ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 33 ετων και εδω και δυο χρονια ζω στο εξωτερικο. Οσο ζουσα στην Ελλαδα ειχα μια αξιοπρεπεστατη ζωη, με την οικογενεια μου κοντα μου, τους φιλους μου, την σχεση μου (που τελειωσε αδοξα και με πολυ πονο εκ μερους μου). Αλλα δεν ενιωθα πληρης...Αισθανομουν οτι ειχα βαλτωσει. Η δουλεια μου μου απεφερε αρκετα καλο μισθο, αλλα δεν ηταν κοινωνικως αποδεκτη, κατα καποιο τροπο. Συγκεκριμενα δουλευα Δημοσιες Σχεσεις σε μεγαλα club της Αθηνας. Επιπλεον, δεν ειχε να κανει σε τιποτα με αυτο που ειχα σπουδασει, δεν με ευχαριστουσε και δεν ενιωθα οτι προσφερω, οτι ειναι το καταλληλο πραγμα για μενα. Ετσι, αποφασισα να μαζεψω οτι οικονομιες ειχα και να συνεχισω τις σπουδες μου κανοντας αιτηση για μεταπτυχιακο τιτλο. Ο συγκυριες, η επιμονη και οι κοποι μου τα εφεραν ετσι που με το τελος των σπουδων βρηκα μια δουλεια που πολλοι θα σκοτωναν για αυτη. Ειμαι απολυτα ικανοποιημενος απο την τροπη μου πηρε η καριερα μου, δε λεω, αλλα υπαρχει παντα κατι που με βασανιζει. Ειναι οντως αυτη η ζωη που θελω? Ειμαι μονος μου εδω, χωρις ιδιαιτερους φιλους,και εργενης. Αλλα παραλληλα εχω εξαφανιστει και απο οτι με συνεδεε με την Ελλαδα (εξαιρουμενης της οικογενειας μου). Κατα ποσο πιστευετε οτι μπορει να φταει το αδοξο τελος της σχεσης μου? Ή, απο την αλλη, μηπως αυτη η αποστροφη ειναι προιον της ματαιοδοξιας μου να καταξιωθω επαγγελματικα?Αναγνωριζω οτι κανεις δεν μπορει πραγματικα να απαντησει, παρα μονο εγω..Απλα μια συμβουλη θελω, αν αυτο το μονοπατι που εχω τραβηξει θα με βγαλει σε καλο.Σας ευχαριστω για το χρονο σας και σας ευχομαι οτι καλυτερο (και απλοικοτερο) για σας και τους ανθρωπους που αγαπατε!