ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 26 χρονών... Έχω μια σχέση 5 χρόνια που λόγω της οικογενειακής μου καταστασης βλέπω ελάχιστα.... Ζω αρκετά καταπιεστικά, βγαίνω 2-3 φορές τον μήνα αφού πρώτα εχω ενημερωσει για το που, πως, με ποιον κλπ κλπ... Συνήθως λέω ψέματα γτ δεν θέλουν το αγόρι μου επειδή μενει επαρχία και φοβούνται μήπως χάσουν τη δούλα... δουλεύω από το πρωι μεχρι το βράδυ στην οικ. επιχείρηση χωρίς να πληρώνομαι...Όλα περνάνε από τα χέρια μου... Ο αδερφός μου που ειναι και μεγαλύτερος δεν έχει τα ίδια θέματα με εμένα βεβαια.. βγαινει καθε μερα χωρις ούτε καν να τον ρωτάνε απλά ανοίγει τη πόρτα και φεύγει...εγώ αν το κάνω αυτο θα περάσω την ανάκριση την επόμεενη μερα..που ήμουν, με ποιόν, τι ώρα γυρισα.....Δεν ζω.. απλά επιβιώνω... έμαθα προσφατα οτι έχω δυο ετεροθαλή αδέρφια τα οποία μας κρύβουν και αύτο γιατί κλέφτηκαν οι γονείς μου και άφησαν τα παιδιά της μαμάς μου με τον πατέρα τους. Αυτός που μου το αποκάλυψε είπε οτι γύρισαν να τα πάρουν αλλά δεν τους τα έδωσαν....Μακάρι να τα έπαιρναν για να μην γεννιομουν...Η μαμά μου δεν είναι κακια.. απλα ο πατέρας μου την κάνει οτι θέλει.. δεν μιλάει, δεν βγαίνει.. της φωνάζει, δεν απαντάει...εχω γίνει ίδια......Όταν ειμαι σπίτι είμαι κλεισμένη στο δωμάτιο...Χτες έκανα απόπειρα αυτοκτονίας αλλα δεν τα καταφερα..... Γιατι μου συμβαίνουν όλα αυτά στη ζωή μου???? Τελευταια μου ελπιδα είναι να αφήσω ενα γράμμα, να τους πω οτι πάω βόλτα και να εξαφανιστώ.... και να πω στο αγόρι μου να έρθει να με παρει να μείνουμε μαζί.. Θελω πολυ να είμαι μαζί του, αγαπίομαστε και ξέρω οτι δεν θα τον δεχτούν ποτέ οι δικοί μου, οπότε δεν μου μένει αλλη επιλογή..Σκέφτομαι την μαμα μου ομως και στεναχωριέμαι... θα της γράψω να με παίρνει τηλέφωνο αλλα δεν ξέρω αν θα θελει επαφη μαζί μου..Ούτε με τα παιδιά της εχει επαφή.. Μου έχουν γεννησει τόσο αγχος και φόβο μέσα μου που πραγματικά σκέφτομαι μήπως να συνεχισω έτσι εδώ και όσο αντέξω......Δεν ξέρω τι να κάνω.... Θελω να φύγω αλλα φοβάμαι.... Τι να κάνω???