ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν τέσσερα χρόνια περίπου, χώρισα με ένα παιδί που αγαπούσα πολυ. Έλεγα τότε δεν πάει άλλο εχω κουραστεί, έβρισκα συνέχεια δικαιολογία για να βρίσκω κάτι κακό πάνω του, έβαζα το μυαλό μου συνέχεια σε σκέψεις για να φύγω από αυτόν. Έλεγα ότι είμαι μικρή (τότε 21) και ήθελα να ζήσω και άλλα πράγματα. Ήταν η πρώτη μου σχέση. Με είχε τύφλωσει όλη αυτή η τρέλα που είχα στο κεφάλι μου και δεν έβλεπα τη άνθρωπο είχα πραγματικά δίπλα μου. Έναν άνθρωπο που με αγαπούσε όσο τίποτα άλλο, έναν άνθρωπο που με φρόντιζε. Μου έδειχνε την αγάπη του κάθε φορα, με έκανε και γελούσα.Όμως εκεί κάτι με έτρωγε να φύγω. Αλλά φοβόμουν να το πω,φοβόμουν να του πω να χωρίσουμε. Γιατί δεν ήξερα αν θα βρω ξανά ένα τέτοιο άνθρωπο. Αλήθεια τον αγάπησα πολύ. Μπορεί η τόση προσοχή που μου έδειχνε να με ξενέρωνε. Στο τέλος της σχέσης υπήρξε ένα φλερτ με ένα παιδί από τη σχολή. Και ένα βράδυ έγινε κάτι όχι πολλα πράγματα αλλά λίγο ήθελε. Από εκείνη τη μέρα ντρεπόμουν να τον κοιτάξω στα μάτια. Μετά από 2 μήνες του είπα να χωρίσουμε. Οι πρώτοι μήνες ήταν κάτι σαν ανακούφιση από αυτά που σκεφτόμουν,μετά όμως άρχισε πραγματικά να μου λείπει, να μου λείπει η αγκαλιά του τα φιλιά του να μου λείπουν όλα.Τέσσερα χρόνια πέρασαν και ακόμα τον σκέφτομαι. Τον είδα πριν πέντε μέρες τυχαία και μου κόπηκαν τα πόδια. Ήθελα να τρέξω στην αγκαλιά του να του πω ότι τον αγαπώ ακόμα. Αλλά δεν ξέρω αν είναι σωστό να του στείλω μήνυμα.Μπορει να έχει προχωρήσει τη ζωή του. Αλλά δεν μπορώ τον βλέπω κάθε βράδυ στον ύπνο μου να με έχει αγκαλιά.Ξυπνάω απότομα και βάζω τα κλάματα.