ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα ήταν το reunion της τάξης του λυκείου μου. Δώδεκα χρόνια μετά, είχαμε κανονίσει όταν 30ρίσουμε να μαζευτούμε όσο το δυνατόν περισσότεροι. Τελικά από την τάξη μας μαζευτήκαμε 15 άτομα από τα 23. Η συγκίνηση μεγάλη, σαν αν μην πέρασε μια μέρα μεταξύ μας! Άλλοι παντρεμένοι, άλλοι με παιδιά, άλλοι ξενιτεμένοι, άλλοι ίδιοι κι απαράλλαχτοι κι άλλοι αγνώριστοι! Ανάμεσά τους ήταν και ένας συμμαθητής μου με τον οποίο δεν είχαμε κάνει ποτέ στενή παρέα, ήμασταν όμως απουσιολόγοι σε όλες τις τάξεις μαζί(εγώ η δεύτερη απουσιολόγος). Ήταν ένα πολύ συμπαθές και δημοφιλές άτομο, απλά ποτέ δεν συνυπάρξαμε σε παρέα. Στην δευτέρα λυκείου είχαν κυκλοφορήσει κάποιες φήμες ότι με γούσταρε αλλά δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία, εξάλλου τότε μου άρεσε ένα άλλο παιδί από το φροντιστήριο μου. Μου είχε στείλει κάποια μηνύματα και έψαχνε γενικά αφορμή για να μου πιάσει κουβέντα, αλλα θεωρούσα ότι όλα γινόντουσαν φιλικά. Βασικά...δεν μου είχε μιλήσει ποτέ ανοιχτά οπότε θεώρησα κι εγώ ότι δεν έτρεχε τίποτα.Όταν έφτασα σήμερα στο χώρο της συνάντησης, εκείνος ήταν ήδη εκεί. Φυσικά από τα χρόνια του λυκείου άλλαξα σε μεγάλο βαθμό (ήμουν κάθε μέρα γυαλιά μυωπίας-φόρμες-αλογοουρά). Με το που πλησίασα είχε μια έκφραση έκπληξης κι ένα τεράστιο χαμόγελο. Αισθάνθηκα μια περίεργη ζεστασιά και τον φίλησα σταυρωτά, όπως και όλους τους υπόλοιπους όμως. Κυριολεκτικά μέχρι να καθίσω δεν έπαψε να με κοιτάζει. Ένιωθα ακόμη και από πίσω στην πλάτη να με καρφώνει με το βλέμμα του. Στη συνέχεια, εφόσον είχαμε αρχίσει να τα λέμε με όσους είχαμε να δούμε χρόνια ή είχαν ξενιτευτεί, εκείνος σηκώθηκε να μιλήσει στο τηλέφωνο και όταν γύρισε κάθισε δίπλα μου. Και ξεκινήσαμε να μιλάμε...να μιλάμε...να έχουμε αποκοπεί από τους άλλους εντελώς. Και να μου χαμογελάει συνεχώς και να νιώθω μια οικειότητα διαφορετική όσο άλλοτε. Ίσως και παραπάνω από όσο θα έπρεπε. Σε ένα μήνα παντρεύομαι και θύμωσα με τον εαυτό μου που γελούσα με τα αστεία του, που με κολάκευε το ότι μου έλεγε ότι είμαι σαν το καλό κρασί κι όσο περνούν τα χρόνια εξελίσσομαι όλο και πιο ευχάριστα, και γενικά ένα ευχάριστο και ευγενικό φλερτ το οποίο με άγγιζε ακριβώς με την λεπτότητα που μου αρέσει. Ο ίδιος έμαθε στην πορεία την προσωπική μου κατάσταση και αφού έμεινε για λίγο σιωπηλός, μου ζήτησε να βγούμε λίγο έξω στον κήπο του μαγαζιού. Τα πόδια μου με βγάλανε εκεί από μόνα τους ειλικρινά. Και αφού μείναμε κυριολεκτικά οι δυο μας, μου είπε ότι επί χρόνια ήταν βαθιά ερωτευμένος μαζί μου από το γυμνάσιο μέχρι και τον πρώτο καιρό ως φοιτητής. Ότι σε εκείνα τα εφηβικά πάρτυ είχε πει πολλές φορές ότι θα έρθει να μου μιλήσει και πάντα κάτι γινόταν ή κάποιος τον διέκοπτε, και μετά εγώ έφευγα κλπ. Ότι μια αστεία φωτογραφία που είχαμε βγάλει μαζί σε μια 3μερη την είχε πάντα μαζί του, στο πορτοφόλι. Ότι όταν με είδε με εκείνον τον συμμαθητή από το φροντιστήριο έξω βόλτα, πικράθηκε πολύ. Κι ότι όσες κοπέλες κι αν τον είχαν πλησιάσει (ήταν αρκετά ωραίο παιδί και με σεβαστές κατακτήσεις αντικειμενικά), όλες του φαινόταν τα ίδια και τα ίδια. Ότι μου είχε δείξει κάποια σημάδια για να μου πιάσει κουβέντα πέρα των τυπικών αλλά εγώ δεν τα είχα καταλάβει (τώρα που το σκέφτομαι όμως ήταν πασιφανές...) . Και πως σε όποια σχέση κι αν είχε κάνει ως τώρα, ποτέ δεν κατάφερε να αισθανθεί τόσο ερωτευμένος όσο υπήρξε μαζί μου. (σε γενικές γραμμές τα λέω, τα έλεγε πολύ πιο...δεν ξέρω...ωραία να πω;)ΈΜΕΙΝΑ ΚΑΓΚΕΛΟ. Όμως το χειρότερο...είναι ότι όσα άκουσα έκαναν την καρδιά μου να χτυπήσει ιδιαίτερα δυνατά. Ο τρόπος που τα έλεγε, με μια ζεστασιά και εγκαρδιότητα αλλιώτικη. Επίσης μου είπε ότι είναι τυχερός αυτός με τον οποίο είμαι μαζί του και θα παντρευτούμε. Ότι θα μακάρι να υπήρχε 1 περίπτωση στο δισεκατομμύριο να είναι αλλιώς τα πράγματα. Και ΣΙΩΠΗ. Του είπα ότι έπρεπε να μου είχε μιλήσει τότε. Η αλήθεια είναι ότι πάντοτε τον συμπαθούσα και πραγματικά θεωρώ πως αν μου μιλούσε τότε σίγουρα θα είχαμε δημιουργήσει κάτι όμορφο και τρυφερό σε εκείνη την ανέμελη ηλικία. Με κοίταξε και μου χαμογέλασε. Και μου φάνηκε ακόμη πιο ωραίος. Τόσο που άρχισα να ανησυχώ ότι ξεφεύγω μέσα μου.Από το μαγαζί εκείνη τη στιγμή μας φώναξε μια γνωστή και μπήκαμε μέσα. Δεν μιλούσαμε. Μόνο με κοίταζε έντονα και έπινε το ποτό του αργά. Παρατήρησα πόσο είχε αλλάξει: είχε μεταλλαχθεί σε κυριολεκτικά έναν απίστευτα γοητευτικό και αρρενωπός άντρα, από το παιδί με το φούτερ και τη φόρμα. Κυριολεκτικά εκείνη την στιγμή δεν σας κρύβω ότι αισθάνθηκα τρομερή έλξη απέναντί του. Ντρέπομαι που το λέω...μα είναι η αλήθεια. Σηκώθηκα να φύγω γιατί είχε περάσει η ώρα. Αφού τους χαιρέτησα όλους, ήρθε η στιγμή να αποχαιρετιστούμε και με εκείνον...Και ανάμεσα από το σταυρωτό φίλημα μου ψιθύρισε ''Άύριο βράδυ στις 10, θα είμαι στο τάδε σημείο. Θα σε περιμένω με την μηχανή. Αν έρθεις, θα φύγουμε μαζί για τον τάδε προορισμό. Μην μου πεις ναι ή όχι τώρα. Εγώ θα σε περιμένω. Η επιλογή είναι δική σου.''Πριν λίγο επέστρεψα σπίτι.Ο αρραβωνιαστικός μου λείπει στη δουλειά. Το μυαλό μου...η καρδιά μου...όλα μπερδεμένα...