ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι τρομερά άσχημο να είσαι ολομόναχος.Να μην έχεις φίλους ή κοπέλα...Είμαι 26 και ειλικρινά όλη αυτή η κατάσταση με έχει εξαντλήσει...Πήγα μια κάτι ψώνια σήμερα στο κέντρο.Κόσμος, ζευγάρια, παρέες, κοπέλες...Ζήλεψα που δεν είχα και εγώ ένα φίλο να κάτσουμε κάπου να πιούμε ένα καφέ ή μια κοπέλα να την κρατήσω απ'το χέρι και να περπατήσουμε μαζί...Ένιωσα απίστευτα μόνος.Κάποια στιγμή κόντεψα να βάλω τα κλάματα (ναι, είμαι αδύναμος, το παραδέχομαι)Αλλά κρατήθηκα, γιατί δεν ήταν το μετρό το κατάλληλο μέρος...Σκέφτηκα να γυρίσω πίσω αλλά είπα αφού κατέβηκα να κάνω τη δουλειά που ήθελα..Αλλά με μαύρη καρδιά...Ναι ακούγεται υπερβολικό αλλά έτσι ένιωθα...Πολύ άσχημη κατάσταση...Και δε ξέρω τι να κάνω για να αλλάξει, γιατί ειλικρινά δε παλεύεται..Και τώρα το καλοκαίρι η μοναξιά είναι ακόμα πιο απάλευτη.Έχουμε ακόμα δύο μήνες καλοκαίρι και δε ξέρω πώς θα το βγάλω...Απλά κουράστηκα...Είναι άδικο όλο αυτό που συμβαίνει. Πάνε χρόνια που έχω να βγω με φίλους. Και απο σχέσεις τίποτα...Και εγώ δεν έχω ανάγκη για λίγη παρέα, για λίγη συντροφικότητα, για να ζήσω λίγες όμορφες στιγμές;Τα βαρέθηκα όλα.Και το να περνώ ώρες ολόκληρες στον υπολογιστή, και την τηλεόραση, και τις ταινίες και όλα... Τα έκανα όλα αυτά για χρόνια, και έφτασα εδώ που έφτασα...Μεγαλώνοντας κατάλαβα οτι η ζωή είναι εκεί έξω. Αλλά δυστυχώς τα χρόνια πέρασαν... Φιλίες είναι δύσκολο να δημιουργηθούν σε αυτή την ηλικία, αν είσαι άπειρος στις σχέσεις βρίσκεσαι σε μειονεκτική σχέση συγκριτικά με τους υπόλοιπους και φυσικά τα χρόνια που πέρασαν δε γυρίζουν πίσω.Και τώρα δε ξέρω τι να κάνω.Θέλω να το αλλάξω όλο αυτό, να βρω παρέες, κάποια κοπέλα που να με νοιάζεται και να τη νοιάζομαι, να περνάω χρόνο μαζί τους, να κοινωνικοποιούμαι και γενικά να ζω.Αλλά δε ξέρω πώς να το αλλάξω όλο αυτό.Ειλικρινά δεν αντέχω άλλο...Σας γράφω με δάκρυα αυτή τη στιγμή...Υ.Γ. Ξέρω οτι το θέμα είναι πολυσυζητημένο, αλλά συγχωρέστε με, δεν έχω που αλλού να τα πω...