ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ιστορια μας ξεκινησε πριν 2 χρονια... Με το αγορι μου ειμαστε απο διαφορετικο τοπο, γνωριστηκαμε μεσο Facebook και διατηρησαμε σχεση απο αποσταση γύρο στους 7 μηνες. Υστερα αποφασισα να παω στο τοπο του να ζησουμε μαζι. Ηρθα καλοκαίρι και ετσι επιασα αμεσως δουλειά. Το πρωτο καλοκαιρι ηταν πολυ δυσκολο... Προσπαθουσα να προσαρμοστω σε ενα νεο τοπο, σε μια νεα δουλειά, χωρις να ξερω απολυτως κανεναν και τα καταφερνα καλα μεχρι που εκανα μπαμ. Λιγο πριν τελειώσει η σαιζον εφυγα απο τη δουλειά οπου ημουν, διοτι υπηρξε πολυ εκμετάλλευση, πολυ δουλεια χωρις ρεπο και χωρις να πληρωνομαι υπερωριες, τα μπουρμπουαρ μου τα πηρε ολα το αφεντικο. Οποτε πήρα την αξιοπρέπεια μου και εφυγα. Απο τη πρώτη κιολας δουλειά εκανα εχθρους. Και αυτο ειναι πολυ κακο για μια μικρη νησιωτικη επαρχεία. Και ποσο μαλλον οταν εισαι και μουσαφιρισα. Απο κεινη τη δουλεια και μετά (χειμωνας πια...) βρηκα πολυ δυσκολα δουλεια. Εργαστηκα για ελεεινα λεφτα και αυτο επειδη το χειμωνα στο νησι ειναι δυσκολο, δεν εχεις επιλογες πολλες. Και απο το ναμην εχω χρήματα τα για το σπιτι μας και για τα εξοδα του σπιτιου(γιατι για προσωπικά εξοδα δε θα μιλήσω καν, παψαμε να εχουμε ζωη) αναγκαστηκα δουλευα σε τετοιες συνθηκες... Για να μη τα πολυλογο το δευτερο καλοκαιρι μου(περσυ δηλαδη) κυλησε παλι με τον ιδιο τροπο οπως και το πρωτο μου. Και ο χειμωνας το ιδιο. Φετος λοιπον οταν μπηκε το νεο ετος, συζητησα με το αγορι μου να φυγουμε να παμε σε ενα αλλο μερος του νησιου όπου υπαρχει Περισσότερη κινηση και το χειμωνα και το καλοκαιρι(λογο φοιτητων, μεγαλυτερης πολης) και να ζησουμε εκει... (ειμαστε στη Κρήτη) Ο τοπικιστης συντροφος μου δεν πολυ πηρε θεση, απλα σωπασε για να το ξεχασω, και να συνεχισουμε τη μιζερη ζωη μας... Οποτε ξανα μανα να βρω δουλεια παλι στη πολη μας...Οπου και βρηκα και ειναι ακομα χειρότερα... Κανω 1 μεροκαματο την εβδομάδα και μεχρι να ανοιξει η σαιζόν ειμαστε ταπι. Αυτος εργαζεται με 8μηνη συμβαση και συντομα τελειώνει και αν υποθεσουμε οτι ηδη ειμαστε χαλια οικονομικα δε θελω να ξερω τι θα γινει οταν σταματησει και θα είμαστε και οι 2 ανεργοι... Οποτε ξανα εκανα κουβεντα να φυγουμε για σαιζον σε αλλο μερος του νησιου. Μου το προσπερνα λέγοντας μου να κανω υπομονη και πως θα βρουμε και οι δυο καλη δουλεια μεσο γνωστων... Διαμαρτυρηθηκα διοτι δεν μας σταθηκε κανενας γνωστος και δε περιμενω κιολας, ουτε καν η ιδια του η οικογενεια. Και του εκφρασα πως προτιμω να προσπαθησουμε μονοι μας για κατι, παρα να λενε κιολας οι υπολοιποι πως μας βρηκαν δουλεια, η σπιτι και να μας πουλάνε και υποχρέωση. Οσοι εχετε ζησει σε ξενους τοπους και ειδικά στη κρητη, είμαι σίγουρη πως καταλαβαίνετε πως το λεω, θα γνωρίζετε σιγουρα το ποσο ασχημο ειναι να εισαι απο αλλο τοπο και σιγουρα θα ξέρετε την αντιμετωπιση τους. Οι υπολοιποι αν δε μπορειται να το φανταστειτε, θα με πειτε εγωιστρια, κακια και καχύποπτη...Βοηθηστε με δε ξέρω τι να κανω. Νιωθω πολυ ασχημα γιατι δε του ζητησα να φυγει εκτος νησιου, μονος έκτος νομου. Και δεν ειναι διαθετιθεμενος να κανει ουτε αυτο για εμας. Ενω εγω χωρις δευτερη σκεψη οταν βρηκα τα χρήματα να φυγω απο το τοπο μου για να μείνω μαζι του, δεν σκεφτηκα τιποτα που θα μπορουσε να με κρατησει πισω... Το εκανα χωρις δεύτερη σκεψη...