ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμάμαι εκείνες τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου που μάζευα τα ρούχα μου στις βαλίτσες, διπλώνοντας ανυπόμονα μαζί τους και τα όνειρα μου. Το εισιτήριο και η ταυτότητα έτοιμα. Και εγώ, τρελαμένη από έναν έρωτα που έσκασε σαν φωτοβολίδα στην ζωή μου, τόσο τρελαμένη που ξεκίνησα να σου γράφω ποιήματα και να σου τα διαβάζω το πρωί, τα μεσάνυχτα, τα ξημερώματα, ανάμεσα στα σεντόνια ή από τη θέση του συνοδηγού, δεν σκέφτηκα τίποτα όταν μου πρότεινες να έρθω μαζί σου στην πόλη του φωτός. Από τον Σεπτέμβρη μέχρι τον Φεβρουάριο. Στην πόλη που ονειρευόμουν πάντοτε να ζήσω, που από τα τραγούδια της ερωτεύθηκα τη γλώσσα και έμαθα να την μιλώ. Και εσένα σου άρεσε να σου μιλώ σε εκείνη τη γλώσσα...σου μιλούσα κι έκλεινες τα μάτια. Όλα ήταν έρωτας...κι εγώ πρώτη φορά βουτούσα στα βαθιά στον έρωτα. Σε τίποτα δεν θύμιζε αυτή η σχέση όποια εμπειρία είχα βιώσει μέχρι τότε. Αυτή τη φορά δεν είχα να κάνω με συνομήλικα άτομα τα οποία αδυνατούσαν να συλλάβουν την θεώρηση μου για την ζωή, για τον έρωτα, για το νόημα του να υπάρχεις... Εσύ με κατάλαβες από το πρώτο λεπτό, μάλλον με είχες καταλάβει πριν καν μου μιλήσεις...Θυμάμαι που κάναμε όνειρα για τη ζωή μας εκεί...Με άφηνες να σχεδιάζω τα όνειρα μας και χαμογελούσες...εκείνο το πλατύ σου χαμόγελο μου έδινε φτερά και δίχως να καταλάβω γιατί ταυτόχρονα με φόβιζε...και κάπου εκεί που η καρδιά μου έτρεμε μπροστά στο άγνωστο, φρόντιζες να μου σβήνεις κάθε δισταγμό με έναν έρωτα βαθύ και μεθυστικό. Πως να μην ζήσω για σένα μετά από αυτό...Και η ημέρα της αναχώρησης έφτασε. Στο αεροδρόμιο δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε ο ένας από την αγκαλιά του άλλου. Τι κι αν μας κοιτούσαν περίεργα...ήμασταν ερωτευμένοι. Ήσουν για εμένα...κι ήμουν για εσένα. Μόνο μια κυρία, ανάμεσα στα φιλιά μας, όπου έτυχε να την κοιτάξω, μου χαμογέλασε συγκαταβατικά σαν να μου έλεγε ''ζήστο''. Την κοίταξα με ευγνωμοσύνη. Απογειωθήκαμε μια ώρα αργότερα. Το πρώτο μου ταξίδι με αεροπλάνο...η μαγεία των αιθέρων. Δεν χόρταινα να κοιτάζω έξω. Ακόμη και στις αναταράξεις, γελούσες που έδειχνα ψύχραιμη...μα εσύ με έκανες να νιώθω ατρόμητη. Να σου χάριζα τον ήλιο εκείνο που μου έγνεφε από το παράθυρο...Λίγο αργότερα, τα όνειρά μου άφησαν το πρώτο τους χνάρι στο έδαφος της γαλλικής πρωτεύουσας. Κοιτούσα γύρω μου να ρουφήξει η ύπαρξή μου όσες περισσότερες εικόνες μπορούσε κατά τη διαδρομή μέχρι το διαμέρισμα. Ανυπομονούσα να χαθώ μαζί σου μέσα στα διαμερίσματα της πόλης που εξύμνησαν οι ποιητές, καταραμένοι και μη... Μια ζωή μποέμ, γεμάτη κρασί κι έρωτα... Πόσα στενά και δρομάκια περπατήσαμε... κι όταν εκείνος ο κύριος με το ριγέ καπέλο σου ζήτησε να με ζωγραφίσει , θυμάσαι; Φορούσα ένα κόκκινο φόρεμα και είχα μαζεμένα τα μαλλιά μου ψηλά. Και εσύ ζήτησες από τους μουσικούς του δρόμου όση ώρα με ζωγραφίζει να παίζουν... Αν θυμάμαι κάτι που κάνει την καρδιά μου να σφίγγεται, είναι εκείνα τα πορτοκαλί φθινοπωρινά φύλλα που χόρευαν στο πέρασμα του κρύου αέρα στις όχθες του ποταμού... Και σου έλεγα ότι δεν θέλω οι στιγμές μας να χαθούν ποτέ έτσι...Κι εσύ χαμογελούσες και με αγκάλιαζες και μου έλεγες ότι θα με κλέψεις από τον χρόνο και θα με κρύψεις μαζί σου... Θυμάμαι και τα φώτα της πόλης μόλις χάραζε...τις καμινάδες των παλιών κτιρίων...και εμένα να φτιάχνω ζεστό καφέ τυλιγμένη με το πουκάμισό σου...κι εσύ κοιμόσουν βαθιά... τα γεροδεμένα χέρια σου που τόσο είχα λατρέψει έδειχναν σαν παιδικά... καθόμουν σε ένα μαξιλαράκι πάνω στο περβάζι και κοιτούσα την φωτεινή πόλη που μόλις ξυπνούσε στην καρδιά του χειμώνα... το διαμέρισμά μας ήταν μικρό, στον τελευταίο όροφο και σαν σοφίτα... κι εκείνες οι ατελείωτες σκάλες...4μιση χρόνια από τότε... και εσύ, παντρεμένος με άλλη, στην άλλη άκρη του κόσμου. Γιατί ήμουν πολύ μικρή να σκεφτώ συμφεροντολογικά για εσένα... γιατί σε λάτρεψα και δεν ήθελα τίποτα άλλο, μόνο να σε βλέπω να ξυπνάς... μόνο που εσύ γοητεύτηκες από την μεγάλη ζωή...και δεν σου αρκούσε η αγάπη. Κι αν κανείς με ρωτήσει αν μετανιώνω...δεν απαντώ... μα κοιτάζω εκείνο το πορτραίτο... μου θυμίζει το κόκκινο χρώμα που φοράω όταν αγαπώ... την επόμενη φορά...ίσως....και όταν...