ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα ήθελα τη γνώμη σας. Από πολύ μικρή , και όταν λέω μικρή εννοώ από τα 10-12, ήξερα πως δε θέλω να αποκτήσω παιδιά μεγαλώνοντας. Σήμερα είμαι 27 στα 28 και ακόμη νιώθω το ίδιο. Δε μου έχει γεννηθεί καμία τέτοια επιθυμία και θεωρώ πως δε θα μου γεννηθεί και ποτέ. Είναι απλά ένας ρόλος που δε θέλω να παίξω στη ζωή μου. Για να μην παρεξηγηθω, δεν είναι ότι δεν αγαπώ τα παιδιά, άλλωστε το επάγγελμά μου σχετίζεται με παιδιά, απλώς δεν το νιώθω. Ξέρω κοπέλες που από τα 15 γνώριζαν πως θέλουν να κάνουν , άλλες που ήταν σαν εμένα και στα 35-40 αναθεώρησαν και τελικά κάνανε, όμως νιώθω απόλυτα σίγουρη πως δε θα μου γεννηθεί ποτέ αυτή η ανάγκη. Όσα παιδια ή ακόμη και μωρά να δω δεν μπορώ να με φανταστώ μαμά, δεν παθαίνω τρέλα για να τα ζουληξω, δε θέλω ποτέ κανείς να με αποκαλέσει έτσι και εν ολίγοις δεν τρελαίνομαι αν δω έναν μπέμπη ή μια μπέμπα. Σήμερα μιλούσα πάλι με μια συνάδελφο και μου έλεγε πως και αυτή μέχρι τα 30 ήταν σαν εμένα, δεν καιγόταν, τώρα όμως θέλει και το προσπαθεί (είναι 35 πλέον). Ρε σεις, υπάρχει περίπτωση όντως μια μέρα να σηκωθώ και να θέλω παιδί; Μου φαίνεται κάπως, διότι ανέκαθεν πίστευα πως κάποιος που θέλει παιδί το ξέρει από μικρός και δεν τρελαινεται ξαφνικά στα 35-40. Plus το ότι το θεωρώ φάουλ να κάνει κανείς παιδιά στα 40+. Όχι γιατί δεν έχει αντοχές, νεότατος/η είναι αλλά γιατί είναι ιατρικώς αποδεδειγμένο πως αυξάνονται κατά πολύ οι πιθανότητες ύπαρξης προωρότητας, γενετικής ανωμαλίας, μετέπειτα διαταραχών κτλ. Δεν είναι δα τυχαίο που τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί κατά πολύ τα παιδιά που εμπίπτουν στις ειδικές εκπαιδευτικές αναγκες, καθώς πλέον οι περισσότεροι κάνουν παιδιά μετά τα 37-39.Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Καθεις είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του και αν θέλει κάποιος ας κάνει παιδί και στα 50. Το ερώτημα μου είναι το εξής. Όντως γίνεται να αλλάξεις ξαφνικά επιθυμίες κτλ. ή μήπως αυτή η μεταστροφή είναι ο φόβος που οι περισσότεροι αποκτούν μετά από μια ηλικία ;(ότι θα μείνουν μόνοι , ότι μένουν στάσιμοι, ότι τα χρόνια περνούν κτλ. )