ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα μπορούσα να έχω λίγο την προσοχή σας; Αποφάσισα να μοιραστώ κάτι που για μένα είναι πολύ σημαντικό. Η ώρα 19.20.Ανεβαινα αμέριμνη μια κεντρική λεωφόρο στην πόλη μου, συγκεκριμένα περπατούσα πεζή έξω από γνωστό ιδιωτικό μαιευτήριο. Μιλούσα στο κινητό κι αυθορμητα κοιτούσα δεξιά κι αριστερά... Την ώρα εκείνη με πλησίαζε με αντίθετη κατεύθυνση μια παρέα τριών αγοριών, 13χρονων εφήβων απ ότι έμαθα μετά. Με την άκρη του ματιού παρατήρησα ότι ήταν πολύ ζωηρά, αλλά δεν προσεξα ότι κοιτούσαν εμένα ούτε υποπτεύθηκα ότι ο λόγος που ήταν ζωηρά ήμουν εγώ. Τη στιγμή, λοιπόν, που περάσαμε ο ένας δίπλα στον άλλον, έτρεξαν κατά πάνω μου και τα δύο από αυτά... με χουφτωσαν από πίσω. Έκλεισα αμέσως το κινητό σοκαρισμένη. Κοντοσταθηκα και τους φώναξα, αλλά προφανώς έτρεξαν να ξεφύγουν. Σκέφτηκα για δευτερόλεπτα να μη δώσω σημασία, αλλά πραγματικά το χειρότερο που μπορούσα να κάνω είναι αυτό. Να το προσπεράσω σα να μην έγινε ποτέ. Γιατί να το προσπεράσω όμως; Είμαι 25 χρονών, δασκάλα στο επάγγελμα, άνεργη μεν δασκάλα δε, ωστόσο, δεν μου αφαιρείται με κανέναν τροπο αυτή η ιδιότητα. Είκοσι χρόνια κυκλοφορώ και περπατώ στην πόλη μου χωρίς να με έχει ενοχλήσει κανείς άνθρωπος σε τέτοιο επίπεδο. Verbal harassment (λεκτική παρενόχληση) βιώνουμε όλες σχεδόν καθημερινά.. Αυτό δεν έχω βρει τον τρόπο ακόμα να το αντιμετωπίσω ιδανικά, εκτός της απαξίωσης. Ομως, τέτοιο άγγιγμα; Στο δια ταύτα. Κοντοσταθηκα στα σκαλιά του μαιευτήριου ισα να με χάσουν από τα μάτια τους και μόλις αυτό έγινε, έτρεξα με όση δύναμη μου απέμεινε μετά από 8 μισή ανυπόφορες ώρες ορθοστασίας στη δουλειά (έτεροαπασχόληση). Άρπαξα τον έναν που ξαφνιάστηκε. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το τι τους κατέβασα (χωρίς βρισιές). Είναι αυτονόητο ότι ρεζιλεψα και τους τρεις προφορικά κάνοντας όλον τον κόσμο να στρέψει τα βλέμματα τους πάνω μας. Προσπάθησε ένας ηλικιωμένος κύριος να επέμβει ρωτώντας με αν θέλω να τα χτυπήσει.. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου, να το ξεκαθαρίσω. Απομάκρυνα διακριτικά τον φέροντα σαθρες παιδαγωγικές αντιλήψεις κύριο, λέγοντας του ότι το χειρίζομαι μόνη μου κι ότι...δεν συμπαθώ τη βία. Συνέχιζα να τα κατσαδιαζω σκεπτόμενη ταυτοχρονα τι μπορούσα να κάνω για να τους κάνω την επόμενη φορά να σκεφτούν 10 φορές πριν κάνουν κάτι...Και σκέφτηκα το εξής. Τους έδωσα με ήρεμο τόνο την εξής επιλογή. Τηλέφωνο την αστυνομία και καταγγελία επί τόπου ή τηλέφωνο στον μπαμπά και τη μαμά. Αρνήθηκαν να δώσουν αρχικά τον αριθμό των γονιών τους. Στο μεταξύ με κλάματα και σπαραγμους μου ζήτησαν να μην κάνω τίποτα και να τους αφήσω. Τους είπα ότι αυτό δεν γίνεται κι ότι πρέπει να μάθουν μαζί με τις πράξεις τους να δέχονται τις συνέπειες. Έτρεμαν, έκλαιγαν έπιαναν το κεφάλι τους. Όταν πληκτρολογησα το 100 ο ένας τους πανικοβληθηκε κι αποφάσισε να μου δώσει το τηλέφωνο του πατέρα του. Μετά από τρεις προσπάθειες μου τον είπε σωστά. Τον κάλεσα και τον ενημέρωσα. Μου ζήτησε συγγνώμη εκ μέρους τους κι ότι θα το αναλάμβανε σπίτι εκείνος, αλλά ξέρετε τι μου έκανε περισσότερη εντύπωση; Ότι όταν του ανέφερα το όνομα του φίλου του παιδιού του μου είπε ότι δεν τον ξέρει. "Κακώς, κύριε μου, του απάντησα. Αυτό δείχνει πολλά για τον έλεγχο που έχετε πάνω στο παιδί σας. Ούτε τους φίλους του δεν ξέρετε.". Ακολούθησε ένα μίνι κήρυγμα προς τα παιδιά από μέρους μου σε πολύ ήρεμο επίπεδο . στο τέλος δώσαμε τα χέρια. Ήθελα απλά να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να φέρονται όπως τα ζώα και πως θα πρέπει να μάθουν να σέβονται το δικαίωμα του καθε ανθρώπου να περπατάει ελεύθερος χωρίς να τον αγγίζει κάνεις. Μόλις έβαλα στη θέση μου τη μαμά τους, γιατί αδερφές δεν είχαν απ ότι μου είπαν, έσκυψαν το κεφάλι. Σήμερα έπιασαν εμένα χωρίς τη συναίνεση μου κι είναι 13 χρονών παιδιά. Αν κάποιος δεν αντιδράσει, σε δέκα χρόνια τι θα κάνουν; Μπορεί και τίποτα, μπορεί και πολλά. Αυτό θα το δείξει ο χρόνος. Ελπίζω να πήραν το μάθημα τους πριν σκεφτούν να κάνουν κάτι πιο σοβαρό. Ήθελα απλά να πω σε όλους σας ότι δεν πρέπει να ντρέπεστε να μιλήσετε όταν κάποιος σας καταπατα το οποιοδήποτε αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα έχει θεσπιστεί για να θεωρούμαστε ισότιμοι και ελεύθεροι πολίτες των κοινωνιων του 21ου αιώνα. Κι επειδή τα παιδιά είναι ιδιαίτερες περιπτώσεις, δεν χρειάζεται καν να το αναφέρω αυτό, είναι ακόμα μεγαλύτερη η υποχρέωση όλων των ενηλίκων που θα βρεθουμε σε ανάλογη περίπτωση, να τους εξηγούμε τα λάθη τους και να τα επιβραβεύουμε στα σωστά τους.. Εν τέλει δεν ξέρω αν έκανα σωστά ή αν ο μικρός βρει μεγαλύτερο μπελά από τον μπαμπά του. Ξέρω μόνο πως μίλησα, αντέδρασα και πιθανώς γλίτωσα κάποια άλλη κοπέλα ή συμμαθήτρια στο σχολείο, ίσως πιο εσωστρεφή, ενοχικη κλπ από μια πολύ άβολη κατάσταση. Το βράδυ θα κοιμηθώ γνωρίζοντας ότι αυτό που η ηθική μου με "συμβούλεψε", τουλάχιστον εγώ το έκανα. Και να το κάνετε κι εσείς. Γιατί ο κόσμος δεν θα αλλάξει κλείνοντας τα μάτια μας σε τέτοιες φαινομενικά αθώες συμπεριφορες με τη δικαιολογία "Έλα μωρέ, παιδιά είναι,αγόρια είναι παιζουνε". Είναι παιδιά ναι. Και ταυτόχρονα εκκολαπτομενοι άνθρωποι, μελλοντικοί πολίτες, ψηφοφοροι, εν δυνάμει γονείς, σύντροφοι, εργαζόμενοι ή εργοδότες. Αυτά. Και ευχαριστώ για την προσοχή σας...