Το μεγαλύτερο σημάδι απαξίωσης ενός ανθρώπου είναι το να πεθαίνει ανώνυμα. Να θάβεται σε ανώνυμους τάφους. Ή να μένει αζήτητο το σώμα του σε ένα ψυγείο. Στην Ελλάδα το ζήσαμε και το ζούμε συχνά, τα τελευταία χρόνια. Από τους ανώνυμους πνιγμένους στα νησιά του Αιγαίου (για τους οποίους είχε γράψει ο αείμνηστος Χρήστος Αγγελάκος στη LIFO), μέχρι την «Αρμένισα που πήδηξε από το μπαλκόνι» και αυτοκτόνησε πριν λίγες μέρες. Έτσι, χωρίς όνομα...
Βρήκαμε στο διαδίκτυο τα ίχνη της και το όνομά της, σε αυτή την συγκλονιστική ανάρτηση ενός ανθρώπου που την ήξερε, γιατί ήταν αυτή που όσο ζούσε φρόντιζε τον ανήμπορο πατέρα του.
Γράφει ο Χάρης Μοβσεσιάν:
Έμαθα πριν από λίγο ποια είναι η Αρμένισσα «νοσοκόμα» «που πήδηξε από μπαλκόνι νοσοκομείου και βρήκε τραγικό θάνατο»
ΕΙΜΑΙ ΒΑΘΥΤΑΤΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΜΕΝΟΣ από τον χαμό της πολύ αγαπημένης μου , της συντοπίτισσας , Γκαϊανέ Κασαρτζιάν. .
Η Γκαϊανε για 5 συνεχόμενα χρόνια είχε αναλάβει τη φροντίδα του , κατάκοιτου από βαρύτατο εγκεφαλικό ,πατέρα μου ο οποίος πέθανε το 2002 .
Ευγενέστατη , φιλότιμη , ευχάριστη , πάντα γελαστή ,αξιαγάπητη . Γίναμε εύκολα φίλοι .
«Τον αδελφό σου κι εσένα σας νοιώθω σαν αδέλφια μου» μου έλεγε σ'ένα μνημόσυνο όπου συναντηθήκαμε , πριν δυο βδομάδες.
Ταλαιπωρημένη κοπέλα. Δούλεψε σκληρά . Ασχολήθηκε πολλά χρόνια με τη δύσκολη δουλειά της φροντίδας ηλικιωμένων.
Δεν κράταγε σχεδόν τίποτα για τον εαυτό της . «Για τα παιδιά και για τα εγγόνια» έλεγε ... «Σε 2-3 χρόνια , θα γυρίσω , να τα χαρώ κι εγώ»...
«Το Σωματείο των νομίμων είχε αντιληφθεί χθες την παρουσία της και την είχε αναφέρει στην ασφάλεια του νοσοκομείου. Το πρωί που η γυναίκα εμφανίστηκε ξανά η ασφάλεια επιχείρησε να την συλλάβει...»?
Λέει η είδηση...
ΚΟΥΦΑΛΕΣ ! Τόσο πολύ ....?
Και η Γκαϊανέ ...πρέπει να ήταν πάνω από 25 χρόνια στην Ελλάδα . Τι διάολο ...τόσο δύσκολο ήταν να βγουν αυτά τα «κωλόχαρτα» ?
Κρίμα .Κρίμα .
Γιατί ρε κορίτσι μου ? ?
