ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα σας τα πω μπαμ μπαμ. Συζω με το φιλο μου μου 2 χρονια. Δυο χρονια σχεσης οπου εγω προερχομαι απο ευκαταστατη οικογενεια κι εκεινος απο υπερβολικα φτωχη. Ωστοσο ζουμε απτα δικα μας χρηματα. Απλα ειναι σημαντικο να καταλαβετε πως οποτε εχουμε προβλημα οι δικοι μου μας βοηθανε. Ζουμε και οι δυο για ενα μεροκαματο. Το προβλημα ποιο ειναι; Οι γονεις του χωρισανε και του κλαιγονται εμμεσα και χειριστικα για τους λειπαται. Του φορτωνουν συνεχως τα προβληματα της σχεσης τους αλλα και το γεγονος πως δεν εχουνε λεφτα. Αυτο εχει ως αποτελεσμα δυο χρονια τωρα να τους δινει λεφτα που εμεις εχουμε αναγκη. Το σουπερ μαρκετ μας και πολυ βασικα εξοδα, δεν αναφερομαι για πολυτελειες αλλα για τα βασικα ειδη αναγκης. Περα λοιπον απτο οτι στην ουσια τεμπελιαζουν και κανουν τη ζωη τους με τα λεφτα του αντρα μου, τον φορτωνουν και ψυχολογικα με αποτελεσμα να εχει νευρα συνεχως μαζι μου και να τσακωνομαστε με το παραμικρο. Τα πραγματα ειχαν βελτιωθει και ειπα οκ ολοι οι Ελληνες εχουμε προβλημα ας στηριξει τους ανθρωπους αλλα πλεον η κατασταση εχει ξεφυγει. Απο την αλλη εγω νιωθω και ασχημα γιατι οι γονεις μου τουχουνε προσφερει τοσα πολλα κι εκεινος δεν τους εχει κερασει ουτε εναν καφε. Και εχψ καταλαβει γιατι. Γιατι θεωρει δεδομενο οτι "α σιγα τι αναγκη εχουν αυτοι" αλλα δεν ειναι ετσι, ειναι καποιοι τροποι που μας οριζουν. Εναν καφε να κερασει κατι, ετσι για το ευχαριστω που 2 χρονια τωρα μας στηριζουν αρκετα. Ε λοιπον πλεον εχω εναν ανθρωπο που εχει πεσει σε πληρη καταθλιψη εξαιτιας της χειριστικοτητας των γονιων του, κι οσο και να τον στηριζω δεν ακουει δεν διορθωνεται και δεν κανει τιποτα. Δυο χρονια τωρα παλευω κι εγω με τα δικα μου προβληματα αλλα εχω ονειρα και στοχους, δε μπορω να ζω ετσι. Ειλικρινα, κουραστηκα. Τον αγαπαω αλλα νιωθω πως πια μου τρωει την ψυχη. Ολες οι σοβαρες σχεσεις περνανε απο χιλια κυματα αλλα εγω αναρωτιεμαι, μηπως πρεπει να φυγω; Τι λετε, πειτε μου τη γνωμη σας.