ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουν σε μια παρέα. Συζητάγαμε για το τι λατρεύουμε να κάνουμε περισσότερο σε αυτή τη ζωή. Τους είπα ότι ανάμεσα σε διάφορα με ενδιαφέρει και η συγγραφή κι ότι γράφω και πεζά αλλά και στιχάκια.Άρχισαν όλοι τριγύρω να λένε αμέσως ότι κι αυτοί γράφουν και ανταγωνίζονταν για το ποιός θα πει την πιο ευφάνταστη έμμετρη μπαρούφα. Σάχλες που τις έβγαζαν εκείνη την ώρα από το μυαλό τους και το έπαιζαν ότι όλα αυτά ήταν δήθεν γραπτά τους.Επέμεναν να τους πω κι εγώ κάτι απ' τα δικά μου ενώ εγώ δεν πουλάω μούρη ούτε μου αρέσει να δείχνομαι.Κι ούτε που θυμάμαι απέξω τα περισσότερα πράγματα που έχω γράψει.Η συμπεριφορά τους ήταν δηλαδή σαν κι αυτούς που βλέπουν έναν κωμικό στο δρόμο ή σε ένα καφέ και τους λένε: πες μας ένα αστείο να γελάσουμε, λες και οι κωμικοί είναι υποχρεωμένοι κάθε ώρα και στιγμή να λένε αστεία ή να είναι χαρούμενοι.Τέλος πάντων, μου λένε να τους φέρω κάποια γραπτά μου την επόμενη φορά που θα βρεθούμε.Τους πηγαίνω δυο-τρία δείγματα, άρχισαν να λένε ότι δεν είναι τόσο ωραία σαν τα δικά τους, ενώ εγώ δεν είχα καμία διάθεση ανταγωνιστικότητας μεταξύ τους ούτε ζηλεύω ποτέ τους άλλους.Όταν ολοκληρώθηκε η συνάντηση με αυτούς, ένας τους με πλησιάζει, τύπος που το παίζει ροκάς κιόλας, μου λέει ότι ακούει φανατικά Ρόλινγκ Στόουνς, Doors, κτλ...,μου δίνει το σημειωματάριό του και μου δείχνει ένα χειρόγραφο τετράστιχο που είχε γράψει σε μια σελίδα και μου είπε ότι το σκέφτηκε και το έγραψε το απόγευμα εκείνης της ημέρας.Το τετράστιχο που μου έδειξε ήταν το εξής:'' Άγριο μέσα μου θεριότο δίκιο μου βρυχάταιβρεγμένος φίλε τη βροχήποτέ ποτέ ποτέ του δε φοβάται''.Σ' αρέσει, μου λέει;Δεν του απάντησα τίποτα, τον χαιρέτησα κι έφυγα.Πόσο ανόητοι είναι οι άνθρωποι. Κι είναι και πολλοί οι ανόητοι δυστυχώς.Το συγκεκριμένο τετράστιχο υπάρχει σε αυτό εδώ το τραγούδι:https://youtu.be/zwMzUkJU_hE