ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα...είμαι 19 ετών πριν 4 χρόνια χώρισαν οι γονείς μου ...η μαμά μου μας άφησε για έναν αλλον άντρα σηκώθηκε και έφυγε μια μέρα ξαφνικά ενώ ο πατέρας μου ήταν Ιταλία δούλευε για να μας ταΐζει...ξυπνάω ένα πρωί και απλά δεν είδα την μαμά μου στο σπίτι ούτε τις δύο αδερφούλες μου ...ήμουν μόνη με τον αδερφό μου ο οποίος τώρα είναι 25...ζούσαμε σε ένα σπίτι χωρίς φαγητό χωρις φωτα χωρίς λεφτά χωρίς κάποιον να μας προσέχει ...δεν ήξερα πως να το πω στον μπαμπά μου αλλά δεν γινοταν να υποφέρουμε άλλο έτσι...ως που μια μέρα τον πήρα τηλέφωνο και του είπα μπαμπά πρέπει να γυρίσεις...με τον μπαμπά δεν είχα ιδιαίτερα καλές σχέσεις τότε ήμουν 14 δεν είχα τόσο μυαλό να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει...γύρισε ο πατέρας έψαξε παντού τις αδερφές μου η μια ήταν 8 ετών και η άλλη 16 τις βρήκε και τις πήρε μαζί...φύγαμε για το εξωτερικό λόγω ψυχολογίας και ίσως για ένα καλύτερο μέλλον δεν μπορούσα να αντέξω εκει πραγματικά η κατάσταση ήταν απαίσια...γυρίσαμε πίσω στην Ελλάδα πήραμε ένα σπίτι για μια καινούργια αρχή όλα σκατα τίποτα δεν πήγαινε καλά εγώ δεν μπορούσα να κάθομαι στο σπίτι δεν είχε ποιος να μαγειρεύει ποιος να καθαρίζει ένα χάδι από την μαμά μου μου έλειπε τόσο πολύ που ήμουν και πάνω στην εφηβεία...εγώ κοιμόμουν σε μια φίλη μου η μεγάλη μου αδερφή έμπλεξε σε άσχημα πράγματα ο αδερφός μου είχε πέσει σε κατάθλιψη η μικρή ρωτούσε συνέχεια που είναι η μαμά ο πατέρας μου είχε γεμίσει ψυχολογικά και έριχνε όλες τις ευθύνες σε εμάς δεν μπορούσα να ζήσω άλλο έτσι ως που το έσκασα από το σπίτι...έφυγαν χωρίς εμένα σε άλλη πόλη εγώ μεγαλώνω μόνη μου σε μια οικογένεια φίλης εδώ και 4 χρόνια με την μαμά μου που κανονικά δεν έπρεπε να την λέω έτσι δεν είχα καμία επαφή ως που πήγα σεζόν σε ένα νησί και την είδα εκει...δεν μπορώ να περιγράψω τον πόνο που αισθάνθηκα...η αλήθεια είναι πως μου λείπουν πολύ και τους αγαπάω πολύ παραλο που δεν τους το δείχνω δεν τους έχω ζητήσει πότε λεφτά για το παραμικρό ούτε μια βοήθεια δουλεύω μόνη μου από τα 15 μου προσπαθώ να συντήρησω τον εαυτό μου δεν είναι ότι δεν τους αγαπάω απλά δεν αντέχω την ψυχολογική κατάσταση στο σπίτι δεν γίνεται να είμαι η μαμά στο σπίτι από αυτήν την ηλικία πήγα προσπάθησα κάποιο διάστημα να μείνω μαζί τους καθάριζε μαγείρευε μάθαινα την μικρή όσα μπορούσα για την ζωή την πήγαινα σχολείο μέχρι που ο πατέρας μου άρχιζε να με χτυπάει κάθε μέρα γιατί έλεγε ότι μοιάζω στην μαμά μου και του την θυμίζω δεν Άντε να έφυγα μακριά τους ξανά...απλά δεν χάρηκα την οικογένεια μου όπως ήθελα και με πονάει αυτό...τους αγαπώ πολύ πραγματικά ...λένε ότι είμαι η πιο δυνατή και ότι δεν με νοιάζει γι αυτόυς έτσι πιστεύουν...αλλά εγώ κατάλαβα ότι είμαι η πιο αδύναμη γτ τελικά δεν άντεχα....