ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έψαχνα νόημα παντού αλλά πάντα, εκεί που νόμιζα πως το βρήκα, εκεί που προσπαθούσα να χτίσω κάτι, γκρεμιζόταν, καταστρεφόταν όλο και περισσότερο. Ο,τι κι αν έκανα. Ο,τι κι αν έλεγα. Ο,τι κι αν έπραττα. Ποτέ, τίποτα δεν είχε σημασία στο τέλος. Ίσως είχε για 1 λεπτό, μα μετά ξεχασμένο, λες και πήρε φωτιά και μετατράπηκε σε στάχτη, πριν καν υπάρξει. Χρόνια και χρόνος, όλα για 1 λεπτό ύπαρξης. Έδωσα στους ανθρώπους ο,τι μπορούσα, προσπαθούσα να τους δώσω ελπίδα, τους άκουσα, ακόμη και στιγμές που ίσως άλλος να μην το έκανε, έβαλα πίσω τον εαυτό μου τόσες φορές, τόσες φορές δεν είχε σημασία για εμένα, και δεν ζήτησα τίποτα πίσω. Αν μου έδινες κάτι, θα έψαχνα τρόπο να στο δώσω με τον διπλάσιο τρόπο πίσω. Και δεν ήθελα τίποτα πίσω, όχι. Αλλά ήθελα να μην κατηγορούμαι πάντα. Ήθελα μία αναγνώριση, ότι ναι, ξέρω τι έκανες, ξέρω πόσο προσπάθησες, ξέρω ότι ήσουν εκεί, ξέρω ότι νοιάστηκες, ξέρω ότι έδωσες. Ένα ΑΛΗΘΙΝΟ ΞΕΡΩ. Απλά παρατηρώ τους ανθρώπους πια, και είμαστε όλοι τόσο ίδιοι, όσο και διαφορετικοί κι αν φαινόμαστε. Ίδιες λέξεις, διαφορετικές φωνές, διαφορετικά στόματα. Ο,τι λέω τώρα θα ειπωθεί τόσες φορές και σίγουρα ήδη έχει άλλες τόσες. Μας σκοτώνουν και είμαστε πια άδειοι, αλλά είναι σαν να μην έχει σημασία, γιατί να έχει σημασία όταν τόσοι πολλοί είναι έτσι; Οι αναμνήσεις μένουν και ξεθωριάζουν, και ακόμη και κάτι που δεν θα έπρεπε να περάσει έτσι, θα είναι πάντα εκεί μα ταυτόχρονα τόσο μακριά. "Μα γιατί το θυμήθηκες τώρα;", "Έχει συμβεί σε τόσους, δεν έχει σημασία.", είναι μερικές από τις απαντήσεις που θα πάρεις αν μιλήσεις. Μιλάς, αλλά τι σημασία έχει; Ακούει κανείς πραγματικά; Μπορεί κανείς να καταλάβει αν δεν υπάρχουν πια λέξεις με νόημα; Τις έχουμε χρησιμοποιήσει τόσο πολύ που το έχασαν. Δεν έχω ούτε θυμό, ούτε θλίψη. Μία τεράστια απογοήτευση από τα πάντα.Από τις προσπάθειες που έκανα και κανένας δεν τις είδε, από τον τόσο χρόνο, που, κοίτα, σβήστηκε ξανά σαν να μην υπήρχε καν, από την έλλειψη πραγματικής σημασίας σε οτιδήποτε. Σημασίας πέρα του ενός λεπτού.