Κορίτσι μου, σε νιώθω. Ο πατέρας μου πάντα μου λέει "σε κάθε στιγμή ευτυχίας στη ζωή, αντιστοιχούν 100 στιγμές δυστυχίας". Και βαδίζουμε με μαθηματική ακρίβεια σε παραπάνω δυσκολίες όσο περνούν τα χρόνια, λόγω απώλειας αγαπημένων προσώπων, σταδιακού γήρατος και απογοήτευσης όσο βλέπουμε ότι τα όνειρα που είχαμε μικροί, απομακρύνονται από εμάς. C' est la vie. Το θέμα είναι τι κάνουμε με αυτήν την πληροφορία; Σκεφτόμαστε συνέχεια τις δυσκολίες και απορούμε με το σκοπό μας πάνω στη Γη; Αν το κάνουμε αυτό, απλά θα τρελαθούμε... Η δική μου απάντηση είναι η εξής: ΟΚ, ξέρω ότι έτσι είναι η ρουφιάνα η ζωή, ξέρω ότι θα φάω 100 χιλιάδες απογοητεύσεις και θα γεράσω πιο πολύ και θα ζοριστώ. Επειδή ποτέ δεν θα μάθω το "γιατί" (γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, γιατί είμαι εδώ), ας το διασκεδάσω τουλάχιστον στο μεταξύ. Τι άλλο να κάνω, αφού απαντήσεις δεν θα πάρω; Ας πάρω ότι μου φέρνει η ζωή χαλαρά, ας διασκεδάσω με απλά πράγματα (μια βόλτα, μια οικονομική συνδρομη σε γυμναστήριο, ένα ωραίο βιβλίο). Κάθε μέρα από κάτι.Βαθιές ανάσες και χαμόγελο- εμπρός στον καθρέφτη και απέναντι σε όσους συναναστρεφόμαστε καθημερινά. Και στο τέλος το πιστεύεις κιολας και η ζωή γίνεται πολύ πιο όμορφη.
18.4.2019 | 16:31
Η ζωη ειναι ωραια λενε...
Ποιοι το λενε αυτο? μαλλον αυτοι που ζουν σε αλλο κοσμο... Γιατι εγω σ αυτον τον κοσμο που ζω δε βλεπω καμια ωραια ζωη. Βλεπω μια ζωη γεματη δυσκολιες, στην οποια ααααν εισαι τυχερος, μπορει να υπαρξει και καμια ευχαριστη στιγμη μεσα στις 3 δισεκατομμυρια δυσκολες στιγμες. Να παρουμε το εργασιακο-οικονομικο κομματι? Οι περισσοτεροι απο μας ζουμε μια βαρετη ζωη μεσα στη ρουτινα, δουλευουμε 100 ωρες τη μερα, δεν εχουμε χρονο για τιποτα αλλο και ταυτοχρονα εχουμε και τον καθε μαλακα (αφεντικο ή συναδελφο) να μας κανει τη ζωη ακομα πιο δυσκολη. Ο μισθος δεν φτανει να καλυψει ουτε τα μισα μας εξοδα και γι αυτο εχουμε ενα σωρο οικονομικα προβληματα: απληρωτα δανεια, λογαριασμους, ενοικιο, δεν μπορουμε να βγουμε για ενα φαγητο γιατι δεν μας φτανουν τα λεφτα ουτε για σουβλακι, δεν μπορουμε να διασκεδασουμε...Αυτα τα οικονομικα προβληματα μας προκαλουν ενα σωρο αγχη, χανουμε τον υπνο μας. Μερικες φορες αυτα τα αγχη σωματοποιουνται κιολας, οποτε αποκτουμε και σωματικα προβληματα λογω αυτης της πιεσης και του αγχους που βιωνουμε. Παραλληλα ερχομαστε αντιμετωποι με ενα σωρο ασθενειες (δικες μας ή αγαπημενων προσωπων), που μπορει να προκληθουν απροσδοκητα και οι οποιες μας προσθετουν ενα επιπλεον φορτιο. Να παρουμε το κομματι της κοινωνιας? Ο καθενας βαζει πανω απο ολα την παρταρα του και ακομα και αν ο διπλανος μας ψοφησει, δεν μας καιγεται καρφι, αν εμεις ειμαστε καλα. Ολοι ψαχνουν να βρουν τροπο να σε εξαπατησουν και να σε κοροιδεψουν προς οφελος τους. Αν πρεπει να εμπιστευτεις καποιον τριτο για να σου κανει μια δουλεια (ειτε αυτος ειναι μηχανικος για το αυτοκινητο σου, ειτε ειναι λογιστης κλπ), φοβασαι οτι αυτος αντι να κανει σωστα τη δουλεια για την οποια τον πληρωνεις, θα κανει ο,τι μπορει για να σε ξεγελασει και να σε εξαπατησει. Δεν εμπιστευομαστε κανεναν, και αυτο μας κανει να κλεινομαστε ολο και πιο πολυ στον εαυτο μας.Φυσικα αυτη η καχυποψια που μας διακατεχει επηρεαζει και τις σχεσεις μας με τους αλλους, φιλους, σχεσεις, οικογενεια. Ακομα και αν, παρα την καχυποψια που μας διακατεχει, καταφερουμε να ερθουμε κοντα με καποιους ανθρωπους, ανα πασα στιγμη αυτοι οι ανθρωποι μπορει να αποφασισουν με τη συμπεριφορα τους να μας γαμησουν την ψυχολογια, να μας ριξουν στα πατωματα και να μας κανουν να χασουμε την εμπιστοσυνη μας προς τους αλλους. Βεβαια αυτες οι προσωπικες μας σχεσεις επηρεαζονται κ απο αλλους παραγοντες, πχ οικονομικους. Αδερφια τσακωνονται για περιουσιες και δεν ξαναμιλανε ποτε, σχεσεις ληγουν λογω ελλειψης χρηματων και οχι αυτα δεν ειναι ακραιες περιπτωσεις. Εφοσον τα λεφτα ειναι μεσα στη ζωη και ειναι η κινητηριος δυναμη για τα παντα, επηρεαζουν ολα τα κομματια της ζωης μας. Σαν να μην εφταναν ολα αυτα, εχουμε να αντιμετωπισουμε φυσικα φαινομενα που απο τη μια στιγμη στην αλλη μπορει να καταστρεψουν ο,τι χτιζαμε τοσα χρονια. Ανθρωποι χανουν τα σπιτια τους ή και τις ζωες τους απο πλημμυρες, φωτιες, σεισμους και ανθρωποι μενουν πισω θρηνωντας μια ζωη για αυτες τις απωλειες. Δεν εχεις να ελπιζεις σε τιποτα, γιατι ξερεις οτι ακομα και αν ερθει ενα καλο, θα συνοδευτει με 100 κακα.Ναι...αυτο ηταν ενα ξεσπασμα απαισιοδοξιας γιατι μολις τσακωθηκα με τον πατερα μου και ηρθα στα ορια μου. Αλλα ας βρεθει ενας εδω στα σχολια να μου πει οτι οσα γραφω ειναι υπερβολικα και οτι δεν ισχυουν. Ας βρεθει ενας να μου πει οτι δεν εχει βιωσει τα περισσοτερα (αν οχι ολα) απ οσα αναφερω. Δεν ειναι απαισιοδοξος ο τροπος που αντιμετωπιζω τη ζωη μου, ειναι ρεαλιστικος. Οσο και αν δεν πιστεψετε αυτο που θα πω, εγω ειμαι αισιοδοξη σαν ανθρωπος, αλλα που να χωρεσει αυτη η αισιοδοξια μου σε μια τοσο δυσκολη και σκληρη ζωη? Πως να παραμενω αισιοδοξη οταν καθημερινα ειτε εγω ειτε δικοι μου ανθρωποι ερχονται αντιμετωποι με ολα αυτα που αναφερω παραπανω?? Ναι οκ, ας πουμε οτι αυριο αναιρω ολα αυτα που ειπα και αρχιζω να πιστευω τα ακριβως αντιθετα, τι θα αλλαξει? Θα βρω τον αντρα της ζωης μου και δεν θα χωρισουμε ποτε? Θα βρω τη δουλεια των ονειρων μου και θα παιρνω απειρα λεφτα και δεν θα ξανααγχωθω για τιποτα? Θα σταματησω να αρρωσταινω και θα ειμαι μονιμα υγιης τοσο σωματικα οσο και ψυχικα?? Θα παψουν οι γυρω μου να υποφερουν? Θα σταματησουν να υπαρχουν ασθενειες, ανεργια, πεινα? ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ. ΟΛΑ ΙΔΙΑ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ. Θα συνεχισω και εγω και οι γυρω μου να εχουμε μια κουραστικη, πιεστικη ζωη στην οποια οι δυσκολες, αγχωτικες και πιεστικες στιγμες θα υπερισχυουν εναντι των θετικων. Το ξερουμε ολοι οτι ετσι ειναι, οσο και αν δεν θελουμε να το πιστεψουμε.Βαρεθηκα πια. Μπορει να προσπαθεις τοσο σκληρα σε ολους τους τομεις και παλι ολα να μενουν σκατα. Εχω βαλει τερμα τη μουσικη, φορω τα ακουστικα μου και προσπαθω να βγαλω απο μεσα μου ολη την ενταση που νιωθω. Η μουσικη ειναι η μονη μου παρηγορια. Αλλα και αυτη τι να κανει? Δεν μπορει να λυσει τα προβληματα μου δυστυχως. Μια στιγμιαια ανακουφιση μου παρεχει.
3
