Ο Σλοβένος θεωρητικός σημειώνει καταρχάς στο άρθρο του στον Independent ότι μια από τις πιο ευφυείς συμμετοχές στη διένεξη που έχει ξεσπάσει για το τέλος του Game of Thrones είναι αυτή του συγγραφέα Στίβεν Κινγκ ο οποίος έγραψε ότι η δυσαρέσκεια δεν προκλήθηκε από το κακό φινάλε αλλά απλά και μόνο επειδή υπήρξε φινάλε. Σε μια εποχή σαν τη δική μας όπου οι δημοφιλείς σειρές μπορούν εν δυνάμει να συνεχίζονται για πάντα, η ιδέα της αφηγηματικής ολοκλήρωσης μοιάζει αφόρητη.
Στη συνέχεια ο Σλάβοϊ Ζίζεκ εστιάζει κυρίως στην «αψυχολόγητη» αλλαγή χαρακτήρα της Daenerys στα τελευταία επεισόδια της σειράς και την εξόντωσή της στο αμφιλεγόμενο φινάλε:
«Η μεταμόρφωση της Daenerys σε «τρελή βασίλισσα» αποτελεί βασικά μια αντρική φαντασίωση, συνεπώς έχουν δίκιο οι θεατές που διαμαρτυρήθηκαν ότι η κάθοδος της στην παραφροσύνη δεν δικαιολογείται ψυχολογικά. Η εικόνα της Daenerys με έκφραση παράφρονος πάνω στο δράκο να καίει σπίτια και ανθρώπους εκφράζει τον φόβο της πατριαρχική ιδεολογία για τις ισχυρές γυναίκες πολιτικούς...»
«Η τελική μοίρα των ηγετικών γυναικών στο Game of Thrones ταιριάζει απόλυτα με αυτές τις ιδεολογικές συντεταγμένες. Η καλή Daenerys μπορεί να νικά και να καταστρέφει την κακή Cersei,η εξουσία όμως την διαφθείρει. Η Arya (που τους έσωσε όλους μόνη της εξοντώνοντας τον Βασιλιά της Νύχτας) ουσιαστικά εξαφανίζεται επίσης στο φινάλε, δηλώνοντας ότι σαλπάρει στο άγνωστο, δυτικά του Γουέστερος (λες και πρόκειται να αποικήσει την Αμερική)...»
«Η μόνη που απομένει (ως βασίλισσα του αυτόνομου βασιλείου του Βορρά) είναι η Sansa, η οποία μοιάζει με τον τύπο της γυναίκας που προτιμά ο σύγχρονος καπιταλισμός: συνδυάζει μια γυναικεία ηπιότητα και κατανόηση με μια γερή δόση ίντριγκας, ταιριάζοντας απολύτως τις νέες σχέσεις εξουσίας. Διαπιστώνουμε συνεπώς ότι η περιθωριοποίηση των γυναικών αποτελεί στοιχείο – κλειδί του συντηρητικού διδάγματος στο φινάλε της σειράς: οι επαναστάσεις αναπόφευκτα οδηγούν στην τυραννία, ή όπως το θέτει ο Jon Snow στην Daenerys:
Ο κόσμος που σε ακολουθεί γνωρίζει ότι έκανες να συμβεί κάτι απίθανο. Αυτό ίσως να τους κάνει να πιστεύουν ότι μπορείς να κάνεις να συμβούν κι άλλα απίθανα πράγματα: να χτίσεις έναν κόσμο διαφορετικό από αυτή τη φρίκη που έχουμε ως τώρα γνωρίσει. Αν όμως χρησιμοποιείς δράκους για να καις ολόκληρες πόλεις, τότε δεν είσαι διαφορετική από τους άλλους.
«Κατά συνέπεια, ο Jon σκοτώνει από αγάπη (σώζει την καταραμένη γυναίκα από τον εαυτό της, σύμφωνα με την παραδοσιακή σωβινιστική φόρμουλα) τον μοναδικό κοινωνικό παράγοντα της σειράς που αγωνίστηκε για κάτι καινούριο, για έναν νέο κόσμο που θα έβαζε τέλος στις παλιές αδικίες...»
«Η δικαιοσύνη επικράτησε – ποια δικαιοσύνη όμως; Ο νέος βασιλιάς είναι ο Bran: ανάπηρος, παντογνώστης, χωρίς έντονες επιθυμίες, φωτισμένος από τη σοφία που θέλει τους καλύτερους ηγέτες να είναι εκείνοι που δεν επιζητούν την εξουσία. Το γέλιο που ακολουθεί όταν ένας από τους εκπρόσωπους της νέας ελίτ τολμά να προτείνει μια πιο δημοκρατική διαδικασία για την ανάδειξη του νέου βασιλιά, τα λέει όλα...»
«Και δεν μπορεί επίσης να μην προσέξει κάποιος ότι αυτοί που μένουν πιστοί στην Daenerys ως το τέλος είναι πιο «ποικιλόμορφοι» - ο στρατιωτικός διοικητής της είναι μαύρος – ενώ όλοι οι νέοι ηγέτες είναι εμφανώς «λευκοί Βόρειοι». Η ριζοσπάστρια βασίλισσα που ήθελε μεγαλύτερη ελευθερία για όλους, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης και φυλής, εξολοθρεύεται και τα πράγματα επανέρχονται στη φυσική τους τάξη...»
σχόλια