ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας.Ειμαι αγόρι 19 χρονών και η εξομολόγηση αφορα την καλύτερη μου φίλη.Την ξέρω μονο τρία χρόνια άλλα νιωθω σαν να είναι πολλά περισσότερα.Είναι η αδελφη που ποτε δεν είχα και εκείνη ως μοναχοπαίδι με αποκαλεί το διδυμάκι της.Ως άνθρωπος εσωστρεφής είναι η καλύτερη φίλη που θα μπορούσα να έχω.Αστεια,δείχνει κατανόηση,είναι πάρα πολύ γλυκιά.Και έχει το χαρακτηριστικό να βλέπει τη καλή πλευρα των άλλών ακόμα και οι ίδιοι δεν μπορούν να τη δουν στον εαυτό τους.Όμως παρόλο που με έχει βοηθήσει τόσο πολύ νιώθω πως κατα κάποιο τρόπο δεν μπορώ να της προσφέρω και να της τα ανταποδωσω όλα αυτα.Δεν θέλει να τη βλέπω στεναχωρημένη.Για όσα την απασχολούν αναφέρεται ελάχιστα και τα κρύβει πίσω απο ένα αμήχανο χαμόγελο.Δεν θέλει να μιλάει γι αυτά.Μου ανοίγεται,αλλά περιστασιακά.Και αυτό έχει γίνει ακόμα πιο σπάνιο απο τότε που γίναμε φοιτητές σε διαφορετικές πολεις.Προς θεού,όλα αυτα δεν αποτελούν παράπονο προς αυτην.Απλώς ψάχνω ένα τρόπο να της δείξω πως μπορεί να βασιστεί πάνω μου σε ο,τι χρειαστεί,ώστε να της ανταποδωσω όλο το καλό που μου χει κάνει.Όχι απο υποχρεώση,Αλλα επειδή με σκοτώνει το γεγονός να βλέπω το στενάχωρο βλέμμα της πισω απο το χαμόγελο αυτο και να νιώθω ανήμπορος να κάνω κατι..Οποιες συμβουλές έχετε είναι καλοδεχούμενες.Ζητώ συγνώμη για το μεγάλο κείμενο και ευχαριστώ πολύ όσους έκαναν τον κόπο να το διαβασουν.