ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μία ερώτηση από την οποία έπονται αλυσιδωτές αντιδράσεις! Η συγκεκριμένη ερώτηση είναι απόλυτα συνδεδεμένη στο μυαλό μου (θεωρώ και στο δικό σας) με μία γιαγιά στο χωριό η οποία βλέποντας με να περνώ από δίπλα της, με καρφώνει με εκείνο το βλέμμα φουλ της απορίας και ταυτόχρονα εξαπολύει την γνωστή σε όλους μας ερωτησάρα: «Ποιανού είσαι ‘συ;». Είναι η στιγμή που σπάει λίγο το χείλη μου και δειλά ξεστομίζω το ονοματεπώνυμο του πατέρα μου. Ε, όπως είναι φυσιολογικό έβαλα τα χέρια μου και έβγαλα τα μάτια μου. Γιατί; Διότι η συγκεκριμένη ερώτηση υποβόσκει παγίδες φίλοι μου. Κάτω από αυτή την τόσο σύντομη ερώτηση σέρνεται, σαν βόας στον Αμαζόνιο, μία μοχθηρή νοοτροπία. Το γνωστό σε όλους μας κουτσομπολιό (ή Gossip, για τα παιδιά της πόλης!). Το κάνω να φαίνεται σαν κάτι σκοτεινό και άρρωστο ε; Καλά κάνω γιατί έτσι είναι!Το κουτσομπολιό στο χωριό διαφέρει από το κουτσομπολιό της πόλης. Σαν χωριατόπαιδο λοιπόν έζησα στο πετσί μου αυτή την αρρωστημένη νοοτροπία και αργότερα κατάλαβα, πόσο αυτή διαφέρει μέσα σε μια μικρή πόλη και πόσο εξαλείφεται σε μια μεγάλη.Αφού λοιπόν  μαρτύρησα το ονοματεπώνυμο του πατέρα μου η επόμενη ερώτηση ήρθε με ταχύτητα φωτός στα αυτιά μου: «Δυο αδερφές δεν έχεις εσύ;» και πριν προλάβω να απαντήσω να σου και η τρίτη ερώτηση: «Και που βρίσκεσαι εσύ τώρα;» και μετά η τέταρτη και μετά η πέμπτη. Όπως καταλάβατε οι ερωτήσεις δε σταμάτησαν ποτέ, τα πόδια μου έκαναν βήματα μπροστά γιατί το μυαλό μου, μου έδινε εντολή να πάω στον προορισμό μου. Το μυαλό δε της γιαγιάς, της έλεγε να συνεχίσει τις ερωτήσεις ακόμα και όταν εγώ βρισκόμουν στο απέναντι τετράγωνο. Και φτάνουμε στο σημείο μηδέν. Νομίζεται ότι η καλή γιαγιούλα ήθελε να μάθει τα πάντα για μένα γιατί με συμπάθησε; Όχι, όχι και πάλι όχι! Η καλή γιαγιούλα, φίλοι μου, έχει φτιάξει μέσα στο μυαλό της ένα ολοκληρωμένο πλάνο φακελώματος που θα ζήλευε μέχρι και η C.I.A (και ο Mark Zuckerberg!). Η μόνη διαφορά της γιαγιούλας από την C.I.A. είναι ότι η C.I.A. φακελώνει τα πραγματικά σου στοιχεία. Η γιαγιούλα θα φακελώσει στο μυαλό της αυτά που είπες αλλά λίγο παραλλαγμένα. Βασικά πολύ παραλλαγμένα και πάντα με την χειρότερη μορφή τους.Εσύ λοιπόν πίνεις τον καφέ σου και η γιαγιούλα φροντίζει για το image σου πίνοντας και η ίδια τον καφέ της με άλλους ΄΄πράκτορες΄΄.  Η προσωπική σου ζωή αλλά και η προσωπική ζωή του περίγυρου σου ξεψαχνίζεται, κόβεται και ράβεται πάνω σε ένα τραπέζι με ελληνικό καφέ και γλυκό του κουταλιού! Αν λοιπόν εγώ είμαι πυρηνικός φυσικός με Μάστερ στην δημιουργία της μαύρης τρύπας, ζω στο Μανχάταν, είμαι παντρεμένος και έχω δύο παιδιά,  στο προαναφερθέν τραπέζι όλα γυρνάνε τούμπα. Η μοναδική σταθερά είναι το όνομα του πατέρα μου (αλλά δεν είμαι και απόλυτα σίγουρος) και όλα τα άλλα είναι μεταβλητές. Δηλαδή θα καταλήξω καπνοδοχοκαθαριστής σε πανεπιστήμιο της Βουλγαρίας, με εξειδίκευση στο ξαράχνιασμα, θα ζω σε ξενοδοχείο (στην καλύτερη), θα είμαι φυσικά χωρισμένος και…στείρος. Μη σας φαίνεται καθόλου ακραίο. Κάθε αναληθής κουβέντα που ξεστομίζεται είναι απλά τροφή για νέα σχόλια. Τα νέα σχόλια είναι και αυτά αναληθή οπότε δημιουργούνται νέα σχόλια και έτσι κυλάει το πράγμα.  Νούμερο ένα λοιπόν λόγος όλου αυτού του θεατρικού έργου μαγειρεμένου με μια δόση από Φώσκολο και μια essence Βασιλάκη Καΐλα, είναι η τροφή για νέα σχόλια που συνεπάγεται το χάσιμο του άπλετου χρόνου.Νούμερο δύο λόγος; Τι άλλο; Η ζήλια. Να ‘ταν η ζήλια ψώρα θα κόλλαγε όλη η χώρα λέει ο λαός και δεν είναι τυχαίο. Στα μάτια ορισμένων ηλικιωμένων το να είσαι επιτυχημένος, στο ελάχιστο, από τα επαγγελματικά έως και τα προσωπικά είναι απλά “a pain in the ass”,  που θα ‘λέγαν και οι Άγγλοι. Δεν ανέχονται καμία επιτυχία του άλλου και ζορίζονται πολύ. Μπορεί ένα άτομο στο κοντινό τους περιβάλλον να είναι εξίσου επιτυχημένο και εκεί είναι που θα κάνουν τα πάντα να αποδείξουν, πρώτα στον εαυτό τους και μετά στους άλλους, ότι όλοι οι άλλοι είναι κατώτεροι.Αν εγώ είμαι Γιατρός στο Memorial Hospital της Νέας Υόρκης και συνάδελφος μου είναι ο ανιψιός της γιαγιούλας, στο προαναφερθέν τραπέζι και την στιγμή που οι πράκτορες μασουλάνε το γλυκό του κουταλιού, βρίσκομαι να εργάζομαι ως καθαριστής στο νοσοκομείο και μάλιστα πήγα στην Αμερική ως λαθρομετανάστης.  Στα προσωπικά δε, γίνεται το έλα να δεις! Αν εγώ είμαι καλοπαντρεμένος με νύφη από τζάκι, πεθερό Ναύαρχο εν αποστρατεία και παράλληλα ο ανιψιός της γιαγιούλας είναι ελεύθερος (γιατί δεν έτυχε ακόμα η καλή κοπέλα βρε αδερφέ), ξαφνικά βρίσκομαι παντρεμένος με μια κοπέλα με ρίζα από Αλβανία, άνεργη και πατέρα που έχει μπαρκάρει.Ξέρω ότι παίρνω πάντα την ακραία περίπτωση και αυτό γιατί αφήνω στον καθένα να αναλογιστεί που φτάνει το πράγμα όταν επικρατεί μία μέση κατάσταση. Κλείνοντας την δεύτερη ενότητα, το νέο της δέσμευσης (γάμος– αρραβώνα) του καθενός, πριν αυτή συμβεί, επέχει θέση αγώνα Formula1. Φανταστείτε τις γριούλες στημένες σε μια γραμμή εκκίνησης 11 η ώρα το βράδυ(καθόλου τυχαία ώρα).  Το μαντάτο φτάνει στο αυτιά τους και τότε αρχίζει ο αγώνας δρόμου για την διάδοση του. Παιδιά, σε μία ώρα το μαντάτο έχει διαδοθεί με υπερηχητική ταχύτητα, εσείς κοιμάστε, δεν έχετε καν προλάβει να το ανακοινώσετε στην κουμπάρα και ξυπνάτε το πρωί παντρεμένοι. Τέλος, τρίτος λόγος είναι η εγκεφαλική δυσλειτουργία. Μιλάμε τώρα για καθαρές περιπτώσεις Amber Alert.  Προς θεού δεν κατακρίνω τους ηλικιωμένους που έχουν πραγματικό πρόβλημα. Κατακρίνω το χούι τους και τον ένα πράκτορα που διαδίδει ένα διαστρεβλωμένο μαντάτο στους πρώτους χωρίς να καταλαβαίνουν ότι αυτοί έχουν πρόβλημα. Φανταστείτε τι γίνετε! Από την μια μεριά η ιστορία διαστρεβλώνεται σκόπιμα και από την άλλη ξανά-διαστρεβλώνεται ασυναίσθητα. Συμβαίνει και μάλιστα καταντάει αστείο. Έστω ότι αγόρασα αυτοκίνητο Mercedes λευκό με τα λεφτά ντούκου. Ξαφνικά βρίσκομαι να έχω αγοράσει λευκό αγροτικό ΤΟΥΟΤΑ με δάνειο και καταλήγω να έχω ξάδερφο στην άλλη άκρη της Ελλάδος που αγόρασε μηχανή μπεζ με λεφτά από την σύνταξη της μάνας του. Η πλήρης παράνοια! Η πρώτη λεπτομέρεια εδώ είναι ότι οι άνθρωποι με πρόβλημα όταν διαδώσουν ένα μαντάτο δίνουν στεγνά τον πληροφοριοδότη τους. Βεβαία ο πληροφοριοδότης έδωσε άλλη εκδοχή του μαντάτου και αυτό είναι που τον καθιστά δυο φορές ανόητο απέναντι σε νοήμονες ανθρώπους. Η δεύτερη λεπτομέρεια είναι αυτό που λέει ο λαός, ότι πρώτα θα βγει η ψυχή και μετά το χούι. Δηλαδή και σε προχωρημένο στάδιο Αλτσχάιμερ να βρίσκεται μια γριούλα το κουτσομπολιό πάντα θα υπάρχει κρυμμένο, μέσα σε ιστούς από αράχνες, στο θολό μυαλό της. Άρα, παραλλαγμένα ξεπαραλλαγμένα αυτή θα πει αυτό που θέλει να πει όπως βγει από το μυαλό της εκείνη την ώρα και δε σηκώνει κουβέντα. Ένα συμβάν που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι με μια γριούλα στον Έβρο η οποία είχε κάποιο νοητικό πρόβλημα λόγω ηλικίας. Καθώς περπατούσε έπεσε και χτύπησε το πόδι της. Η κοπέλα που έτρεξε να την βοηθήσει (γνωστό πρόσωπο σε μένα) είχε καταγωγή από τον Έβρο και προφανώς ζούσε σε κάποια γειτονιά κοντινή στην γειτονιά της γριούλας. Η γριούλα λοιπόν σωριασμένη κάτω με χτυπημένο πόδι και φώναζε με Εβρίτικη διάλεκτο «Πονού είσι, πονού είσι». Η κοπέλα σάστισε και έκανε υποθέσεις για το τι μπορεί να θέλει η γριούλα και σκεφτόταν  «Πονάει;» , « Που πονάει;» , «Κάπου λέει ότι πονάει.».  Αργότερα έμαθε ότι αυτό που έλεγε η γριούλα ήταν «Ποιανού είσαι;».  Καταλάβατε; Η γριούλα είχε άνοια, έπεσε, χτύπησε, πονούσε και μέσα σε όλο αυτό ήθελε απελπισμένα να μάθει ’’ποιανού είναι’’ η κοπέλα.Το χωριό είναι μια κλειστή κοινωνία. Μέσα σε αυτή όλες οι ιστορίες των ανθρώπων διαδίδονται θέλουμε δε θέλουμε. Το παν είναι να ακούγονται για καλό και από χαρά. Είναι ουτοπικό το ξέρω, αν όμως ορισμένοι της γενιάς μας ανοίξουν το μυαλό τους λίγο περισσότερο θα γίνει πραγματικότητα, τουλάχιστον σε μεγαλύτερο ποσοστό. Η παλιά γενιά έκανε τις επιλογές της, είτε σωστές είτε λανθασμένες. Μπορεί ακόμα να μας εξωθούν στα άκρα με όλα τα παραπάνω, μπορεί να μας ενοχλεί αλλά όλοι ξέρουμε ότι δε πρόκειται να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. Ας στήσουμε λοιπόν τον δρόμο μας σε ευθεία γραμμή χωρίς παράδρομους και στενάκια και κάθε μια ιστορία θα κυλάει χωρίς απορίες και πινακίδες κατευθύνσεως.«Ναι! Έλα ρε. Βάλε καφέ και έρχομαι να σου πω τι έμαθα!............................».