ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με ένα πολύ αγαπημένο μου άτομο, με το οποίο μεγαλώσαμε και περάσαμε πολλά επί δεκαετίες μαζί, έχουμε να μιλήσουμε 2 χρόνια. Η απόφαση ήταν καθαρά δική της, για την ακρίβεια δεν με έπιασε ποτέ να μου πει αν έχω κάνει κάτι που την ενόχλησε, και αποφάσισε μάλιστα με ένα μήνυμα (!) εξ΄αποστάσεως να ξεκόψουμε επαφές. Πριν από εκείνο το μήνυμα είχε προηγηθεί μεγάλη προσπάθεια εκ μέρους μου να τα πούμε, να βρεθούμε, να μιλήσουμε. Από εκεί που κάποτε μιλούσαμε ώρες στο τηλέφωνο και με αμοιβαία πρωτοβουλία, επισκεπτόμασταν η μία την άλλη στις πόλεις σπουδών, κάναμε πολύ στενή παρέα από παιδιά και μας συνέδεε κάτι πραγματικά αγνό και βαθύ, έπαψε να σηκώνει σιγά σιγά τα τηλέφωνα, μου εξέφραζε παράπονα για υποθετικές μου συμπεριφορές (π.χ. μήπως σκέφτομαι ''έτσι'' και μήπως ''αλλιώς'', ενώ ουσιαστικά μια ζωή ενεργούσα αυθόρμητα και ειλικρινά απέναντί της). Το ανεξήγητο είναι πως όταν την ρωτούσα αν είναι όλα καλά κι αν της έχω κάνει κάτι μου απαντούσε ''όχι βρε, όλα καλά''. Και μετά από λίγες μέρες λαμβάνω ένα μήνυμα που ακόμη και μέχρι σήμερα δεν μπορώ να πιστέψω ότι έγραφε όσα έγραφε εκείνη. Δεν κατάλαβα ποτέ τι είχαμε να χωρίσουμε. Ποτέ δεν έμαθα το γιατί. Όλοι οι δικοί μου άνθρωποι εξεπλάγησαν από την συμπεριφορά της, δεδομένου ότι όταν με έναν άνθρωπο είστε σαν αδέρφια και ξέρει όλο τον κύκλο σου, θεωρείται και ο ίδιος σημαντικό μέλος αυτού. Εκείνο το διάστημα είχα στενοχωρηθεί πάρα πολύ, έψαξα να την βρω αλλά δεν ήθελε καμία επαφή μαζί μου. Είχα στενοχωρηθεί σε τέτοιο βαθμό που επηρεάστηκαν κάποιες ορμόνες μου που σχετίζονται με το στρες και χρειάστηκε να λάβω κάποια μικρή θεραπεία για λίγο. Πλέον έχω συμβαδίσει με το γεγονός ότι δεν υπάρχει στην καθημερινότητά μου, να μοιραστούμε χαρές και λύπες, στιγμές της ζωής γενικά. Έχω καταφέρει και να μην το σκέφτομαι συχνά όλο αυτό, με την αγάπη και τη στήριξη του άντρα μου, των φίλων, της οικογένειας μου και πολλών άλλων. Έτυχε να είμαι και αρκετά ευαίσθητη ως χαρακτήρας, βλέπετε.Αυτό που υπέθεσα παλιότερα είναι ότι την επηρέαζε η -πρώτη- σχέση που έχει συνάψει με ένα παιδί το οποίο δεν ξέρω και δεν έχω γνωρίσει, και τον οποίο δεν ήθελαν οι γονείς της. Ο ίδιος, από ότι μου έλεγε, είχε ανασφάλειες και ήταν ανάμεσα στο να τον χωρίσει και μη. Τελικά είναι ακόμη μαζί και δεν ξέρω σε τι κατάσταση βρίσκονται. Δεν ξέρω αν παίζει κάποιο ρόλο αυτό...τι να πω...Απλά ώρες ώρες... μου έρχεται να της γράψω ένα γράμμα. Να της πω πόσο αδικημένη αισθάνομαι και πόσο απογοητευμένη από την σκληρότητά της. Υποτίθεται ήμασταν κάτι σαν ''αδελφές ψυχές''. Ξέραμε τα πάντα -τουλάχιστον για εμένα τα ήξερε- η μία για την άλλη. Ήταν δίπλα μου σε όλες τις δυνατές στιγμές κι εγώ στις δικές της. Δεν πρόλαβα όμως να είμαι και στις επόμενες δικές της. Σε όλα τα οικογενειακά άλμπουμ είμαστε αγκαλιασμένες και χαρούμενες. Ήταν τόσο επιφανειακό εκ μέρους της όλο αυτό...Με πονάει και πάντα θα με πονάει αυτό. Το θέμα είναι πως δεν μπορώ να της θυμώσω γιατί την αγαπώ και τη νοιάζομαι πραγματικά. Πολλές φορές εύχομαι να είναι καλά και να είναι ευτυχισμένη, κι ας με έχει στενοχωρήσει βαθιά.Να επιδιώξω να της γράψω όσα κρατάει μέσα της η ψυχή μου; Απλά ξέρω πως και 1 στις 100 να θελήσει να μιλήσουμε, ποτέ δεν θα είναι όπως παλιά...