ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξέρετε πως είναι να μην έχεις κανέναν συγγενή πρώτου βαθμού; να είσαι μόνη, να μην ζουν οι γονείς σου. Να πρέπει να παλεύεις μονη σου για σένα, να τριγυριζεις γύρω από αντικείμενα και χώρους που σου θυμίζουν εσένα παιδί, την ασφάλεια που ένιωθες, την αγάπη. Που παρότι κατάφερες κάποια πράγματα μόνη σου επαγγελματικά, και κάποιος θα σε έλεγε ίσως ενήλικα, να νιώθεις απόλυτα αυθραυστη και απροστάτευτη; δεν είναι λογικό μάλλον, δεν είναι στην ηλικία των 27. Αλλά είμαι πολύ συναισθηματική αλλά και μελαγχολικό άτομο όπως είπε η μαμά μου. Δεν είμαι καθόλου κυνική, αυστηρή, σκληρή. Είμαι ένα ανθρωπάκι εγκλωβισμένο στην οκνηρία του και στις αναμνήσεις του. Το σπίτι, τα ρούχα, τα προβλήματα που έχει μέσα του κρύψει.. Η εικόνες... Αυτές οι αναθεματισμενες εικόνες. Μια μαμά που συνεχώς γέλαγε, το σπίτι ήταν μες το φως και το χρώμα. Πως συνεχίζεται η ζωη; που βρίσκεται η δύναμη; η μαμα μου λέει στην πίστη και στα απλά πράγματα. Η μαμά μου είναι άλλος άνθρωπος όμως, εγώ γεννήθηκα να σκορπιζω το χαμόγελο μου στους γύρω μου. Μα όταν μένω μόνη μου κατευθείαν κλαίω. Αν δεν απασχολώ τον εαυτό μου με κάποια ταινία με μια δουλειά ή με κάναν φίλο, κλαίω. Μήνες τώρα. Όλοι νομίζουν ότι είμαι καλά. Και η μαμα ενδεχομένως. Η μαμά είναι βαριά άρρωστη και περιμένουμε την κατάληξη. Πονάω αφάνταστα. Συνεχώς βρίσκομαι εκτός σπιτιού, προσπαθώ να γεμίζω τον χρόνο μου με άλλους ανθρώπους, σε λίγο θα ξαναβγω και θα φορέσω τη μάσκα μου. Έχω μιλήσει ακατάπαυστα για αυτό το θέμα. Κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει, ευκαιριακα νιώθω καλά. Κουράστηκα να το συζητάω πια, μόνο με πληγώνει. Μου λείπουν πολλά πράγματα απ τον χαρακτήρα μου. Πολλά. Παντού δέχομαι επιθέσεις. Δουλειά καθημερινότητα. Και εγώ μαλακή σαν το ζυμάρι. Ναι δεν έχω στόχους. Ποτέ δεν είχα συγκεκριμένους. Γι αυτό ασχολούμαι με πολλά ταυτόχρονα. Πολλά και τίποτα. Όλοι ενθουσιαζονται όταν τα λέω. Που να ξεραν.Όλα είναι θέμα πως έχεις μάθει μάλλον. Έχω μάθει με οικογένεια. Με μια μαμά δυνατή και χαρούμενη. Άλλοι δεν έχουν τίποτα. Ορφανά παιδιά που μεγαλωνουν με κανέναν. Μόνοι τους. Δεν θα μιλήσω γι αυτούς, ο καθένας μας τραβάει το δράμα του. Άραγε αν δεν είχα συναισθήματα, μήπως θα σταματαγα να πονάω τόσο; Συγγνώμη για το κακό συναίσθημα που ίσως δημιούργησα.