ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαβαζοντας αρκετες εξομολογησεις που περιγράφουν τις δυσκολιες της ζωης περνω και εγω το θαρρος να γραψω για πρωτη φορα τη δικη μουπεριπτωση. Ειμαι 34,μενω αθηνα και χωρισα πριν ενναμισι μηνα απο ενα γαμο που κρατησε 2χρονια. Ο χωρισμος ηταν πολυ ασχημος και ευτυχως δεν υπαρχουν παιδια. Ολοι οι λογαριασμοι του σπιτιου ηταν στο ονομα μου , ειχα νοικιασει πριν παντρευτουμε αλλα εγω μετα το γαμο δεν δουλευα γιατι ο πρωην αντρας μου δεν ηθελε. αυτος δουλευε , επαιρνε λιγα λεφτα ηταν και καποιες φορες ανεργος και με αυτα καλυπταμε οσες υποχρεωσεις μπορουσαμε αλλα εμεναν και αρκετα εξοδα απληρωτα. Μετα το διαζυγιο δεν εδωσε τιποτα και μου ειπε οτι εγω θα μεινω σπιτι και τα εξοδα ειναι δικα μου και με απειλησε οτι αν παω δικαστικα θα βγω χαμενη και θα πληρωσω περισσοτερα. Ρωτησα δικηγορο και μου ειπε περιπου τα ιδια. Και ερχομαι στο τωρα. Το ενοικιο ειναι 420 και εχω ηδη 2 μηνες απληρωτους και σε λιγες ημερες θα γινουν τρεις. Οι λογαριασμοι που δεν μπορω να πληρωσω (δεη κοινοχρηστα τηλεφωνο κα) ειναι 1400 και αυξανονται συνεχεια. Το κινητο μου το εκοψαν , σε λιγο ουτε σταθερο θα εχω και ελπιζω η δεη να μη βιαζεται πολυ να με αφησει στα σκοταδια. Υπαρχουν ομως και αλλα. πριν παντρευτω δουλευα αρκετα χρονια ως βοηθος λογιστη και λογιστρια αλλα δεν ειχα ποτε δικο μου γραφειο ομως ξερω πολυ καλα και λογιστικα και ενα λογιστικο προγραμμα που εχω δουλεψει. Τοτε ειχα παρει ενα δανειο για το σπιτι των γονιων μου στο χωριο (αρκετα μεγαλο δανειο) και για να επιπλωσω ενα αλλο σπιτι που εχω και ειναι σε αλλη πολη , είχα χρεώσει την πιστωτική μου με δόσεις που τωρα το υπολοιπο εχει φτασει περιπου 4500 που εχω να πληρωσω πολυ καιρο. Αυτο το δευτερο το εκανα γιατι 3 χρονια πριν παντρευτουμε ο πρωην μου που τοτε ηταν ανεργος ειχε βρει μια καλη δουλεια οπως ελεγε εκει και τελικα δεν πηγε ποτε... αυτος δε μπορουσε να παρει κανενα δανειο λογο της οικονομικης του καταστασης. Πλεον ουτε αυτα μπορω να πληρωσω , με παιρνουν συνεχεια τηλεφωνο με εκβιαζουν και με απειλουν ολη μερα. Εχω και ενα αυτοκινητο μικρης σχετικα αξιας που τους τελευταιους 7 μηνες το ειχα αφησει στο αλλο σπιτι αφου εχει κατι προβληματα , οχι σοβαρα , αλλα δε μας περισσευαν να το φτιαξουμε. Προσπαθω να βρω δουλεια και στο αντικειμενο μου και οτιδηποτε αλλα και στις ελαχιστες συνεντευξεις που εκανα δε με πηραν τελικα. Δεν μπορω να ανοιξω δικο μου γραφειο. Υπηρχε και μια ιδεα για φροντηστηριο που ηθελα απο καιρο αλλα ουτε για αυτο εχω δυνατοτητα πλεον.εξαιτιας της συμπεριφορας του πρωην μου δεν εχω κανενα να με βοηθησει εκτος απο μια φιλη μου που ειναι και αυτη σε δυσκολη κατασταση και τουλαχιστον μιλαμε. Με την αδερφη μου εχουμε ψυχρανθει πολυ , οι γονεις μου παιρνουν μια ελαχιστη συνταξη και ο πατερας μου εχει και καποια θεματα υγειας.Είπα εδώ το δράμα που ζω οχι για να με λυπηθειτε, να με συμπονεσετε η να κλαψετε μαζι μου. Ποναω και κλαιω μονη μου. Αλλα ταυτιστηκα με αλλες εξομολογησεις που διαρωτωνταν οι κοπελες πως να ειναι καλα αν δε μπορουν να ζησουν. Ετσι ακριβως ειναι. Για να μην διαβασω αλλα σχολια του τυπου "ολα θα γινουν", "ολα θα φτιαξουν", "θα γυρισει ο τροχος"... Οποιος βρεθει στη θεση μας θα καταλαβει οτι δεν υπαρχει ελπιδα, δε μπορεις να σκεφτεις, να φας, να κοιμηθεις, να κανεις ονειρα. Δεν εχεις ουτε τα βασικα. Ισως σκεφτεσαι μονο πως να μοιρασεις ενα πιατο φαγητο για να αντεξεις δυο μερες. Και δυστυχως δεν αντεχω ουτε το ποτο. Ειναι το μονο που μου αφησε ο πρωην μου εκτος απο τα χρεη αλλα και αυτο αχρηστο! Ειμαι κλεισμενη σπιτι, δεν εχω διαθεση για τιποτα, κοιταω τηλεοραση και δε βλεπω τιποτα και προσπαθω μονο, χωρις επιτυχιανα βρισκω καθε μερα ενα λογο υπαρξης. Αλλα πλεον κουραστηκα και απογοητευτηκα απο ολους τους ψευτικους με τα ψευτικα τα λογια τα μεγαλα.Ξερω πολυ καλα οτι δε μπορει να γινει τιποτα. Ουτε δικηγοροι μπορουν ουτε κανεις ουτε εγω η ιδια. Μιλωντας με τη φιλη μου και τον αντρα της και κάποιες γνώμες που πήραν και εκεινοι καταληξαμε να πουλησω το σπιτι , να πληρωσω οτι μπορω και να μεινω με τους γονεις μου. Ευτυχως θα αναλαβει η φιλη μου την επικοινωνια με το μεσιτη γιατι δεν εχω αλλες αντοχες. Θα μεινω εκει στο πατρικο μου ελπιζοντας να μη χασω και αυτο, κλεισμενη, χωρις να μπορω να κανω τιποτα, να παρω τιποτα, να σκεφτω τιποτα και χωρις διαθεση να δω κανενα. Ετσι απλα να υπαρχω για οσο θα με ενδιαφερει και αυτο.Συγνωμη για το μεγαλο κειμενο και για τα λαθη. ισως να ειναι και κακογραμενο αλλα γραφω κλαιγοντας και ολα εχουν γινει πολυ θολα τωρα. σας ευχαριστω που κανατε τον κοπο να το διαβασετε. Οσοι μπορειτε να ζησετε ζηστε. ερωτευτειται τους σωστους ανθρωπους αν υπαρχουν αλλιως μεινετε μονοι σας. Και να προσεχετε ποιον εμπιστευεστε. Εσεις που γραψατε κοριτσια μου σας καταλαβαινω και ξερω πως περνατε. ισως να μας καταλαβαινουν και πολυ λιγοι ακομα. για τους υπολοιπους χορτασαμε απο λογια και εκμεταλευση. Αφηστε μας στην ησυχια μας. Και ορισμενοι μην προσπαθειτε να εκμεταλευτετε τον πονο μιλωντας για επικοινωνια δηθεν.