ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν ορισμένα χρόνια ήμουν σε μία τοξική ον εντ οφ σχέση. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο πρώτος μεγάλος έρωτας της ζωής μου. Και όταν λέμε έρωτας, ...έρωτας...η άκρα εξιδανίκευση. Όπως αποδείχθηκε, εκείνος ένιωθε πολύ λιγότερα πράγματα για εμένα. Ήμουν, όμως, πολύ μικρή, πολύ ιδεαλίστρια και πολύ άπειρη για να το καταλάβω. Φυσικά, κάποια στιγμή το πράγμα έληξε τραγικά για εμένα,.. Εκείνος έκανε μία σχέση, που τον έκανε εξαιρετικά χαρούμενο... κυκλοφορούσαν παντού μαζί, της φερόταν υποδειγματικά και εγω τα μάθαινα ή τα έβλεπα, δεδομένου ότι έχουμε κοινούς γνωστούς και κάποιες φορές είχαμε συναντηθεί τυχαία. Την κατάσταση αυτή, ήρθε να συμπληρώσει η ανεργία μου, μετά η εύρεση μίας δουλειάς με χάλια περιβάλλον .. το ένα πίσω από το άλλο... . Αποτέλεσμα αυτού ήταν να πέσω σε μία ήπια ευτυχώς κατάθλιψη...αυτοεκτίμηση μηδέν, υπερευαισθησία, κρίσεις άγχους, θυμός, πνιγμός, απελπισία .... Και μέσα σε όλο αυτό το Βασιλάκης Καϊλας σκηνικό, οι δυνάμεις επιβίωσης πήραν το πάνω χέρι ... ορκίστηκα να τον βγάλω μία για πάντα από τη ζωή μου, έλα όμως που ήταν ένα μεγάλο κομμάτι της ... Οσο μελούρα και να ακούγεται ήταν σαν να ακρωτηρίασα ουσιαστικά ένα κομμάτι του εαυτού μου... η μηδενισμένη αυτοεκτίμηση μου μεταμορφώθηκε σε μία απίστευτη επιθυμία τελειομανίας... ήθελα να τιμωρήσω τον εαυτό μου για το πόσο πολύ εθελοτυφλούσε και ταυτόχρονα να τον κάνω δυνατό, για να μην αποτελέσει ποτέ ξανά "θύμα"¨... Σκλήρυνα απίστευτα, άλλαξα δουλειά και ασχολήθηκα με αυτό που αγαπώ πραγματικά, έχτισα άμυνες, στο τέλος με αγάπησα κιόλας ... Μου έμειναν όμως και πολλά "κουσούρια" απο τη διαδικασία... έλλειψη εμπιστοσύνης, φόβος να δεθώ, να εμπιστευτώ, άδικη σκληρότητα ώρες ώρες... και καταλήγω να σκέφτομαι πως θα παραμείνω αιώνια έτσιΥ.Γ. Έχω κάθε επίγνωση της μελοδραματικότητας της ανάρτησης μου, μην με "σφάξετε" όμως στα σχόλια με τρολλιες και ειρωνείες. Εσάς που δεν το έχετε περάσει σας "ζηλεύω". Καλή ανάσταση παίδες