ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κακά τα ψέματα. Οι Έλληνες, ειδικά οι γεννημένοι μετά τη δεκαετία του '80, μιλάμε τουλάχιστον αγγλικά κι άλλη μία γλώσσα. Εγώ, για παράδειγμα, έμαθα αγγλικά και γαλλικά σαν παιδί, έκανα και αρχαία ελληνικά και λατινικά στο σχολείο, οπότε με αυτά τα εφόδια, όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο, πήγα κι έμαθα και ισπανικά και ιταλικά πανεύκολα. Σύνολο 4 ξένες γλώσσες δηλ. που μπορώ να συννενοηθώ με αρκετή άνεση. (Και, μεταξύ μας, χάρη σε αυτά, καταλαβαίνω και τα πορτογαλικά και τα ρουμάνικα παρότι δεν έχω κάνει ούτε μία ώρα μάθημα σε αυτές τις γλώσσες).'Εχω, λοιπόν, δουλέψει ως απλός ιδιωτικός υπάλληλος σε πολυεθνικές και, πραγματικά παρατηρώ ότι οι ξένοι συνάδελφοι μιλάνε μόνο αγγλικά, κι αυτά όχι πάντα καλά. Ενώ οι Έλληνες συνάδελφοι, το αγγλικό το έχουν σίγουρα, άλλη μία γώσσα ακόμη, κι έχουν πάντα περισσότερα προσόντα αλλά και διπλώματα. Μπορεί να μην είναι προσόντα που χρειάζονται στα διάφορα πόστα κατώτερου υπαλλήλου, αλλά, ρε παιδί μου, δίνουμε έμφαση στην απόκτηση διάφορων ικανοτήτων (skills, που λέμε σήμερα). Δεν ξέρω ούτε έναν Ευρωπαίο που να ασχολείται να πάρει το Proficiency στα αγγλικά, το ecdl ή να μάθει άλλες γλώσσες. Λένε ίσως "ξέρω αγγλικά (καμιά φορά και: τάδε επιπέδου )" αλλά ποτέ με δίπλωμα ή παραπάνω γλώσσες.Εμένα όλο αυτό είναι που με ξαφνιάζει. Όχι ότι υπάρχουν άνθρωποι που μαθαίνουν πράγματα (εννοώ να τα ξέρουν, όχι απλά να έχουν τον τίτλο).