ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συγνώμη εκ των προτέρων για το μεγάλο κείμενο! Θέλω απλώς να τα βγάλω από μέσα μου! Είναι στιγμές που νιώθω ότι μισώ τη μητέρα μου. Πέρασα όλη την παιδική μου ηλικία πιστεύοντας ότι είμαι κακός άνθρωπος γιατί δεν μπορώ να την αγαπήσω! Πλέον έχω καταλάβει ότι δεν φταίω εγώ, αυτή είναι σκ...λα. Είμαι ακόμα φοιτήτρια, σε λίγο καιρό θα πάρω το πτυχίο μου και δεν εργάζομαι. Επιμένως, δεν μπορώ να φύγω ακόμα από το σπίτι μου και αναγκάζομαι να μένω ακόμα με την οικογένεια μου. Νιώθω ότι αρρωσταίνει η ψυχή μου. Είμαι γεμάτη αρνητικά συναισθήματα. Οργή, απογοήτευση, αγανάκτηση, εκδίκηση! Η μητέρα μου ήταν πάντα πολύ αυστηρή, έως κακοποιητικη. Όταν μιλάω για κακοποίηση εννοώ και σωματική και ψυχολογική. Από όταν ήμουν παιδί ήθελε να τα κάνω όλα τέλεια. Δεν ανεχόταν το λάθος. Και όταν το λάθος γινόταν, εκείνη πάντα με χτυπούσε, φωνάζοντας ταυτόχρονα ότι θα με πατήσει κάτω. Για να γίνει αντιληπτό τι εννοώ, μιαα φορά στα προνηπια, στη χριστουγεννιατικη γιορτή η δασκάλα με έβαλε να κάνω την ευχουλα. Είπα το ποίημα μου τέλεια. Έπρεπε όμως να κάνω μαζί με μια άλλη συμμαθήτρια μου κάποιες κινήσεις, σαν χορευτικό. Στις κινήσεις μπερδεύτηκα και έκανα λάθος. Διανυσαμε όλα την κατηφόρα, από το νηπιαγωγείο προς το σπίτι, με εκείνη να με σέρνει σχεδόν απ τα μαλλιά. Όταν φτάσαμε σπίτι, ήμουν πεσμένη κάτω. Μου έδινε σφαλιάρες και με κλωτσουσε φωνάζοντας "παλιοκοριτσο, θα με κάνεις ρεζίλι εσύ εμένα". Η αδερφή μου, 18 χρόνων γυναίκα, κοιτούσε χωρίς να κάνει τίποτα και συμπλήρωνε ότι πως είναι δυνατόν να μην έμαθα τις κινήσεις. Αυτά τα σκηνικά ήταν πολλά και γινόταν σχεδόν καθημερινά μέχρι και το γυμνάσιο. Μια μέρα στην πρώτη γυμνασίου η μαμά μου πήρε να ρωτήσει τους καθηγητές για την επίδοση μου. Ολοι της είπαν πολύ καλά λόγια, εκείνη τη χρονιά όπως και σε όλη μου τη μαθητική ηλικία ήμουν η καλύτερη μαθήτρια του έτους μου. ΟΜΩΣ, έκανα το μεγάλο αμάρτημα να γράψω σε ένα διαγώνισμα έκθεσης 16. Εκείνο το βράδυ επιστρέφοντας από τα αγγλικά, μου άνοιξε την πόρτα δίνοντας μου σφαλιάρα. Μεγαλώνοντας σταμάτησε το ξύλο. Εγώ δεν ήμουν ποτέ παιδάκι και αντιδρούσα. Ήξερε ότι αν τολμούσε πια να με χτυπήσει, το πιο πιθανό θα ήταν να πιαστουμε στα χέρια. Δεν ήμουν πια το παιδάκι που θα καθοταν να το χτυπήσουν αδιαμαρτυρητα. Η ψυχολογική βία, όμως, καλά κρατούσε. Πρώτη λυκείου, ημέρα Χριστουγέννων. Είχα κολλήσει δυστυχώς γαστρεντεριτιδα. Η μαμά μου έδωσε χαρτζιλίκι στα δύο αδέρφια μου 50 €. Με τα 50€ που αναλογουσαν σε εμένα όμως ήθελε να πάει στο super market. Εγώ φώναζα γιατί τα ήθελα, εκείνη επέμενε. Πήρα μπροστά της το πορτοφόλι της από το τραπέζι όπου ήταν και πήρα τα 50€ που μου αντιστοιχουσαν. Μόλις τα πήρα, ήρθε από πάνω μου και μου είπε " άρρωστη εύχομαι να είσαι μια ζωή".Είμαι πλέον 22 χρονών, εκείνη επειδή αντιμετώπισε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας πριν από λίγο καιρό που παραλίγo να την οδηγήσει στον θάνατο, πλέον δεν είναι τόσο κακοπιητικη όσο παλιά. Νιώθω όμως ότι πλέον από θύμα έχω αρχίσει να γίνομαι θύτης. Της μιλάω πολύ άσχημα, έχω συνεχώς νεύρα, ουρλιαζω σαν ψυχασθενης με το παραμικρό που θα ακούσω, σπάω πραγματα κάθε φορά που με εκνευρίζει. Νομίζω πως έχω καταντήσει ψυχικά άρρωστη. Πως να βγάλω από μέσα μου όλο αυτό το σκοτάδι που έχω;