόθησα ένα ταξίδι μαζί σου.Να σε δω να έρχεσαι στην στροφή του δρόμου.Κι εκείνο το αναφιλητό μέσα μου, ανακατεμένο με χαρά κι αγωνία, να προσπαθώ να το πνίξω στα έγκατα της ψυχής μου.Ακόμα και τα δάχτυλα μου έτρεμαν, όταν ετοιμαζόμουν να σε συναντήσω, και κούμπωνα το φερμουάρ από το φόρεμα. Σου άρεσε ιδιαίτερα εκείνο το μπορντώ φόρεμα, μου είχες πει. Κι εγώ έτρεξα να ντυθώ την ελπίδα, από το πιο αέρινο υλικό.Το ξέρεις πως τα χέρια σου εξανεμιζόταν η ύπαρξή μου.Δύο βορειοδυτικοί άνεμοι, που συναντήθηκαν πάνω στου μαϊστρου το τραγούδι.Θυμάμαι εκείνα τα βράδια του χειμώνα, στην θάλασσα, παραμονεύαμε μαζί να δούμε τις ερωτοτροπίες του ουρανού.Πόσο μου έχει λείψει να μου δείχνεις τους αστερισμούς...κι εγώ, μικρότερή σου καθώς ήμουν, να γοητεύομαι και να σκέφτομαι πως κάπου εκεί ανάμεσα, από τις κινήσεις των ακροδακτύλων σου, θα ήθελα να νανουρίσω την επανάστασή μου. Μαζί σου.Tώρα...σιωπή.Εξαφανίστηκες ένα απόγευμα δίχως λέξη. Φοβήθηκες να μιλήσεις, ίσως.Δεν είπα τίποτα, σεβάστηκα την επιλογή σου.Σε αποχαιρέτησα σιωπηλά. Κι ας ούρλιαζε μέσα μου η καρδιά κάτω από την κουβέρτα που της είχα στρώσει για να μην κρυώνει.Τι κι αν ήταν καλοκαίρι... Ο ήλιος άργησε να φανεί από τα παραθυρόφυλλα για μήνες. Γιατί τα είχα κλειστά. Γιατί κοιμόμουν μέχρι να ξυπνήσω, και μόλις ξυπνούσα κοιμόμουν πάλι. Για να μην σκέφτομαι. Για να μην ακούσω το βαλς εκείνο. Θυμάσαι άραγε...; τότε που το ακούγαμε, στο cd player του αμαξιού, λίγες μέρες πριν εξαφανιστείς...Θα ήταν 01.30, το πολύ 2 τα ξημερώματα, κι από το παράθυρο έβλεπα τα κύματα του χειμώνα να σκάνε δίπλα μας. Γιορτάζανε κι αυτά τον έρωτα...Εύχομαι να είσαι ευτυχισμένος. Γιατί εκείνους τους μήνες...με έκανες την πιο ευτυχισμένη ύπαρξη του κόσμου......κι ας ήταν όλοι οι υπόλοιποι το τίμημα.