Για πολλά χρόνια η κουλτούρα της συγκατοίκησης στην Αθήνα αυτοπεριοριζόταν σε συμβατικές καταστάσεις: φοιτητές που γύρευαν την ελευθερία τους μακριά από το πατρικό, ανύπαντρα ζευγάρια, οικογένειες. Στα χρόνια της μεγάλης κρίσης οι παραδοσιακοί συσχετισμοί δείχνουν να αλλάζουν, συνθέτοντας μια νέα πραγματικότητα πάνω από την πόλη. Είναι η κρίση που μας φέρνει πιο κοντά ή μήπως η άλλοτε «δαιμονοποιημένη» από τα χρηστά ήθη της κοινωνίας συγκατοίκηση δύο, τριών ή και περισσότερων ανθρώπων άνω των 30-40 γίνεται σιγά-σιγά κτήμα της κουλτούρας μας;
Ο Τάσος Χαλκιόπουλος, συν-εμπνευστής των Atenistas, πιστεύει ότι: «Δεν έχει εκφραστεί μια ξεκάθαρη τάση. Προσωπικά, τουλάχιστον, δεν έχω πλήρη εικόνα. Ξέρω σίγουρα ότι τα δύο events "Συγκατοικώ-Συστεγάζομαι" που κάναμε πέρυσι είχαν μεγάλη επιτυχία, κάτι που σημαίνει ότι υπάρχει ζήτηση. Έστω κι αν οι περισσότεροι άνθρωποι που ήρθαν ήταν και πάλι είτε φοιτητές είτε ηλικιωμένοι που ήθελαν να νοικιάσουν ένα δωμάτιο του σπιτιού τους. Υπήρξαν βέβαια και κάποιοι συνδυασμοί συγκατοίκων που είχαν ενδιαφέρον τόσο ηλικιακά όσο και σε άλλα επίπεδα». Συνδυασμοί που ξεγυμνώνουν τους χαρακτήρες των κατοίκων της πόλης και αποκαλύπτουν μια νέα κουλτούρα στην πίσω αυλή της Αθήνας. Διότι, ναι, δεν είναι λίγοι πια αυτοί που πιστεύουν ότι «συγκατοικώ» σημαίνει «ζω».
¤Περίπτωση συγκατοίκησης νο.1¤
Δυο κορίτσια, ένα αγόρι
Μία personal assistant σε διαφημιστική, ένας γραφίστας και μία account manager σε εταιρεία παπουτσιών μοιράζονται ένα ρετιρέ στα Εξάρχεια με θέα τον Λυκαβηττό.
Γιάννη, πώς είναι η ζωή με δύο γυναίκες στο σπίτι; Π.χ. κάνεις λιγότερες δουλειές;
ΓΙΑΝΝΗΣ: Όχι, είναι μοιρασμένες οι υποχρεώσεις του σπιτιού. Εγώ σκουπίζω, η Νατάσα βάζει πλυντήριο και η Λιάνα κάνει όλα τα υπόλοιπα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν είναι και τόσο μοιρασμένες. Ψωμί, πάντως, φέρνω εγώ στο σπίτι. Ο άντρας.
Ποιος μαγειρεύει;
ΛΙΑΝΑ: Όποιος γυρίσει πρώτος ή όποιος πεινάει πιο πολύ. Τώρα, βέβαια, αν ρωτάς ποιος μαγειρεύει καλύτερα, θα αρκεστώ να πω ότι η Νατάσα κάνει τα καλύτερα τοστ ζαμπόν-τυρί - όταν δεν κλειδώνεται στην κουζίνα.
ΝΑΤΑΣΑ: Ήταν μια ατυχής στιγμή. Πήγα να φτιάξω τοστ για όλους, κλειδώθηκα μέσα (βγήκε το πόμολο, καθότι το σπίτι είναι ολίγον τι παλιό) και μέχρι ο Γιάννης να σπάσει την πόρτα με κλοτσιές αλά Μπρους Ουίλις στο Die Hard έφαγα όλα τα τοστ μόνη μου για να περάσει η ώρα.
Θα προτιμούσατε να μένετε ο καθένας μόνος του;
ΓΙΑΝΝΗΣ: Με τίποτα.
ΝΑΤΑΣΑ: Όχι, χαιρόμαστε που η κρίση μάς έφερε πιο κοντά.
ΛΙΑΝΑ: Δεν μπορώ ούτε καν να φανταστώ την καθημερινότητά μου χωρίς τα παιδιά.
¤Περίπτωση συγκατοίκησης νο.2¤
Το τριώροφο
Ένας broker σε ναυτιλιακή επιχείρηση, ένας παραγωγός-σκηνοθέτης, ένας cluster manager στη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων και ένας σύμβουλος οικονομικών μοιράζονται κάτι περισσότερο από ένα διαμέρισμα: ένα ολόκληρο κτίριο στον Υμηττό και μια φουσκωτή πισίνα.
Τι ακριβώς είναι το «Τριώροφο»;
ΓΙΩΡΓΟΣ: Το Τριώροφο είναι μια ιδέα 10 ετών που προέκυψε από την ανάγκη μας να δημιουργήσουμε κάτι νέο, κάτι πέρα από το κλίμα αποξένωσης που χαρακτηρίζει τις σχέσεις διαβίωσης στην πόλη. Έτσι, αποφασίσαμε να νοικιάσουμε ένα ολόκληρο κτίριο και με την πάροδο των ετών να το διαμορφώσουμε σύμφωνα με τις ανάγκες και τον τρόπο ζωής μας, διασφαλίζοντας την αυτονομία και την ανεξαρτησία μας από τα όποια προβλήματα μπορούν να χαρακτηρίζουν τη διαβίωση σε ένα άλλο κτίριο. Η ιδέα βασίστηκε στο να ενωθούν τέσσερα άτομα με διαφορετικό background και ιδιαιτερότητες, που, πέραν της ιδιωτικής τους ζωής, θα μπορούσε το καθένα να συμβάλει στη διαμόρφωση ενός χώρου, μετατρέποντας τη διαφορετικότητά του σε σημείο επαφής και δημιουργίας. Ουσιαστικά δεν μιλάμε για συγκατοίκηση με την παραδοσιακή έννοια του όρου αλλά για αποτελεσματική και έξυπνη γειτνίαση. Ο καθένας έχει το δικό του διαμέρισμα και τον δικό του προσωπικό χώρο, όμως το υπόλοιπο κτίριο είναι διαμορφωμένο έτσι ώστε να υπάρχουν κοινοί χώροι σε περίπτωση που θελήσουμε να μοιραστούμε τον χρόνο μας είτε μεταξύ μας είτε με τους δικούς μας ανθρώπους.
ΤΖΙΜΗΣ: Για να καταλάβεις καλύτερα, μέλημά μας ήταν να μετατρέψουμε τους κοινόχρηστους χώρους σε κάτι χρηστικό. Δουλέψαμε αρκετά για την αναδιαμόρφωσή τους, προσθέτοντας σημαντικό ποσοστό πρασίνου, αλλά προχωρήσαμε και σε συγκεκριμένες παρεμβάσεις προκειμένου να ζωντανέψουμε σημεία ανενεργά εντός του κτιρίου και να τα μετατρέψουμε σε χώρους συνάθροισης - με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται μια τέτοια κίνηση. Παράλληλα, το κτίριο σήμερα διαθέτει, σε συνεννόηση με τον ιδιοκτήτη, φωτοβολταϊκά στην ταράτσα και θα μπορούσα να πω πως γενικώς βρισκόμαστε σε ένα καλό επίπεδο ενεργειακής κατανάλωσης και περιβαλλοντικής συνείδησης.
Πώς κυλά μια μέρα στο «Τριώροφο»;
ΓΙΩΡΓΟΣ: Καταρχάς, συχνά οι πόρτες των διαμερισμάτων είναι ορθάνοιχτες. Μοιάζει σαν μια παλιά γειτονιά της Αθήνας μέσα σε ένα κτίριο. Τώρα, όσον αφορά την καθημερινότητα, ο ρυθμός διαφέρει σημαντικά από μέρα σε μέρα. Πέραν της ιδιωτικής μας ζωής, αρκετές φορές προχωράμε και στη διοργάνωση θεματικών events εντός του κτιρίου ή και εκτός, μαζί πάντοτε με τους δικούς μας ανθρώπους. Από μαγείρεμα ως ποδηλατάδες και από ανακύκλωση ως road trips στo εξωτερικό. Η ατζέντα μας είναι μεγάλη και θα διευρυνθεί ακόμα περισσότερο. Σκέψου ένα κτίριο στο οποίο μένουν άνθρωποι που είναι κάτι περισσότερο από φίλοι. Άνθρωποι με κοινές ιδέες και τρόπο ζωής, οι οποίοι αποφάσισαν να προσαρμόσουν πλήρως το κτίριό τους στις απαιτήσεις τους με πολύ κόπο και χαμηλό κόστος. Λέμε συχνά πως θα μπορούσαμε να αλλάξουμε την εικόνα της Αθήνας. Νομίζω ότι αυτός είναι ένας τρόπος, να ξεκινήσουμε πρακτικά από το σπίτι μας και μετά να παλέψουμε για τη γειτονιά μας.
¤Περίπτωση συγκατοίκησης νο.3¤
Τα κορίτσια
Μία ψυχολόγος που παίζει ούτι, μία δυναμική επικοινωνιολόγος που παίζει πιάνο, μία παραμυθένια μονοκατοικία στη Νέα Σμύρνη, ένα ρεσιτάλ συγκατοίκησης.
Πώς βρήκατε η μία την άλλη;
ΤΟΝΙΑ: Μέσω μιας κοινής φίλης. Η μοναδική προϋπόθεση που είχε θέσει η Άντζελα ήταν η νέα συγκάτοικός της να ξέρει κάποιο μουσικό όργανο. Κάπου εκεί εμφανίστηκα εγώ, έτοιμη να ξεσκονίσω τις γνώσεις μου στο πιάνο και στις ανθρώπινες σχέσεις. Δέσαμε αμέσως.
Έχουν υπάρξει τριβές μεταξύ σας;
ΑΝΤΖΕΛΑ: Η συγκατοίκηση δεν είναι ποτέ ένα κουτάκι με αμπαλάζ και πλουμιστές κορδέλες. Δεν παύει, παρ' όλα αυτά, να είναι δώρο, ανεξαρτήτως ηλικίας. Δεν αλλάζω με τίποτα τα βράδια στη βεράντα που πίνουμε ρακόμελα με την Τόνια ή τους πρωινούς καφέδες μας, όπου ασυναίσθητα κοιτάζουμε και οι δύο προς την ίδια κατεύθυνση.
Τόνια, πώς είναι να συγκατοικείς με μια ψυχολόγο;
ΤΟΝΙΑ: Τέλειο. Σαν extra bonus. Δωρεάν ψυχανάλυση στο σαλόνι σου. Τι άλλο να ζητήσει κανείς στα χρόνια της κρίσης, που ο μεγαλύτερος άγνωστος είναι ο εαυτός μας;
¤Περίπτωση συγκατοίκησης νο.4¤
The Party Boys
Ένας στυλίστας, ένας υπεύθυνος καταστήματος και ένας επιχειρηματίας αφήνουν πίσω την παλιά ζωή και μοιράζονται ένα penthouse στον Νέο Κόσμο.
Είναι δύσκολη η συγκατοίκηση μετά τα 30;
ΘΕΟΔΟΣΗΣ: Όχι. Ή, τουλάχιστον, δεν ήταν για εμάς. Μπήκαμε σπίτι και μοιράσαμε τα δωμάτια με ευγένεια που μας έφτασε στα όριά μας -με ατάκες τύπου «Σε παρακαλώ, πάρε εσύ το δωμάτιο που έχει θέα την Ακρόπολη», «Μα, τι λες; Όχι, πάρ' το εσύ»-, αλλά εντέλει βρήκαμε άκρη. Και το «περιβόητο» δωμάτιο κατέληξε στον Χρήστο.
ΧΡΗΣΤΟΣ: Δεν το ήθελα, με ανάγκασαν! Όρεξη έχω τώρα να ξυπνάω και να βλέπω την Ακρόπολη πρωινιάτικα. Τέλος πάντων, δέχτηκα, διότι η συγκατοίκηση απαιτεί και υποχωρήσεις.
Ποιο είναι το highlight της συγκατοίκησής σας;
ΧΡΗΣΤΟΣ: Εύκολο. Ένα πάρτι που κάναμε τον Σεπτέμβρη. Ξεκίνησε στις έξι το απόγευμα και ώρες-ώρες έχω την αίσθηση ότι δεν τελείωσε ποτέ.
ΘΟΔΩΡΗΣ: Θα σου πω αυτό μόνο. Κατεβάσαμε 50 σακούλες σκουπιδιών κάτω.
¤Περίπτωση συγκατοίκησης νο.5¤
Οι καλλιτέχνες
Ένας ηθοποιός και ένας υπεύθυνος παραγωγής θεατρικών παραστάσεων μοιράζουν τους ρόλους της εργένικης συγκατοίκησης σε ένα διαμέρισμα του '36 στην πλατεία Βικτωρίας.
Πότε και πώς γνωριστήκατε;
ΦΑΝΗΣ: Πριν από πολλά χρόνια, σε ένα κατάστημα ρούχων. Εγώ δούλευα εκεί, ο Μανώλης ερχόταν ως πελάτης και φίλος των ιδιοκτητών. Στην αρχή δεν τον συμπάθησα καθόλου. Ποιος να μου το έλεγε τότε ότι μια μέρα θα συγκατοικούσαμε...
ΜΑΝΩΛΗΣ: Βασικά, έγινε τελείως ξαφνικά. Με παίρνει μια μέρα ο Φάνης, αφού είχαμε γνωριστεί και κάναμε σιγά-σιγά παρέα, και μου λέει: «Βρήκα σπίτι. Τέλος. Θα συγκατοικήσουμε». Κανένα περιθώριο επιλογής. Το είδαμε, λοιπόν, μας άρεσε που ήταν παλιό, αλλά όμορφα ανακαινισμένο, με ψηλά ταβάνια και ξύλινα πατώματα, και το κλείσαμε χωρίς πολλή σκέψη.
Πώς μοιράζουν τις υποχρεώσεις του σπιτιού δύο εργένηδες;
ΦΑΝΗΣ: Α, δεν έχουμε πρόβλημα, μας βγήκε αβίαστα. Ο Μανώλης βάζει πλυντήριο και πάει σούπερ μάρκετ, κάτι που βαριέμαι αφόρητα, και εγώ κάνω το πλύσιμο των πιάτων. Τα υπόλοιπα μοιράζονται ανάλογα με τον χρόνο που έχει ο καθένας. Δεν έχουμε, όμως, καθόλου προστριβές για τέτοια θέματα.
ΜΑΝΩΛΗΣ: Γενικά, μοιραζόμαστε τα πάντα. Παίρνουμε ο ένας τα ρούχα του άλλου, τα ράφια στην κουζίνα είναι κοινά, δεν είμαστε καθόλου κτητικοί με τα πράγματά μας. Όλα είναι free.
σχόλια