ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το αγόρι μου έχει έναν αδερφό, αρκετά μεγαλύτερο μας που τώρα είναι 36 και τα έχει με μια κοπέλα που είναι στα 32 εδώ και 8 χρόνια. Μία χωρίζουν μία τα φτιάχνουν σαν 15χρόνα. Η κοπέλα θέλει γάμο και παιδιά και αυτός ζει ακόμα την εφηβεία του και δεν είναι καθόλου συνεπής στην σχέση τους. Αυτή δεν φεύγει γιατί και καλά τον αγαπάει, ενώ παράλληλα τρέχει στους ψυχολόγους για να δει τι της φταίει εθελοτυφλώντας γιατί μένουν σε μικρή πόλη και μάλλον ανησυχεί μήπως δεν γνωρίσει άλλον, που είναι ένας κατανοητός φόβος. Πήγα σπίτι τους πρώτη φορά για λίγες μέρες και τις 2 μέρες που έμεινα αυτός την υποτίμαγε συνέχεια μπροστά σε όλους αλλά κανείς δεν έδινε σημασία γιατί είναι και καλά η ψυχή της παρέας. Ο φίλος μου αν και μόνο 22 είναι πολύ πιο ώριμος και δεν εγκρίνει καθόλου την συμπεριφορά του αδερφού του, που εν τω μεταξύ έχει αρχίσει εδώ και έναν μήνα και μιλάει με κάποια άλλη. Αυτό που του είπε ήταν το εξής. Του είπε αν είσαι άντρας να πας να της πεις στα ίσια ότι δεν πρόκειται να κάνεις παιδιά μαζί της ώστε να πάψει να ελπίζει και να μην το λες μόνο στους φίλους σου λες και είναι μαγκιά. Aυτά , δεν έχει κάποιο νόημα η εξομολόγηση μου, αλλά όντως μου φάνηκε στενάχωρη η κατάσταση και ελπίζω να μην βρεθώ ποτέ στην θέση της κοπέλας. Καλή ανάσταση σε όλους.