ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω ότι μεγαλώνοντας έχω γίνει αναίσθητη... Κλαίω για ασήμαντα πράγματα, και για τα πιο σημαντικά νιώθω παγωμένη. Έχασα τον μπαμπά μου 18 χρονών, εκείνος ήταν 56. Ο θάνατος του ήταν αιφνίδιος. Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Στην κηδεια με τα χίλια ζόρια πήγα και δεν μου βγήκε ούτε μισό δάκρυ. Μέσα μου αισθανόμουν μουδιασμένη. Ήταν λες και είχα χάσει κάθε αίσθηση. Και μετά άρχισαν τα σχόλια... ότι δεν τον "αγάπησα ποτέ" και ότι "είμαι αναισθητη". Ακόμα τα κουβαλάω αυτά τα λόγια μέσα μου. Πώς είναι δυνατόν ο κόσμος να είναι τόσο σκληρος;;; Από εκείνη την ημέρα και μετά σκλήρυνα παρα πολυ. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να δει τα δακρυα μου. Όσο και να πονάω μέσα μου δεν θα το δείξω. Τα βράδια κλαίω με αναφιλητά. Πολλοί όμως με λένε ακόμα αναίσθητη.. σε σημείο που έχω αρχίσει και το πιστεύω. Δηλαδή τι πρέπει να κάνω για να μην δείχνω αναισθητη; Να κλαίω χωρίς να το νιώθω; Μόνο με δακρυα δηλαδή εκφράζεται ο πονος; Από μικρή έχω θέμα με την κατάθλιψη. Την πρώτη κρίση πανικού την έπαθα 8 χρονών. Έκτοτε με κυνηγάει. Κάποια διαστήματα τα περνάω πιο ήρεμα. Αλλά αποφεύγω να έρχομαι σε πολλές επαφές με τους ανθρώπους γιατι νιώθω ότι τους σιχαίνομαι όλους.. δεν ξέρω τι μου συμβαίνει!! Νιώθω μέσα μου συσσωρευμένη θλίψη και θυμό μαζί!!!!