ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουν δασκάλα. Κατά γενική ομολογία μάλιστα, ήμουν καλή δασκάλα. Δούλεψα 8 χρόνια αναπληρώτρια, κάθε χρονιά αλλού. Παράλληλα, μετά από παρότρυνση του συντρόφου μου που είναι στον κλάδο, έβγαλα 2η σχολή. Πλέον εργάζομαι ως προγραμματίστρια σε πολυεθνική. Όλοι αναρωτιούνται πώς άφησα το ευκολότερο επάγγελμα όλων των εποχών, για να μπω στον ιδιωτικό τομέα. Ε λοιπόν δεν είναι έτσι. Δουλεύω περισσότερες ώρες, όμως έχω την ευθύνη του εαυτού μου και μονο. Είμαι υπόλογη στο manager, οχι σε 20 παιδιά, 40 γονείς κι ενα διευθυντή. Ναι, δεν έχω 3 μήνες διακοπές. Όμως, ούτε μαζεύω τα μπογαλάκια μου,να γυρίσω στο πατρικό μου κ να ζήσω με το επίδομα οαεδ μέχρι το Σεπτέμβρη να μου ανακοινώσουν πού θα με βρει η νέα χρονιά. Δε χρειάζεται να έχω τα μάτια μου 14, χωρίς ανάπαυλα, για να μη μου ξεφύγει τίποτα στην τάξη. Δε ζω με το άγχος μη χτυπήσουν καθώς παίζουν, αλλά και μην τους στερήσω τη χαρά του παιχνιδιού. Δε σπάω το μυαλό μου να βρω τον τρόπο που βοηθά το κάθε παιδί να μάθει. Δεν παλεύω να τους ανεβάσω την αυτοεκτίμηση ή να τους θέσω όρια, αναλόγως την περίπτωση, ενίοτε με τους γονείς να διαλύουν ό,τι βάσεις προσπαθώ να θέσω . Δεν κάνω τον ψυχολόγο, το γονέα, τον κοιν.λειτουργό κ τον πανεπιστήμονα ταυτόχρονα. Το να είσαι ανεύθυνος δάσκαλος, είναι το ευκολότερο επάγγελμα στον κόσμο. Το να είσαι καλός δάσκαλος, είναι ψυχοφθόρο, ματαιωτικό κ εξαντλητικό σε μόνιμη βάση. Αν δεν ήταν η αγάπη των παιδιών που ανταμοίβει, κανείς μας δε θα άντεχε. Έκανα τη σωστή επιλογή. Θέλω απλά να στείλω όλη μου την αγάπη στους παλιούς μου συναδέλφους που ξεκινούν το καλοκαίρι τους.