ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας.Είμαι 24 ετών και ζω με τους γονείς μου. Έκανα το προπτυχιακό μου στην Αθήνα, όπου μένουμε οικογενειακώς. Είναι ένα από τα καλύτερα, ίσως και το καλύτερο προπτυχιακό στο αντικείμενό μου στην Ελλάδα και το ολοκλήρωσα στα 4 χρόνια με βαθμό γύρω στο 7,5/10.Την τρέχουσα περίοδο κάνω ένα διετές μεταπτυχιακό στο ίδιο Πανεπιστήμιο, το οποίο είναι πολύ δύσκολο, καθώς σε κάποια μαθήματα κόβεται περίπου το 50% των φοιτητών, έχουμε εξετάσεις 4-5 φορές ανά ακαδημαϊκό έτος και η ύλη είναι τεράστια. Το πιο αγχωτικό από όλα, είναι ότι αν αποτύχεις σε μαθήματα είναι αμφίβολη η παραμονή σου στο μεταπτυχιακό και αν συμβεί κάτι τέτοιο σε εμένα, θα χάσω την υποτροφία που λαμβάνω για το μεταπτυχιακό. Την ακαδημαϊκή χρονιά που μόλις ολοκληρώθηκε, πέρασα όλα τα μαθήματα, ευτυχώς, με παρόμοιο μέχρι τώρα μέσο όρο που είχα στο προπτυχιακό, αλλά πιέστηκα και στρεσαρίστηκα πάρα πολύ. Είχα φτάσει στο σημείο να με πιάνουν αρρυθμίες, ζάλη, εξάρτηση από τον καφέ (2-5 την ημέρα), εκρήξεις άγχους, ανασφάλειας, αβεβαιότητας και απόγνωσης. Μου απομένει άλλο ένα έτος.Επίσης, έχω δεσμευτεί οικονομικά με ένα άλλο μεταπτυχιακό, που θα το συνεχίσω μετά το τρέχον μεταπτυχιακό και είναι ακόμα πιο δύσκολο και κοπιαστικό και θα μου πάρει άλλα 3 περίπου χρόνια και κοστίζει πολύ.Από τα 22 μου, δηλαδή από το τελευταίο έτος του προπτυχιακού μου, έψαχνα απεγνωσμένα δουλειά στο αντικείμενό μου, έστω και σε πρακτικές 2 μηνών και θέσεις ορισμένου χρόνου (αορίστου δεν έβρισκα με τίποτα). Επειδή δεν είχα προϋπηρεσία, στις περισσότερες εταιρείες δεν με ήθελαν και όπου τελικά πήγαινα, έχοντας περάσει από δεκάδες συνεντεύξεις και τεστ σε ένα σωρό εταιρείες, με έπαιρναν σε ορισμένου χρόνου και τα λεφτά ήταν πολύ λίγα (300 κάτι-500 κάτι).Ευτυχώς η τύχη μου χαμογέλασε, και εδώ και λίγο καιρό είμαι σε μία τεράστια και πασίγνωστη πολυεθνική, αλλά με εξίσου λίγα χρήματα, σε θέση ορισμένου, πάλι, χρόνου, αλλά τουλάχιστον η σύμβαση ισχύει για αρκετά χρονάκια. Μέχρι τώρα το κλίμα στη δουλειά αυτή είναι καλό και είμαι γενικότερα ικανοποιημένη με τη θέση. Όταν βρήκα τη δουλειά αυτή, ένιωσα δικαίωση για τον κόπο μου να επιβιώσω στην αγορά εργασίας και ανακούφιση, καθώς η εμπειρία μου ως νέα εργαζόμενη ήταν μέχρι τώρα αρκετά δυσάρεστη λόγω εργασιακού bullying, άνισης και άδικης συμπεριφοράς απέναντί μου από ανώτερούς μου στη δουλειά (πχ σεξουαλική παρενόχληση, συκοφαντίες, άνιση αντιμετώπιση συγκριτικά με τους άντρες συναδέλφους μου, μια άδικη απόρριψή μου από μία άλλη πολυεθνική-ενώ είχα θετική πορεία και σχόλια από τους ανώτερούς μου κλπ).Οι γονείς μου πάντα ήταν ηττοπαθείς και καταστροφολόγοι, κι ενώ ήθελαν πάρα πολύ να πετύχω σε όλα και πάντα ήθελαν να είμαι καλά στην υγεία μου και να είμαι εξασφαλισμένη στη ζωή μου, πάντα πίστευαν ότι δεν θα πέρναγα σε σχολή στις πανελλήνιες, ή ότι μπορεί να μην την ολοκλήρωνα, στην ώρα μου τουλάχιστον, ότι μπορεί να μην με δέχονταν στο μεταπτυχιακό που ήθελα, ότι μπορεί να μην πήγαινα καλά σε αυτό, ότι μπορεί να μην έβρισκα δουλειά, ότι δεν θα βρω έναν καλό σύντροφο να με παντρευτεί, ότι δεν θα καταφέρω να είμαι ποτέ ανεξάρτητη (που όπως καταλαβαίνετε, δεν είμαι ακόμα ανεξάρτητη) κλπ. Πάντα είναι υπερπροστατευτικοί και αγχώνονται σε υπερβολικό βαθμό για την εξωτερική μου εμφάνιση, την ασφάλειά μου, το μέλλον μου, την ακαδημαϊκή μου επίδοση, την επίδοση στην εκάστοτε δουλεία μου, και, όταν δεν έχω δουλειά, έχουν συνεχή αγωνία για το πότε θα βρω μία. Αν κοπώ σε κάποιο μάθημα, ή φοβάμαι ότι δεν πήγα καλά, μου τη λένε ή μου λένε ότι μπορούσα να γράψω και καλύτερα. Πάντα με διορθώνουν, πιστεύουν ότι είμαι ανεπαρκής σε όλα, λένε ότι δεν με εμπιστεύονται σε τίποτα, πάντα λένε : "δεν έπρεπε να πεις το τάδε πράγμα στο τάδε φίλο/συνάδελφο/καθηγητή, κλπ, αλλά σε άλλη φάση, όταν τους λέω ότι δεν το είπα αυτό, μου λένε ότι έπρεπε να το είχα πει/κάνει". Κατακρίνουν την εμφάνισή μου, πχ αν δεν μου έχει πετύχει ένα χτένισμα, αν είμαι πιο αδύνατη από όσο θέλουν, αν είμαι πιο παχιά από όσο θέλουν κλπ. Αν κάνω κάποιο μικρό και αμελητέο σφάλμα σε οτιδήποτε απλό και τετριμμένο, το μεγαλοποιούν και σε οποιαδήποτε αντιπαράθεση το αναφέρουν, ακόμα και χρόνια μετά το γεγονός αυτό.Ενώ μου έλεγαν να κάνω υπομονή φέτος για το μεταπτυχιακό, γιατί είχα κουραστεί και αγανακτήσει πάρα πολύ μέχρι την τελευταία εξεταστική και έλεγαν: "διάβασε, προσπάθησε, κουράγιο, το καλοκαίρι θα ηρεμήσεις λίγο", με το που τελείωσα την εξεταστική δέχομαι καθημερινά επιθέσεις για την εμφάνισή μου, για το ότι ήθελα να γραφτώ γυμναστήριο, αλλά και γιατί έχω πάρει δυο κιλά (ναι, είναι αντιφατικό το ένα με το άλλο), γιατί μπορεί καμιά φορά να αργήσω 5-10 λεπτά στη δουλειά, γιατί πιστεύουν ότι δεν μπορώ να συντηρηθώ μόνη μου σε ένα σπίτι (αν καταφέρω ποτέ να αποκτήσω ένα δικό μου), γιατί δεν ξέρω ακόμα οδήγηση κλπ κλπ κλπ κλπ.... Περίμενα ότι θα ηρεμούσα τώρα λίγο το καλοκαίρι και τελικά είναι εφιαλτικό. Όταν τους εξηγώ τι νιώθω, είτε ήρεμα, είτε πιο άγρια (στο τέλος), δεν σταματάνε με τίποτα. Δεν αντέχω άλλο. Μακάρι να είχα λεφτά να πάω να μείνω αλλού, αλλά δεν φτάνουν για να πληρώσω νοίκι ή τα τρόφιμα του μήνα, το ρεύμα,κλπ κι έχω όπως είπα δεσμευτεί οικονομικά και με κάτι άλλο ακαδημαϊκό. Τα επόμενα έτη αναμένεται να πιεστώ κι άλλο σχετικά με τα πτυχία με τα οποία ασχολούμαι. (Εν τω μεταξύ οι γονείς μου μου προτείνουν συνέχεια να κάνω και άλλα μεταπτυχιακά μετά από αυτά με τα οποία έχω ήδη δεσμευτεί να ολοκληρώσω!!!!)Τι να κάνω? Είμαι σε απόγνωση. Θέλω να εξαφανιστώ, δεν αντέχω άλλο. Πιέζομαι πάρα πολύ και στο τέλος με κάνουν να αμφιβάλλω για την αξία μου και τις δυνατότητές μου. Είμαι δυστυχισμένη, ενώ έχω την υγεία μου και έχω κατακτήσει ήδη πολλά στη ζωή μου. Είναι κρίμα. Υποφέρω.