ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν τα πήγαμε σχεδόν ποτέ καλά. Από μικρό παιδί τον θυμάμαι απόμακρο. Με τις παρέες του και το ποτό του. Με τη θέληση του να κάνει τη ζωή του άνω κάτω με νέες δουλειές νέες γνωριμίες (το έλεγε και το υπερηφανευόταν) χωρίς να υπολογίζει τίποτα. Στο σπίτι μέσα υπήρχε μια ψυχολογική βία, μια απειλή ότι αν κάτι πήγαινε στραβά θα έφευγε θα μας άφηνε θα μέναμε με το στίγμα του διαζυγίου θα μας κορόιδευαν όλοι στο σχολείο στη γειτονιά στις παρέες. Σε κάποια φάση στο γυμνάσιο έγινε στα καλά του καθουμένου την ώρα που τρώγαμε μια φασαρία που δεν είχε προηγούμενο. Μόνος του νευρίασε μόνος του τσακώθηκε μόνος του τα έσπασε σχεδόν όλα. Έφυγε με το χέρι ματωμένο επειδή έσπασε ένα τζάμι από την αγανάκτηση του όπως είπε. Εκείνη τη μέρα πήρα την απόφαση. Θα έφευγα στα 18. Πάση θυσία Και δε θα τον είχα ανάγκη. Στις πανελλήνιες πέρασα στη ΣΜΥ. Καραβανάς θα γίνεις αυτό είναι το όνειρο σου; Η πρώτη του ερώτηση. Ήταν κατά του στρατού γιατί κοντά στα άλλα ήταν και αριστερός. Έφυγα να πάω να παρουσιαστώ μόνος μου. Οι άλλοι είχαν έρθει με γονείς γιαγιάδες αδέρφια εγώ μόνος μου δεν ήθελα κανέναν. Στο πρώτο επισκεπτήριο ήρθαν η μάνα μου με την αδερφή μου. Δεν ήρθε μαζί τους, καλύτερα έτσι. Είχε δουλειά (κανένα σπρώξιμο σε καμιά γκομενούλα υπέθεσα μόνος του με γυναίκα και κόρη μακριά και σπίτι ελεύθερο μια χαρά πασχαλιά έκανε) . Κάποια στιγμή μια Παρασκευή απόγευμα μετά την εκπαίδευση ήρθε ένας συμμαθητής μου και μου είπε ότι με ζητάει ο πατέρας μου στην πύλη. Του είπα να πάει να πει ότι έχω υπηρεσία δεν μπορούσα να πάω. Με περίμενε ώρες. Κάποια στιγμή τον είδα από ένα παράθυρο να φεύγει και να έχει μαζί του μια τσάντα με πράγματα. Λίγες ώρες αργότερα ο ίδιος συμμαθητής μου που είχε βγει εξοδούχος μου είπε ότι τον είδε να γίνεται στουπί στα τσίπουρα (τι πρωτότυπο) και να πηγαίνει σχεδόν τρεκλίζοντας προς το αυτοκίνητο. Ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι πως δεν σκοτώθηκε, πως έφτασε μέχρι την Αθήνα πιωμένος. "Μαλακία ρε φίλε έπρεπε να τον δεις τι σου έχει κάνει πια;" Δεν απάντησα. Σιγά σιγά οι γέφυρες κόπηκαν. Μάταια η μάνα μου (θύμα αιωνίως) και η αδερφή μου και άλλοι συγγενείς προσπαθούσαν να μας τα φτιάξουν. Δεν άκουγα τιποτα και κανέναν. Έφτασα αποφοιτώντας από τη σχολή να μην ξαναπάω ποτέ στο σπίτι. Ούτε για Πάσχα ούτε για Χριστούγεννα. Έφυγε για πάντα πριν δεκαπέντε χρόνια περίπου. Δεν ένιωσα σχεδόν τίποτα τότε. Τώρα πλέον στα 42 μου κατάλαβα ότι έπρεπε να είχα κάνει εγώ τα βήματα να τον πλησιάσω. Και ας με έβριζε. Ειδικά η σκηνή στα Τρίκαλα που τον έβλεπα να φεύγει σκυφτός με τα πράγματα στα χέρια του με στοιχειώνει ακόμα. Εκείνη την ώρα νόμιζα ότι έπαιρνα εκδίκηση. Τώρα καταλαβαίνω ότι έκανα μια μαλακία και μισή. Είναι αργά για δάκρυα αργά για μετάνοιες. Δεν διορθώνεται πια. Όσοι έχετε ακόμα τους μπαμπάδες σας όσες κόντρες και αν έχετε μαζί τους παραμερίστε τις. Δεν αξίζει.