Το γραφείο του στον Νέο Κόσμο είναι φωτεινό και βρίσκεται απέναντι από τα θρυλικά γραφεία της «Ελευθεροτυπίας». Από το μπαλκόνι του παρατηρούμε το εγκαταλελειμμένο και σκονισμένο κτίριο και θυμόμαστε τις ένδοξες εποχές του Τύπου. «Σήμερα έχει γίνει καταφύγιο γατών» μου λέει.
Γύρω μου παρατηρώ κρεμασμένα τα πολυάριθμα βραβεία αλλά και βιβλία, κασέτες εκπομπών, φωτογραφίες και διαπιστεύσεις του δημιουργού των πολυβραβευμένων σειρών ντοκιμαντέρ.
Ο Γιώργος Αυγερόπουλος έχει ταξιδέψει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Έχει ζήσει δραματικές στιγμές στις εμπόλεμες περιοχές, έχει δει ανθρώπους να σκοτώνονται μπροστά του, πρόσωπα που χαράχτηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη του και έχει βρεθεί στις πιο επικίνδυνες περιοχές του πλανήτη.
Όπως τονίζει στη συζήτησή μας, ποτέ δεν ήταν οπαδός της φράσης που κυκλοφορούσε στα δημοσιογραφικά γραφεία: «Μην αφήσεις την αλήθεια να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία». Κρίνει ότι αυτή η άποψη δηλητηρίασε τη δημοσιογραφία.
Ο ίδιος προτιμά να εστιάζει στην είδηση και όχι στο σχόλιο, στο ρεπορτάζ και όχι στην εντύπωση, γι' αυτό εξακολουθεί να παραμένει πιστός στην αναζήτηση της αλήθειας.
Όποιος, λοιπόν, μιλά ακόμη για την καθαρότητα της ελληνικής φυλής και θεωρεί ότι στο αίμα μας κυλά αμόλυντο το DNA των αρχαίων Ελλήνων προφανώς δεν γνωρίζει ότι προερχόμαστε από μια πανσπερμία φυλών, Οθωμανών, Βενετών, Φράγκων ή Μαυριτανών. Κι αν θέλετε, αυτό είναι κάτι πολύ όμορφο.
Στη διάρκεια της συνέντευξης συγκινείται αρκετά όταν θυμάται τις αποστολές με τον σπουδαίο φωτογράφο Γιάννη Μπεχράκη και κάποιες εικόνες που δεν θα ξεχάσει ποτέ, π.χ. τα μάτια μιας μάνας στο Σεράγεβο, η οποία αναζητούσε το παιδί της.
Ο Γ. Αυγερόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στους μεγαλύτερους τηλεοπτικούς σταθμούς της Ελλάδας, καλύπτοντας θέματα εσωτερικής επικαιρότητας, αλλά και ως πολεμικός ανταποκριτής στα μέτωπα της Βοσνίας, της Κροατίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, του Κοσόβου και της Παλαιστίνης.
Κάλυψε γεγονότα που συγκλόνισαν τον κόσμο, όπως η εξέγερση στην Αλβανία, οι σεισμοί της Τουρκίας και του Ιράν και το ναυάγιο του «MS Estonia», ενώ για τη δουλειά του έχει τιμηθεί με διακρίσεις από κρατικούς φορείς και μη κυβερνητικούς οργανισμούς.
Θέματά του έχουν αποτελέσει πηγή για πανεπιστημιακές έρευνες και συνέδρια. Εδώ και πολλά χρόνια έχει επιλέξει να δουλεύει πρότζεκτ που απαιτούν μακροχρόνια παρατήρηση.
«Μου έλειψε η τηλεόραση», δηλώνει και συμπληρώνει, «βέβαια, όλο αυτό το διάστημα παρέμενα ενεργός, κάνοντας μια μεγάλου μήκους ταινία με τίτλο "Agora", αλλά και το "Μέχρι την τελευταία σταγόνα", ενώ από το 2017 δουλεύαμε την ιδέα για τους "Πειρατές του Αιγαίου"».
Στη συνέντευξη που ακολουθεί μιλά για τη νέα σειρά ντοκιμαντέρ που προβάλλεται από το Open Beyond, τη δημοσιογραφία, την τηλεόραση, τα social media, τις μισαλλόδοξες φωνές, τις καταλυτικές αποφάσεις αλλά και την πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του.
— Πείτε μας λίγα λόγια για τη νέα σειρά ιστορικού ντοκιμαντέρ με τίτλο «Οι πειρατές του Αιγαίου».
Υπάρχει μια μεγάλη χρονική περίοδος που διαρκεί από τον 15ο ως τον 19ο αιώνα, κατά την οποία η Μεσόγειος και το Αιγαίο Πέλαγος βρίσκονταν υπό την κυριαρχία πειρατών και κουρσάρων.
Έλληνες, Βενετοί, Οθωμανοί, Άγγλοι, Γάλλοι, Ολλανδοί, Βέρβεροι και Πορτογάλοι εκείνη την εποχή έκαναν ρεσάλτα σε εμπορικά πλοία και έσπερναν τον τρόμο στις ακτές.
Είτε δουλεύοντας για τον εαυτό τους είτε για κάποιες από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, λεηλατούσαν ό,τι έβρισκαν, από την Μπαρμπαριά ως τις Κυκλάδες, αρπάζοντας ανθρώπους για σκλάβους.
Για παράδειγμα, θα δείτε στις εκπομπές τους διαβόητους Οθωμανούς αδελφούς κουρσάρους Μπαρμπαρόσα, οι οποίοι ήταν από τη Λέσβο και εκείνοι που βύθισαν στο αίμα όλη τη Μεσόγειο, κάνοντας τον Σουλτάνο να χρίσει τον έναν από τους δύο αρχιναύαρχο του οθωμανικού ναυτικού.
Στο πρώτο επεισόδιο της σειράς ‒υπάρχει και στο WebTV‒ είδαμε την ιστορία του επαναστάτη κουρσάρου και πειρατή Λάμπρου Κατσώνη με καταγωγή από τη Λιβαδειά, ο οποίος κήρυξε τον δικό του πόλεμο κατά του Σουλτάνου, πολλά χρόνια πριν από την ελληνική επανάσταση για την ανεξαρτησία, φτάνοντας μέχρι τα ανώτατα αξιώματα της τσαρικής Ρωσίας.
Επίσης, θα δούμε τον πειρατή ιππότη της Μάλτας, κόμη Ρεϊμόνδο ντε Μοντένα, τον ιππότη-πειρατή Ουγκό ντε Κρεβελιέ από τη Γαλλία, καθώς και τον πειρατή Καψή που στέφθηκε επισήμως βασιλιάς της Μήλου.
Πρόκειται για μερικές από τις προσωπικότητες που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στο αρχιπέλαγος, ενώ ορισμένοι επηρέασαν τον ρου της Ιστορίας και τις ισορροπίες δυνάμεων της εποχής τους.
— Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε μέχρι να φτάσετε στο τελικό αποτέλεσμα που θα δούμε στην τηλεοπτική μας οθόνη;
Ουσιαστικά, είναι μια σειρά ιστορικών, δραματοποιημένων ντοκιμαντέρ με τίτλο «Οι Πειρατές του Αιγαίου», η οποία ζωντανεύει μια άγνωστη και σκοτεινή περίοδο, για την οποία γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα.
Αφηγείται τα έργα και τις ημέρες πειρατών και κουρσάρων που έδρασαν στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο από τον 15ο έως τον 19ο αιώνα, τοποθετώντας τους στο ιστορικό πλαίσιο της εποχής τους.
Επομένως, χρειάζονται σύγχρονα πλάνα, 3D γραφικά, έργα τέχνης, χάρτες, τραγούδια, γκραβούρες και συνεντεύξειςαπό διακεκριμένους Έλληνες και ξένους ιστορικούς προκειμένου να αποτυπωθούν οι δραματοποιημένες σκηνές και να αναπαρασταθούν τα κομβικά γεγονότα των «Πειρατών του Αιγαίου». Ένα ταξίδι στον χώρο, στον χρόνο, στην Ιστορία και στη γνώση.
Ας μην ξεχνάμε ότι η δράση τους άφησε το στίγμα της στους παράκτιους πληθυσμούς, διαμόρφωσε την αρχιτεκτονική των νησιών και επηρέασε τη λαϊκή παράδοση.
— Η ιδέα πώς προέκυψε;
Ήταν μια σκέψη του Δημήτρη Δεμεσούκα που τη βρήκαμε προκλητική και άκρως ενδιαφέρουσα. Μια ιδέα που εστιάζει στο κομβικό σημείο συνάντησης τριών ηπείρων και αποτελεί ένα σταυροδρόμι διαφορετικών πολιτισμών, εθνοτήτων και θρησκειών.
Έπρεπε, λοιπόν, να αναζητήσουμε άγνωστες ιστορίες άρρηκτα συνδεδεμένες με την Ελλάδα και την Ευρώπη.
Χρειάστηκαν δύο χρόνια για να λάβει μορφή αλλά και να μελετηθεί σε βάθος, ειδικά σε επίπεδο σχεδιασμού παραγωγής.
Απαιτήθηκαν σύγχρονα γυρίσματα, πολύωρο μοντάζ, έρευνα, συνεντεύξεις, ταξίδια σε διάφορα σημεία του κόσμου, drones, κομπάρσοι, σκηνικά, κουστούμια και σπαθιά για την αναπαράσταση σκηνών.
Άσπρη Θάλασσα - Οι Πειρατές του Αιγαίου
— Από την έρευνά σας εντοπίσατε ομοιότητες με το σήμερα;
Ήταν μια σκοτεινή περίοδος, που δεν τη μαθαίνουμε στο σχολείο. Όμως είναι αλήθεια ότι εξηγεί πάρα πολλά απ' όσα συμβαίνουν στην εποχή μας. Κυρίως ως προς τη διαμόρφωση της πολιτικής, τη σύγκρουση των μεγάλων δυνάμεων στη θάλασσα, τις διαμάχες, τον Ιερό Πόλεμο και τις ακρότητες εκατέρωθεν, και από τους χριστιανούς και από τους μουσουλμάνους.
Η άποψή μου είναι ότι η μελέτη της Ιστορίας δίνει πάντοτε την καλύτερη απάντηση στις μισαλλόδοξες φωνές.
Όποιος, λοιπόν, μιλά ακόμη για την καθαρότητα της ελληνικής φυλής και θεωρεί ότι στο αίμα μας κυλά αμόλυντο το DNA των αρχαίων Ελλήνων προφανώς δεν γνωρίζει ότι προερχόμαστε από μια πανσπερμία φυλών, Οθωμανών, Βενετών, Φράγκων ή Μαυριτανών. Κι αν θέλετε, αυτό είναι κάτι πολύ όμορφο.
— Τα ντοκιμαντέρ είναι μια χαμένη υπόθεση για την ελληνική τηλεόραση;
Η τηλεόραση στη χώρα μας έχει παρασυρθεί από την άποψη ότι στον κόσμο αρέσει να βλέπει realities, γλέντια, σαβούρα, και χαζοσίριαλ. Διαφωνώ.
Ας θυμηθούμε ότι κάποτε στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου η τηλεόραση έπαιζε μόνο αυτόν, και ο κόσμος είχε ανοιχτή την τηλεόραση.
Άρα, είναι θέμα στρατηγικής επιλογής. Και χαίρομαι που ένα ιδιωτικό κανάλι όπως το Open αποφάσισε να επενδύσει σε μια σειρά ιστορικών ντοκιμαντέρ.
Πιστεύω ότι οι τηλεθεατές παρακολουθούν αυτό που θα τους προβάλεις. Ζούμε σε μια εποχή που έχουμε σταματήσει να λέμε τη φράση «έχω τηλεόραση». Λέμε συχνά «έχω μια οθόνη» στο σπίτι στην οποία μπορώ να παρακολουθήσω ό,τι θέλω.
Επίσης, είναι αξιοσημείωτο ότι τα στελέχη της τηλεόρασης ανακυκλώνονται διαρκώς ανά κανάλι και εξακολουθούν να στηρίζονται σε μια παρωχημένη και εσφαλμένη συνταγή.
Ειδικά σε μια περίοδο που με ένα κλικ μπορείς να δεις υπέροχα πράγματα στην οθόνη σου, θεωρώ ότι η επένδυση σε ποιοτικά προγράμματα είναι κάτι θετικό όχι μόνο για την κοινωνία αλλά και ως προς την εμπορική τους εκμετάλλευση.
Αποκτάς ένα «πρόγραμμα - βιβλιοθήκη», το οποίο στη συνέχεια έχεις τη δυνατότητα να το διακινήσεις στη διεθνή αγορά. Επομένως, ένα καλό ντοκιμαντέρ δημιουργεί μια υπεραξία στο κανάλι, του δίνει κύρος και γίνεται μια εστία χρήσιμης συζήτησης.
— Ήσασταν στην ΕΡΤ όταν έκλεισε. Ποια είναι η γνώμη σας σήμερα για τη δημόσια τηλεόραση;
Το κλείσιμο της ΕΡΤ έγινε με έναν εξαιρετικά βίαιο και αυταρχικό τρόπο. Έναν οργανισμό που έχει πρόβλημα προσπαθείς να τον βελτιώσεις, όχι να τον ισοπεδώσεις και να τον καταστρέψεις. Θεωρώ ότι έχασε όλη η χώρα απ' αυτό το θλιβερό γεγονός.
Όμως, η ΕΡΤ το 2015 άνοιξε ξανά. Και εκεί χάθηκε μία ακόμη ευκαιρία να «εξαγνιστεί» από τις αμαρτίες του παρελθόντος. Είδαμε πάλι μια κομματικά ελεγχόμενη ΕΡΤ και έγιναν όλα τα λάθη που έπρεπε να αποφευχθούν.
Ανήκω στους ανθρώπους που προτιμούν μια δημόσια και όχι μια κρατική τηλεόραση. Τουλάχιστον, το τελευταίο διάστημα βλέπω τη νέα διοίκηση να κινείται με μια τελείως διαφορετική φιλοσοφία.
— Ποια είναι η γνώμη σας για τη δημοσιογραφία σήμερα;
Η δημοσιογραφία είναι μια πονεμένη υπόθεση. Θεωρώ ότι το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης ανήκει στους δημοσιογράφους. Είναι αδιανόητο δημοσιογράφοι να διακινούν fake news, να ταυτίζονται με το κόμμα που καλύπτουν στο πολιτικό ρεπορτάζ.
Όπως είναι πρωτοφανές δημοσιογράφοι να γίνονται πολιτικοί και, ακόμη χειρότερα, δημοσιογράφοι που έγιναν πολιτικοί να επιστρέφουν στη δημοσιογραφία. Όλα αυτά με ξεπερνούν, μου φαίνονται εξωπραγματικά.
Η δημοσιογραφία δεν μπορεί να είναι εφαλτήριο για την πολιτική. Παλιότερα, στις εφημερίδες αλλά και στις αθώες στιγμές της ιδιωτικής τηλεόρασης ο δημοσιογράφος που κάλυπτε το πολιτικό ρεπορτάζ ήταν απέναντι στο κόμμα για το οποίο έγραφε, προκειμένου να μπορεί να θέτει αιχμηρές ερωτήσεις.
Για παράδειγμα, αν κάλυπτες το ρεπορτάζ της Νέας Δημοκρατίας ήσουν αντιπολιτευόμενος, ώστε να διαθέτεις τη δυνατότητα της κριτικής.
— Στις μέρες μας μια ακροδεξιά φυλλάδα βρίσκεται πολύ ψηλά στις πωλήσεις των εφημερίδων. Τι σηματοδοτεί αυτή η στάση;
Είναι απόρροια της ανόδου της ακροδεξιάς αλλά και της υφέρπουσας φασίζουσας συμπεριφοράς της ελληνικής κοινωνίας.
Υπάρχει ένα ολοένα αυξανόμενο ρεύμα που ρέπει προς φασιστικές συμπεριφορές, το οποίο δεν έχει κανένα πρόβλημα να λιντσάρει έναν ομοφυλόφιλο στον δρόμο, να πει «δεν θέλουμε τους μετανάστες ή τους πρόσφυγες συμμαθητές των παιδιών μας» και να ουρλιάζει, κλέβοντας τη σημαία από τον πρώτο μαθητή της τάξης που τυγχάνει Αλβανός.
Είναι αυτό το κοινό που μπλέχτηκε με το Μακεδονικό και αν έβλεπες με καθαρή ματιά τα συλλαλητήρια, ανατρίχιαζες με τις πολεμικές ιαχές που άκουγες.
Ανάθεμα αν κάποιος απ' αυτούς έχει δει από κοντά πώς είναι ένας πόλεμος. Και, πιστέψτε με, έχω δει επτά. Δυστυχώς, αυτό είναι τεράστια η ευθύνη της ΕΣΗΕΑ.
Δεν σας κρύβω ότι πολλές φορές έχω σκεφτεί να παραδώσω την ταυτότητά μου. Δεν είναι δυνατόν να κυκλοφορεί εξώφυλλο με χυδαία σεξιστικά πρωτοσέλιδα και να μην αντιδρά κανείς.
— Ποιος είναι ο ρόλος ενός δημοσιογράφου;
Για μένα, ο δημοσιογράφος είναι ένας μορφωμένος άνθρωπος που αφουγκράζεται τις ανάγκες της κοινωνίας. Είναι ο σύμμαχος των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων και όχι του εκάστοτε επιχειρηματία και, φυσικά, δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του καναλιού στο οποίο εργάζεται.
Προσωπικά, θεωρώ ότι η αλλαγή συντελέστηκε το 1996, όταν τα δημοσιογραφικά γραφεία, ειδικά των τηλεοπτικών σταθμών, μετατράπηκαν σε βιομηχανίες κοπής και συσκευασίας ειδήσεων. Εκεί πραγματοποιήθηκε μια φοβερή στροφή που έζησα από κοντά.
Ένιωσα τεράστια αηδία όταν, το 1997, ένα υψηλόβαθμο στέλεχος καναλιού ‒υπάρχει και σήμερα‒ μου ζήτησε γύρω στις 12 το μεσημέρι να κάνω μια έρευνα για να παίξει το βράδυ της ίδιας μέρας.
Η προχειρότητα που υποδηλώνει αυτή η φράση αποτυπώνει πλήρως τη φιλοσοφία που διακατέχει τις τηλεοπτικές ειδήσεις. Δεν υπάρχει το «κάνε μια έρευνα, να παίξει το βράδυ». Ίσως το «κάνε μια μαλακία, να παίξει το βράδυ».
Τότε αποφάσισα να παρατήσω την Ελλάδα και να φύγω στο εξωτερικό. Ειδικά το 2000 το πράγμα είχε φτάσει στα όριά του.
Έτσι, αποφασίσαμε με τη γυναίκα μου να τα ρισκάρουμε όλα, να επενδύσουμε όσες οικονομίες είχαμε και να δημιουργήσουμε μια εταιρεία παραγωγής ‒ μια δύσκολη απόφαση.
Για δύο χρόνια δεν είχαμε χρήματα ούτε για το ενοίκιο. Μας έλεγαν τρελούς. «Πού θα βρείτε την ασφάλεια που έχετε;» Άλλοι παρακαλούσαν για να μπουν στην τηλεόραση κι εμείς φεύγαμε απ' αυτήν.
Μετά, όμως, ευτυχώς, όλα πήγαν καλά. Με παρακίνησε το γεγονός ότι ήξερα πως ρίσκαρα προκειμένου να κάνω αυτό που ήθελα.
Είναι πρωτοφανές δημοσιογράφοι να γίνονται πολιτικοί και, ακόμη χειρότερα, δημοσιογράφοι που έγιναν πολιτικοί να επιστρέφουν στη δημοσιογραφία. Όλα αυτά με ξεπερνούν, μου φαίνονται εξωπραγματικά.
— Ήταν περισσότερα τα «ναι» ή τα «όχι» που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην καριέρα σας;
Τα «όχι». Δεν αισθάνθηκα ποτέ ασφαλής, σε κανένα μέσο. Ειδικά οι νεότεροι είναι χρήσιμο να μαθαίνουν να λένε «όχι», γιατί διαπιστώνουμε, λόγω της τεράστιας ανασφάλειας, πως η προθυμία τους είναι άνευ όρων.
Αν μάθουν οι δημοσιογράφοι να αρνούνται, τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Προφανώς και δεν είναι εύκολο. Αλλά ένα ρίσκο δεν είναι όλη μας η ζωή;
— Πείτε μου τι θα συμβουλεύατε τους νέους δημοσιογράφους;
Να σκέφτονται περισσότερο, να μιλάνε λιγότερο, να ακούνε πολύ και να είναι επιφυλακτικοί στην αντιμετώπιση καταστάσεων. Η δημοσιογραφία είναι ένα εργαλείο. Μπορεί να κάνει θαύματα αλλά και να σκοτώσει. Δεν είναι αστεία υπόθεση.
— Πότε αποφασίσατε να γίνετε δημοσιογράφος;
Τυχαία. Ένας οικογενειακός φίλος μού πρότεινε: «Γιατί δεν γίνεσαι δημοσιογράφος;». Τότε είχαν αναρτήσει μια αγγελία και ζητούσαν δόκιμους δημοσιογράφους στην εφημερίδα «Ελεύθερος». Ήταν η πρώτη φορά που «μύρισα» την ατμόσφαιρα μιας εφημερίδας και γοητεύτηκα.
Με απέλυσαν στους έξι μήνες, λέγοντάς μου ότι δεν κάνω γι' αυτήν τη δουλειά, και πήγα στην «Ακρόπολη», την περίοδο που έμπαιναν στο γραφείο μεγάλοι σε ηλικία συνάδελφοι με άσπρα μαλλιά κι εμείς σηκωνόμασταν όρθιοι.
Βέβαια, ήμουν τυχερός γιατί τον Φλεβάρη του 1990, όταν ξεκίνησε η ιδιωτική τηλεόραση, πήγα στο Mega. Γενικά, πάντως, βρέθηκα δίπλα σε σπουδαίους δημοσιογράφους που μου έμαθαν να παρατηρώ, να γράφω με εικόνες και να διασταυρώνω πολλαπλώς την είδηση.
Σήμερα μας ενδιαφέρει μόνο η εντύπωση. Υπήρξαν, βέβαια, και στιγμές που με πήραν τηλέφωνο, ενώ ήμουν σε εμπόλεμη ζώνη, και μου είπαν: «Γιατί δεν ουρλιάζεις;».
— Σε τι περιβάλλον μεγαλώσατε;
Σε ένα δυάρι, στον Νέο Κόσμο, με πατέρα εργάτη και μητέρα μοδίστρα. Ο πατέρας μου είχε τελειώσει την Γ' Δημοτικού.
Όταν του ανακοίνωσα ότι ήθελα να γίνω δημοσιογράφος, θυμάμαι να μου λέει: «Κερατά, αν πιάσεις δύναμη ποτέ στα χέρια σου να την αξιοποιήσεις προς όφελος της κοινωνίας και των αδύναμων».
— Εσείς επιλέξατε να πάτε στις εμπόλεμες ζώνες;
Τον Αύγουστο του 1992 ζήτησαν έναν εθελοντή για να καλύψει τον πόλεμο στο Σεράγεβο. Ήμουν 22 χρόνων. Ήταν η πρώτη φορά που ταξίδευα εκτός Ελλάδας και είχα άγνοια κινδύνου.
Βρέθηκα με ένα σακίδιο, το αλεξίσφαιρο και μερικά ρούχα. Στους γονείς μου είχα πει ότι πάω σε ιατρικό συνέδριο στο Βελιγράδι.
Μετά, βέβαια, με είδαν στην τηλεόραση και έπαθαν εγκεφαλικό. Αυτό το ταξίδι ήταν ο χειρότερος μήνας της ζωή μου.
— Το δικό σας συμπέρασμα για την κρίση ποιο είναι;
Δύσκολη ερώτηση. Για ποια κρίση απ' όλες, την οικονομική ή των αξιών; Προφανώς, ζούσαμε σε μια ουτοπία με μια χρόνια κακοδιαχείριση.
Ταυτόχρονα, οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν για να γιατρέψουν την ασθένεια αποδείχτηκαν καταστροφικές. Ουσιαστικά, σκότωσαν τον άρρωστο.
Προσωπικά, θεωρώ ότι δεν αρκεί μόνο το γεγονός της εξόδου από τα μνημόνια. Αυτή η παρατεταμένη κρίση έχει αφήσει βαθιές πληγές και θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να επουλωθούν. Είμαστε δεσμώτες, σαν τον Προμηθέα.
— Ποια είναι η πιο δύσκολη στιγμή που έχετε ζήσει;
Το 1994 βρισκόμουν στην ηλικία που αισθάνεσαι ότι θα ζήσεις για πάντα. Τότε, όμως, ήταν και η πρώτη φορά που σκέφτηκα ότι μπορεί να πεθάνω, διότι είχα διαγνωστεί με καρκίνο.
Έκανα χημειοθεραπείες για έναν χρόνο, διάφορα χειρουργεία, αλλά τη γλίτωσα. Το μεγαλύτερο μάθημα ζωής το έλαβα από την πιο άχαρη και σκοτεινή περίοδο της ζωής μου. Ωστόσο, όταν τελείωσε όλο αυτό έγινα καλύτερος άνθρωπος.
Κατάλαβα το εφήμερο της ύπαρξης, ότι πρέπει να αγαπάς, να ζεις και να βιώνεις το οτιδήποτε στον υπερθετικό βαθμό. Ένα πέρασμα είναι η ζωή.
Συμφωνώ με αυτό που λένε οι Τρύπες: «Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι».
— Τα social media έχουν αλλάξει τον τρόπο συμπεριφοράς μας;
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν καταντήσει ένα απέραντο καφενείο, στο οποίο άνθρωποι χωρίς πρόσωπο βρίζονται ολημερίς και ολονυχτίς. Μια ακατανόητη σπατάλη ενέργειας.
Οι ψηφιακές εφαρμογές δεν είναι τόποι πολιτικού διαλόγου. Και ευθύνονται, δυστυχώς, κατά πολύ για τη διάχυση του μίσους στην κοινωνία.
Θα πρέπει οι ίδιες πλατφόρμες να καταστούν υπόλογες, όπως οι εκδότες, και να φέρουν ευθύνη για όσα ανεβάζουν οι χρήστες τους.
Είναι ένα μέρος όπου σταματά η λογική και από κάποιο σημείο και μετά διακρίνεις την άγνοια και την κυριαρχία της «εθνικής μας παραμύθας».
— Τι θεωρείτε σημαντικό στη ζωή;
Την αξιοπρέπεια. Να μπορείς να αγαπάς και όσο περνά από το χέρι σου να συμβάλεις ώστε η κοινωνία να εξελίσσεται και να γίνεται καλύτερη.
Info
Το επόμενο επεισόδιο της σειράς θα μεταδοθεί στις 16 Απριλίου με τίτλο «Οι Πειρατές του Αιγαίου: Μπαρμπαρόσα ‒ Η μεγάλη κάθοδος των Οθωμανών στη Μεσόγειο».
