ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πλησιαζοντας τα 35 νιωθω ότι όλα στη ζωή μου ήταν ανωφελα.. Εχω μεινει πλεον μονη μου σε άλλη πόλη, μακριά από οικογένεια και γνωστούς. Ο λογος που παρεμεινα ηταν κυριως οι σπουδες και υστερα η δουλεια που στο αντικειμενο μου ηταν σχεδον ανυπαρκτη στα μερη μου ενω εδω τα τελευταια χρονια δυστυχως παει απο το κακο στο χειροτερο.Σαν να μην εφτανε αυτο πριν από δύο χρόνια ερωτευτηκα καποιον απο την περιοχη.. αυτος βεβαια ηταν σε καλυτερη κατασταση απο μενα οσο αφορα τα εργασιακα, ειχε σταθερο μισθο και εμενε με τους γονεις του παρολο που πλησιαζε τα 38..Απο οσα μου ειπε παρουσιαστηκε ως ελευθερος ή πες απογοητευμενος απο τις σχεσεις κτλπ.. δεν ηξερα τι να σκεφτω δεδομενης της ηλικιας, μου αρεσε, ενιωθα και μοναξια αφου δεν ειχα κανεναν εδω και ειπα να κανω μια προσπαθεια.. δυστηχως οι αμφιβολιες μου ηταν βασιμες καθως μετα ανακαλυψα οτι ελειπε συχνα και στανταρ τα σαββκυριακα σε αλλη πολη οπου διατηρουσε το φοιτητηκο του σπιτι...φυσικα δεν μου ειπε ποτε να παω μαζι του εκει (μονο μια φορα) και εβρισκε δικαιολογιες τυπου οτι βλεπει απλα φιλους και παρεες απο την σχολη για να μη νιωθει μονος και οτι στην πολη του δεν εχει πολλες παρεες. Δεν ξερω γιατι αλλα μου φαινονταν ολη αυτη μια ανωριμη συμπεριφορα σαν να μην καταλαβε ποτε οτι δεν ειναι πια ουτε φοιτητης ουτε 20ρης..επειδη ημουν ερωτευμενη μαζι του προσπαθουσα να τον κανω να καταλαβει οτι μεγαλωσε και αφου δεν ημασταν παιδια και ειχε και εμενα εκει που τον αγαπουσα και ουτε υπηρχε καποιο οικονομικο θεμα ή αλλο θα μπορουσαμε να ημασταν μαζι και να χτισουμε κατι...Εμεινα δυο χρονια μεσα σε μια κατασταση οπου τα φτιαχναμε και ξαναχωριζαμε αφου τελικα δεν ηθελε να αλλαξει συμπεριφορα ουτε και τροπο ζωης, μεχρι που βαρεθηκα και τον χωρησα πριν 1 χρονο λεγοντας του να τα βρει με τον εαυτο του πρωτα γιατι εγω δεν ειχα πια αλλη υπομονη..απο τοτε δεν μου εστειλε ουτε ενα μυνημα να δει τι κανω ουτε ενδιαφερθηκε καθολου για μενα και το χειροτερο ειναι οτι ζουμε περιπου στην ιδια γειτονια (ευτυχως οχι και τοσο κοντα)..δεν μπορω να καταλαβω πως μπορει να υπαρχει τοση απανθρωπια και αδιαφορια τη στιγμη που πριν μιλουσαμε συχνα και σχεδον καθημερινα.. τη στιγμη που ηξερε οτι ημουν μονη μου και περαν απο αυτον δεν ειχα και πολλους ανθρωπους εδω. Περιμενα κατι περισσοτερο γιατι δεν ημασταν παιδια..ισως εκανα λαθος να τον περιμενω και να μην ψαξω για κατι αλλο στο μεταξυ. Σαν να μην εφτανε αυτο εχω λιγες μερες που νιωθω κατι ενοχλησεις που με κανουν να ποναω πολυ και μιας που ειμαι και επισημως ανεργη εδω και δυο μηνες ακεφτομαι να φυγω αγνωστο ποτε θα γυρισω..