ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
29.4.2019 | 17:54

Εσείς που διαβάζετε το κειμενο

Ξέρετε πως είναι να μην έχεις κανέναν συγγενή πρώτου βαθμού; να είσαι μόνη, να μην ζουν οι γονείς σου. Να πρέπει να παλεύεις μονη σου για σένα, να τριγυριζεις γύρω από αντικείμενα και χώρους που σου θυμίζουν εσένα παιδί, την ασφάλεια που ένιωθες, την αγάπη. Που παρότι κατάφερες κάποια πράγματα μόνη σου επαγγελματικά, και κάποιος θα σε έλεγε ίσως ενήλικα, να νιώθεις απόλυτα αυθραυστη και απροστάτευτη; δεν είναι λογικό μάλλον, δεν είναι στην ηλικία των 27. Αλλά είμαι πολύ συναισθηματική αλλά και μελαγχολικό άτομο όπως είπε η μαμά μου. Δεν είμαι καθόλου κυνική, αυστηρή, σκληρή. Είμαι ένα ανθρωπάκι εγκλωβισμένο στην οκνηρία του και στις αναμνήσεις του. Το σπίτι, τα ρούχα, τα προβλήματα που έχει μέσα του κρύψει.. Η εικόνες... Αυτές οι αναθεματισμενες εικόνες. Μια μαμά που συνεχώς γέλαγε, το σπίτι ήταν μες το φως και το χρώμα. Πως συνεχίζεται η ζωη; που βρίσκεται η δύναμη; η μαμα μου λέει στην πίστη και στα απλά πράγματα. Η μαμά μου είναι άλλος άνθρωπος όμως, εγώ γεννήθηκα να σκορπιζω το χαμόγελο μου στους γύρω μου. Μα όταν μένω μόνη μου κατευθείαν κλαίω. Αν δεν απασχολώ τον εαυτό μου με κάποια ταινία με μια δουλειά ή με κάναν φίλο, κλαίω. Μήνες τώρα. Όλοι νομίζουν ότι είμαι καλά. Και η μαμα ενδεχομένως. Η μαμά είναι βαριά άρρωστη και περιμένουμε την κατάληξη. Πονάω αφάνταστα. Συνεχώς βρίσκομαι εκτός σπιτιού, προσπαθώ να γεμίζω τον χρόνο μου με άλλους ανθρώπους, σε λίγο θα ξαναβγω και θα φορέσω τη μάσκα μου. Έχω μιλήσει ακατάπαυστα για αυτό το θέμα. Κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει, ευκαιριακα νιώθω καλά. Κουράστηκα να το συζητάω πια, μόνο με πληγώνει. Μου λείπουν πολλά πράγματα απ τον χαρακτήρα μου. Πολλά. Παντού δέχομαι επιθέσεις. Δουλειά καθημερινότητα. Και εγώ μαλακή σαν το ζυμάρι. Ναι δεν έχω στόχους. Ποτέ δεν είχα συγκεκριμένους. Γι αυτό ασχολούμαι με πολλά ταυτόχρονα. Πολλά και τίποτα. Όλοι ενθουσιαζονται όταν τα λέω. Που να ξεραν.Όλα είναι θέμα πως έχεις μάθει μάλλον. Έχω μάθει με οικογένεια. Με μια μαμά δυνατή και χαρούμενη. Άλλοι δεν έχουν τίποτα. Ορφανά παιδιά που μεγαλωνουν με κανέναν. Μόνοι τους. Δεν θα μιλήσω γι αυτούς, ο καθένας μας τραβάει το δράμα του. Άραγε αν δεν είχα συναισθήματα, μήπως θα σταματαγα να πονάω τόσο; Συγγνώμη για το κακό συναίσθημα που ίσως δημιούργησα.
4
 
 
 
 
σχόλια
Καταλαβαίνω τον πόνο σου. Προσπάθησε να συνδεθείς με έναν καλό Ορθόδοξο Ιερέα, Πνευματικό Πατέρα, να εξομολογηθείς όλα όσα έχεις μέσα σου και θα σε βοηθήσει ο Θεός. Σε έχω στην προσευχή μου! Φιλικά, Άβελ.
σε καταλαβαινω απολυτα και να ξερεις πραγματικα το εννοω μπορω να σου πως οταν διαβασα το κειμενο σου δακρυσα και σε εννιωσα και ετσι οπως περιγραφεις τον εαυτο σου βλεπω πως εχεις αρκετα στοιχεια απο τον χαρακτηρα μου.σου ευχομαι να μπορεσεις να προχωρισεις στην ζωη σου γιατι εισαι ενα πολυ αξιολογο ατομο και σου αξιζουν τα καλυτερα.
Ανθρωπακι δεν εισαι σιγουρα. Ανθρωπος εισαι με αισθηματα κ συναισθηματα. Κρινεις πολυ αυστηρα τον εαυτο σου, θα θελες μαλλον να σαι υπερανθρωπος... Η μητερα σου, που προφανως ειναι ο μοναδικος συγγενης ά βαθμου πεθαινει... Πώς να εισαι καλα? Όλα αυτα που περιγραφεις ειναι αναμενομενα κ φυσιολογικα... Σημαντικο που τα χεις καταφερει επαγγελματικα. Όλα τα αλλα θα βρεθουν στην πορεια. Δε θα ναι ευκολα, γιατι τα γεγονοτα που αντιμετωπιζεις δεν ειναι ευκολα, αλλα θα βρεις το δρομο σου. Δες αυτο, ισως σε βοηθησει... https://www.youtube.com/watch?v=CT44-9equ3U&feature=youtu.be
Διαβάζοντας το κείμενο είναι σα να βλέπω τη ζωή μου να περνά για μία ακόμη φορά μπροστά από τα μάτια μου. Δε φαντάζεσαι πόσο σε νιώθω, πόσο κατανοώ τον πόνο που αισθάνεσαι και βιώνεις.Η απώλεια της μάνας πονάει πολύ, παρά πολύ.Ειδικά αν επρόκειτο για τόσο υπέροχο άτομο όπως η δική σου και η δική μου.Εγώ την έχασα από αυτοχειρία λόγω βαρυτάτης ψυχολογικής κατάπτωσης.Τουλάχιστον η δική σου μητέρα θα καταλήξει (που το απεύχομαι όσο δε φαντάζεσαι) από φυσικά αίτια.Ο πόνος της αυτοχειρίας της ίδιας σου της μητέρας όμως δεν υποφέρεται.Νιώθεις ότι φταις για την απώλειά της.Κατακλύζεσαι από τύψεις κάθε λεπτό της ημέρας.Και σου τρώει τα σωθικά όπως τα σκουλίκια ένα πτώμα.Πίστεψέ με, είσαι πολύ πιο δυνατή από όσο πιστεύεις.Μόνο και μόνο ο τρόπος γραφής σου δείχνει ότι είσαι μία κοπέλα με κατάρτιση και παιδεία.Να είσαι υπερήφανη για τον εαυτό σου και να μη σταματήσεις να ονειρεύεσαι.Να θυμάσαι, η μέρα που θα σταματήσεις να ονειρεύεσαι θα είναι η μέρα που θα πεθάνεις.Γι'αυτό κράτα τη φλόγα της ελπίδας πάντα αναμμένη.Με αγάπη, εκτίμηση κι απόλυτη ενσυναίσθηση σου εύχομαι ό,τι καλύτερο γιατί το αξίζεις όσο ελάχιστοι.
Scroll to top icon