ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σε όλους. Η ώρα είναι έξι και, πρωί. Βλέπετε, τα ωράρια του ύπνου μου, τα χάλασα πάλι... Ευτυχώς ακόμα με παίρνει γιατί είμαι φοιτήτρια. Όμως στην ουσία ούτε τώρα με παίρνει. Ως φοιτήτρια θα έπρεπε να είμαι δραστήρια, να νιώθω πως στίβω την πέτρα, να δημιουργώ, να ψάχνω ευκαιρίες εξέλιξης. Και ενώ νομίζω πως το κάνω εσωτερικά, ίσως τελικά τίποτα πρακτικό να μην καταφέρνω. Βλέπετε, μένω με τους γονείς μου και βλέπω μια μάνα με κατάθλιψη, που δε θέλει να το παραδεχτεί, δε θέλει να κοιταχτεί, δε θέλει να αλλάξει , δε θέλει να σεβαστεί τον εαυτό της, δε θέλει να αγαπήσει τον εαυτό της, είναι μόνο λόγια του ''θα'', δεν κάνει τίποτα. Δε θα ήθελα να επεκταθώ σε πολλές λεπτομέρειες, στο τι βλέπω, στο πώς είναι, στο τι κάνει, στις εικόνες που βλέπω γενικότερα, γιατί ντρέπομαι. Θέλω να σταθώ στο ότι υποσυνείδητα είναι το πρότυπό μου γιατί είμαι κορίτσι και είναι η μάνα μου. Υποσυνείδητα ταυτίζομαι μαζί της και όσο και να προσπαθώ μέσα μου να μην το κάνω, τελικά δεν μπορώ. Νιώθω αποτυχημένη και όσο και να προσπαθήσω να ξε-νιώσω αποτυχημένη δεν το καταφέρνω. Μη μιλήσετε για ''ειδικό'' γιατί δεν βοήθησε. Πώς να έχω φιλοδοξίες, πώς να έχω όνειρα, πώς να πιστέψω σε αυτά... Τα φτερά μου είναι σπασμένα, και, ντρέπομαι να το πω. Ντρέπομαι να το πω σε γνωστούς μου, σε φίλους μου, δεν μου αρέσει να με λυπούνται. Και όμως, εγώ με λυπάμαι που επηρεάζομαι τόσο από εκείνη. Έχω περάσει αρκετά και τα έχω αφήσει πίσω μου, όμως αυτό για μένα, είναι το χειρότερο. Όσο μπούλινγκ και να έφαγα κατά τα σχολικά μου χρόνια επειδή ήμουν καλή μαθήτρια, όση απαξίωση και αν έφαγα επειδή κάποτε πήρα κιλά, όση κακή κριτική και να δέχτηκα για τον τρόπο που μιλάω, τα άφησα πίσω μου, είχα τη δύναμη και το κουράγιο, όσο και αν πληγώθηκα, όμως αυτό δε φεύγει. Είναι μια πληγή που αντί να επουλώνεται όσο περνάει ο καιρός, μάλλον βαθαίνει ανεξέλεγκτα, μεγαλώνει, εντείνεται και με ακινητοποιεί. Είναι εκεί αυτή η πληγή, είναι σαν μαχαιριά βαθιά που πονάει και που πονάει συνέχεια. Πονάει όταν βγαίνω έξω, πονάει όταν βλέπω παιδιά και φοιτητές με τη μαμά τους έξω, πονάει όταν είμαι με φίλες, πονάει όταν είμαι στο σπίτι, πονάει όταν της μιλάω, πονάει όταν την κοιτάω, πονάει όταν σβήνουν τα φώτα , και πρέπει να κοιμηθώ. Δε θέλω να κάνω παιδιά. Αν κάνω παιδιά , ίσως της μοιάσω, ίσως και εγώ κάποια στιγμή, χωρίς να το καταλάβω, γίνω σαν εκείνη. Και συνήθως έτσι γίνεται. Αν φοβάσαι μη γίνεις ίδιο με τον μπαμπά/μαμά σου τελικά γίνεσαι. Και το να κάνω στα παιδιά μου ό,τι έπαθα εγώ εξαιτίας της δε θα μου το συγχωρούσα ποτέ. Τα παιδιά είναι ευθύνη, τα παιδιά είναι ιερά. Γιατί αναλαμβάνεις την ευθύνη να καθοδηγήσεις στον κόσμο ένα νέο μέλος, να το προετοιμάσεις για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του, όχι για να του κόψεις τα φτερά και να το γεμίσεις με θλίψη. Με το να μην αγαπάς καν εσένα,με το να μην σέβεσαι καν εσένα, με το να φορτώνεις στο παιδί σου εκατό κόμπλεξ, με το να παρατάς τον εαυτό σου, να εξαρτάσαι καθολικά από τα επιτεύγματα του παιδιού σου, να θέλεις να εκπληρωθείς εσύ μέσα από αυτό, αυτό είναι εγκληματικό και βαραίνει την ύπαρξη που εσύ έφερες στον κόσμο. Με καταδίκασε. Με στοίχειωσε. Η σκέψη του ότι ένα παιδί ίσως είχε απέναντί μου, την πληγή που έχω εγώ απέναντί της, με κάνει να είμαι χίλια τα εκατό σίγουρη στο ότι δεν πρέπει ποτέ μου να κάνω παιδί... Άκουσα μια ιστορία, μιας κοπέλας που μεγάλωσε χωρίς μαμά και έλεγε πως ζηλεύει όσους έχουν. Ένιωσα αχάριστη γιατί εγώ έχω. Όμως εμένα είναι ζωντανή- νεκρή. Και το πρόβλημα αυτής της κοπέλας που δεν έχει μαμά δεν ακυρώνει το δικό μου που έχω μια μαμά walking dead. Έχω φτάσει στο σημείο να λέω, είμαι ευγνώμων μόνο που υπάρχει και κινείται σαν σώμα, έστω και μηχανικά. Και εκείνη μια φορά, μου είχε πει '' αφού τουλάχιστον είμαι ζωντανή να χαίρεσαι''. Ό,τι πιο εξαθλιωτικό έχω ακούσει. Μου το είχε πει όταν προσπάθησα να την βοηθήσω....Έχω προσπαθήσει να τη βοηθήσω και με το ήρεμο, και με το άγριο, και με τη σιωπή μου, τίποτα. Έχουν προσπαθήσει και άλλοι άνθρωποι, ο μπαμπάς μου, συγγενείς, γνωστοί, φίλοι και πάλι τίποτα... Το βλέμμα μου είναι αθώο και αγνό, χαμογελάω με την καρδιά μου σπάνια, και όταν χαμογελάω, το χαμόγελό μου έχει ιδιαίτερη αξία, κάτι που το εισπράττει κανείς, γιατί δεν χαμογελάω συχνά. Πάντως η θλίψη στα μάτια μου είναι μόνιμη και την έχω από μικρή. Για αυτό είμαι βαρετή και κανείς δεν με αντέχει για πολύ. Λογικό. Συγγνώμη αν έγινα φορτική με το μεγάλο κείμενο, απλώς μόνο εδώ θα μπορούσα να το πω. Άλλωστε η ανωνυμία πάντα βοηθά. Να στε όλοι καλά... Και εύχομαι να μην πονάει κανείς, όπως εγώ... Καλή σας ημέρα!(παρακαλώ να ανέβει)