ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό, με την οικογένεια μου είχα πάντα την καλύτερη σχέση, ο ένας για τον άλλον, το ίδιο και με τον αδελφό μου. Σε όλα μαζί. Τον χειμώνα τους μίλησα για μια σχέση που έχω, εξαρχής δεν τους άρεσε διότι δεν είχε τα στάνταρ που εκείνοι θα ήθελαν για εμένα. Κουβέντα στη κουβέντα μου έλεγαν να απομακρυνθώ από εκείνον, έγινε ένα σκηνικό στις γιορτές κ εκεί με ανάγκασαν να χωρίσω, όμως εγώ τα βρήκα πάλι Μαζί του και το έμαθαν μετά από λίγο καιρό. Πάλι διαφωνίες, ωστόσο όλους αυτούς τους μήνες ήμουν κ είμαι μέσα στο άγχος διότι φέρονται όταν το συζητάμε σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου με αυτή τη σχέση και πως τους έχω φέρει πρόβλημα με όλο αυτό ενώ ποτέ μου δεν τους έφερα το παραμικρό πρόβλημα. Μετά το Πάσχα ήθελα να φύγω να δω τον σύντροφο μου και εκεί τσακώθηκα με τον πατέρα μου γιατί μ είπε πως αν είσαι με αυτόν δεν έχεις πλέον καμία σχέση με εμένα. Κ εγώ δεν πήγα να τον δω (σχέση απόστασης), συνεχίζουμε να είμαστε μαζί με το παλικάρι κ έχουμε κοινά όνειρα η οικογένεια μου πιστεύει πάλι πως έχω χωρίσει, από τότε που μου είπε αυτό ο πατέρας έχω ψυχραθει απέναντι του πολύ, δεν του απευθύνω ποτέ τον λογο, αποφεύγω να βρίσκομαι σε κοινό χώρο και γενικά περνάω την φάση του δεν θέλω να μιλάμε,γιατι με θύμωσε ο τρόπος του.απο δω και πέρα δεν ξέρω πως θα κινηθώ. Είναι όλοι τους γαντζωμενοι πάνω μου, η υπερβολική τους αγάπη με πνίγει. Κ όλα αυτά γιατί τόσους μήνες σκέφτομαι μόνο και αγχώνομαι για να μην τους πικρανω με αυτήν τη σχέση όμως είναι κάτι πολύ προσωπικό και δεν έχει κανείς δικαίωμα να επεμβαίνει τόσο, δίνεις μια συμβουλή και τέλος. Εννοείται τους αγαπάω πολύ όμως πλέον πρέπει να ζήσω όπως εγώ θέλω. Αυτά... Εσείς τι θα κάνατε?