Πριν μερικά χρόνια δούλευα σε ένα από τα μεγαλύτερα κομμωτήρια την βορείων προαστειων, δεν είμαι κομμώτρια αλλά έχω ασχοληθεί, συν της άλλης, με image making, έρχονταν, που λες, οι περσόνες και τους ετοίμαζα μαλλί, μακιγιάζ και ρουχισμό για εξώδους. Εκανα και γραμματειακή υποστήριξη, μεταφραστικό (συννενόηση με εξωτερικό για εισαγωγή προϊόντων).Μου είχαν υποσχεθεί οικογενειακό επίδομα, ασφάλεια, ένσημα . Εκείνος, το αφεντικό από τους πιο σημαντικούς παράγοντες στην ελληνική κομμωτική. Έκλειναν ραντεβού οι πελάτες και ερχόταν (το αφεντικό) μετά από μια ώρα. Το κούρεμά του αισχρό. Φώναζαν οι πελάτες . Κάθε κούρεμα πάνω από 50 ευρώ. Και έβγαιναν σαν γίδια .Κάθε Σάββατο 1η του μήνα γίνονταν οι πληρωμές, πέταγε ένα ποσό πάνω στον πάγκο. Όποιος προλάβαινε έπαιρνε . Εγώ ως πιο άπειρη σε τέτοιες καταστάσεις, δεν προλάβαινα ποτέ. Τα πισωμαχαιρώματα, άσε μην στο πω . Εγώ κουβαλούσα μια τσάντα με τα πράγματά μου της δουλειάς. Οταν ήμουν μακρυά από τον χώρο που την είχα αποθηκεύσει, πάντα μετά κάτι έλειπε. Ή τα χρησιμοποιούσαν χωρίς να με ρωτήσουν . Φυσικά ποτέ δεν πληρώθηκα, έζησα "απίστευτες" στιγμές με συναδέλφουςκαι πέρασα υπέροχα, μέχρι που το αφεντικό το έκλεισαν φυλακή . Έγινε ντόρος τότε. Και φυσικά δουλειά γιοκ. Ένα εξάμηνο χωρίς ένσημα, χωρίς ευρώ και μια συνεχόμενη αγωνία για το πότε θα πληρωθώ επιτέλους . Βρες δουλειά όσο τω δυνατό συντομότερα, μην βρεθείς εξ απροόπτου. Και φύγε .
6.4.2019 | 12:40
Σκέφτομαι να παραιτηθώ από τη δουλειά...
Δουλευω σε ένα σούπερ μάρκετ,ειμαι ο μικρότερος εκεί μέσα και πιο καινούργιος άσχετα που κοντεύω τον 1 χρόνο όλοι είναι πολύ μεγαλύτεροι μου και από 3 4 χρόνια ο καθένας στη δουλεια,έχουν κάνει κλίκες θάβουν κοτσομπολευουν και γενικά πολλές φορές βλέπω ένα κλίμα που δεν μου αρέσει καθόλου.Εγω δεν πολύ μιλάω με κανέναν γιατί πολύ απλά δεν μου βγαινει και δεν εμπιστεύομαι κανέναν να του ανοιχτω με αυτά που βλέπω και ακούω.Η δουλειά με κουράζει πολύ δουλεύω 7 στα 7 και κάθομαι 2 Κυριακές τον μήνα μόνο...Ο μονος λόγος που κάθομαι είναι γιατί μαζεύω λεφτά για να πάρω μηχανή που σχεδόν τα έχω μαζέψει και επειδή έχω βολέψει τις μέρες για να μπορω να πηγαίνω και στις προπονησεις μου.Αλλα ρε παιδιά η ψυχολογία μου είναι στα πατώματα με επηρεάζει πολύ όταν οι σχέσεις με τους συναδέλφους είναι κακες,όταν βλέπω κάποιους να με κοιτάνε μια μισό μάτι και να χασκογελανε μόλις φεύγω μακρυά,φυσικά κανένας δεν έχει τα @@ να με κραξει μπροστά στα μούτρα μου η να πει κάτι κακό για μένα.Αν και πιστεύω ζηλεύουν γιατι δεν μου λείπει κάτι,ειμαι μικρός έχω προσόντα καλή εμφάνιση μπορώ να βρω και αλλού καλύτερα.Θέλω να φύγω να ησυχάσει το κεφάλι μου Αλλά το θέμα είναι η δουλειά που θα βρω μετά αν θα μπορώ να συνδιαζω πάλι προπονήσεις μαζί με δουλειά και φοβάμαι πάλι το άγνωστο η αρχή που θα πρέπει να μάθω την δουλειά και να εξοικιωθω.Τι θα κάνατε στη θέση μου?
3
