ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθε μέρα σιγουρεύομαι όλο και περισσότερο. Νομίζω μου έχει δωθεί το πράσινο φως. Το πρόβλημα είναι ότι πέρα του ότι είμαστε συνάδελφοι, δεν βρισκόμαστε ποτέ οι δυο μας, μόνοι μας, ώστε να της ζητήσω να βγούμε. Ακόμα και στα διαλείμματα πάντα περιτριγυριζόμαστε και από άλλα άτομα. Δεν θα ήθελα να της προτείνω μπροστά και σε άλλους συναδέλφους. Θα έρθουμε και οι δύο σε δύσκολη θέση. Προπάντων την ίδια δεν θα ήθελα να φέρω σε δύσκολη θέση. Αν και χθες, άθελά μου το έκανα αυτό και αισθάνθηκα πολύ άσχημα γι' αυτό, διότι ήθελα να την "τεστάρω" και νομίζω ότι κάπου εκεί ανάμεσα και σε άλλα, μου έδωσε το πράσινο φως. Αλλά ρε παιδιά, δεν βοηθάει και αυτή την κατάσταση. Δηλαδή, ενώ είμαστε έξω και κάνουμε διάλειμμα, μαζί και με άλλους συναδέλφους, μπορεί να σηκωθεί ένας πρώτος και να ακολουθήσουν άλλοι 2-3. Εγώ περιμένω στο τέλος μπας και παραμείνει και η ίδια αλλά ακολουθεί κι αυτή τους υπόλοιπους και έτσι φεύγω και εγώ. Κάθε φορά όλο αυτό γίνεται. Ή αντί να με καλέσει στο γραφείο της, που σημειωτέον βρισκόταν μόνη της εκεί εχθές, ήρθε η ίδια στο δικό μου γραφείο ενώ δουλεύουμε και άλλα άτομα μαζί, και καλά να μου υπενθυμίσει κάποια δουλειά που έπρεπε να κάνω. Ξέρει ότι δεν θα το ξεχνούσα αλλά νομίζω έψαχνε αφορμή να με δει και να μου μιλήσει. Λέτε να ντρέπεται να βρεθεί μόνη της μαζί μου; Πώς διαχειριζόμαστε αυτές τις καταστάσεις;