ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον έρωτα μου για την πάρτη σου, στον έχω εξομολογηθεί πολλάκις.Θυμάμαι όταν ήμαστε 21 και γνωριστήκαμε και σε είδα πρώτη φορά να μπαίνεις στο μαγαζί και εγώ να χάνω την αίσθηση του πραγματικού, του χρόνου. Του αληθινού. Είχα ένα πιρούνι στο χέρι, το έχασα. Είχα και το μισοτελειωμένο μου τσιγάρο απ' το άλλο χέρι και το έχασα και αυτό. Ποιος θα μου το έλεγε εμένανε, πως εκείνη τη στιγμή θα γνώριζα τη μόνη γυναίκα που θα με συγκλόνιζε, θα μου έβαζε φωτιά και θα με έκαιγε και, ειλικρίνα ποιος θα μου το έλεγε πως δεν θα με ενδιέφερε και καθόλου κιόλας.Θυμάμαι, τον πόνο της προσμόνης για να σε δω. Το πόσο υπέφερα ακόμη και που σε είχα. Το πόσο δεν μου έφτασες ποτέ τελικά, γιατί -πραγματικά- πώς να μου έφτανες. Ήσουν λάβα. Ηφαίστειο. Βόμβα. Ήσουν πόνος, δάκρυ, χαρά και καύλα. Οργασμός. Ηδονή. Θρίαμβος. Δεν ήσουν ποτέ η γυναίκα καταφύγιο. Το στήριγμα του μέλλοντος μου, η γυναίκα που θα εναπόθετα τα όνειρα μου για σπίτια και λεφτά. Ήσουν αντισυμβατική, αλλοπρόσαλλη, τσαπατσούλα στις κινήσεις σου και καθόλου σταθερή στις επιλογές σου. Όμως με έναν περίεργα μαγικό τρόπο, εμένα με είχες επιλέξει. Είχες φτιάξει έναν μικρό αρρωστημένο χώρο για μας και πόσο ταίριαζε με τον δικό μου θρόνο, που σου 'χα χτίσει με τα νύχια μου κάθε φορά που σε σκεφτόμουν. Τον δικό μου αρρωστημένο θρόνο που έχει σκαλίσμενο το αρχικό σου και έχει τόσο σκονιστεί, Θεέ μου. Και όταν πονέσαμε αρκετά, όταν καταστραφήκαμε μαζί από τον ίδιο μας τον έρωτα, όταν με πρόδιδες συνέχεια και με έδιωχνες για χρόνια και εγώ δεν έλεγα να φύγω από κοντά σου. Όταν έφαγε η μία τη σάρκα της άλλης και πιστέψαμε πως χορτάσαμε τελικά, πήρα το κουφάρι μου και έφυγα. Σε άφησα με ένα μυαλό χωρίς ροή και μια ζωή στα γκρέμια.Έμεινες μόνη, μετά βρήκες παρέες που μου έμοιαζαν και παρεές που δεν με θύμιζαν καθόλου για να με ξεπλύνεις. Σε σκότωνες μέρα με τη μέρα με την ελπίδα πως κάποια στιγμή ρε διάολε, θα αναστηθείς.Και εγώ, ήδη ψυχικά νεκρή...έμεινα για χρόνια σε λάθος χέρια. Που με αγάπησαν σε αντάλλαγμα να με σβήσω και να με ξαναστήσω από την αρχή. Και το έκανα. Και με έσβησα. Και με έχασα. Και γκρεμίσα το σπίτι μας και έχτισα καινούριο πάνω στα χαλάσματα. Και έφτιαξα το μέσα μου με άλλα χρώματα που με τα βίας πίεζα μέχρι να πιάσει η μπογιά στα σακάτια μου.Και στόλιζα...και στόλιζα...μέχρι που ξεκολλούσαν σιγά σιγά ό,τι έφτιαξα. Και μου έλεγα "Τρέχα αμέσως να μπαλώσεις, δεν πρέπει να δεις τι έχει από κάτω.". Και έτρεχα. Έτρεχα για χρόνια. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Έλα ντε..Θυμάμαι για καιρό, όταν ήμαστε μαζί, γράφαμε συχνά εδώ πέρα. Και έψαχνε η μία την άλλη με μανία. Και διαβάζαμε και ρουφούσαμε τα λόγια μας σαν παγωτό που είναι έτοιμο να φύγει απ' το χωνάκι.Προχώρησα.. Προχώρησες..Επαφές πάντα παλέυεις να κρατάς μαζί μου τόσα χρόνια και πάντα το αποφεύγω όπως ο γεροδιάολος το λιβάνι.Πάντα με ρωτάς "Γιατί;,,"Ξέρω καλά, εδώ και καιρό πως τον έρωτα που ένιωσα για σένα, δεν θα τον ξαναζήσω. Δεν θέλω, πλεόν. Έπαψα να ελπίζω πως θα 'ρθει η ώρα και η στιγμή που θα μου πέσει πάλι ένα πιρούνι απ' το χέρι και θα χάσω για καιρό την αίσθηση του πραγματικού. Έπαψα να προσμονώ την επανάληψη, εφόσον δεν θα την έχω μαζί σου. Παιδί, οικογένεια και σπίτι δεν ονειρεύτηκα ποτέ στη ζωή μου. Δεν είναι εύκολο για μένα. Μα εσύ, εσύ μου φύτεψες ένα μικρό, ένα μικρό όνειρο, με ένα όνομα. Μιας μικρής παραπλάνησης που ζει και βασιλεύει μόνο στα πλαίσια του ονείρου. Ένα μικρό παιδί, ένα όνομα που είναι φτιαχτό από τα δικά μας ονόματα. Που θα έχει τα βαθιά καστανόμαυρα και μεγάλα μάτια σου και τη δική μου μικρή μύτη. Που θα ακούει Πασχαλίδη, Στόκα και Νέγκα. Που θα είναι διαφορετικό, συνέχεια ξυπόλυτο. Που θα θα ξαπλώνει στα γρασίδια και θα βουτάει γυμνό στις θάλασσες. Θα είναι ελεύθερο, όπως εμείς. Και αυτήν την ιδέα, αυτό το όνειρο, δεν τόλμησα να το ξανακάνω με καμία άλλη. Χρόνια τώρα έπαψα να ελπίζω σε μας. Σε εμάς. Που μέλλον δεν είχαμε ποτέ. Που ζούσαμε μονάχα στιγμές και όχι καθημερινότητα. Σε εμάς που ερωτευτήκαμε τόσο πολύ. Το κάθε κύτταρο, κάθε πόρο. Που ξέρω που είναι το κάθε σημάδι στο κορμί σου και που έχεις τις ελιές σου. Που ξέρεις ακριβώς τις περίεργες διχρωμίες των ματιών μου και πως θα αντιδρούσα στα πάντα. Που με ξέρεις καλύτερα απ' όποιον έχει γεννηθεί και πρόκειται να γεννηθεί στον κόσμο. Που, κάνω το ίδιο.Πλέον συμβιβάστηκα. Πλέον το κατάλαβα. Πλέον το δέχτηκα.Μεγαλώσαμε, περάσανε χρόνια. Και θα περάσουνε και άλλα τόσα...Μα πάντα, μικρή μου, πάντα.Πάντα ένα κομμάτι μου θα σ' αγαπάει, για πάντα.Πάντα θα τρέμω λίγο πριν σε δω και όσο θα πασχίζω να μην ενδώσω στον μεγαλύτερο έρωτα που είχα στη ζήση μου και θα αρνούμαι να υποτροπιάσω πάλι, πάντα μέσα μου θα πονάω που δεν αφήνομαι στα χέρια σου. Πάντα, θα θυμάμαι πως δεν έχω υπάρξει ξανά πιο ο εαυτός μου, χωρίς φόβο μα με τόσο πάθος.Πάντα, για πάντα.Εις το επανιδείν, Στο κάτω-κάτω σου είχα πει, "αν δεν είμαστε σε δαύτη τη ζωή, να είσαι σίγουρη, θα είμαστε στις άλλες."